Η «συναισθηματική αιμομιξία» είναι ένα είδος κακοποίησης, στην οποία ένας γονιός βασίζεται στο παιδί του για να πάρει τη συναισθηματική υποστήριξη που, κανονικά, θα έπρεπε να παίρνει από έναν ενήλικα.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ζητά συμβουλές από το παιδί του για δικά του, ενήλικα ζητήματα, ότι περιμένει από το παιδί του να του τονώσει το εγώ ή να του ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του ή ότι αναθέτει στο παιδί την ευθύνη να του παρέχει θεραπεία ή να διαχειριστεί τις εκάστοτε κρίσεις.
Ή με πιο απλά λόγια: περιμένει από το παιδί του να είναι ο καλύτερος του φίλος/φίλη.
Σε αντίθεση με τη σεξουαλική αιμομιξία, οι «ανάρμοστες» αυτές σχέσεις δεν έχουν τίποτε σεξουαλικό στη φύση τους, αν και οι συναισθηματικές και ψυχολογικές συνέπειές τους είναι αναμφισβήτητες. Το φαινόμενο μπορεί να αφορά γονείς του ίδιου ή του αντίθετου φύλου από τα παιδιά, μονογονείς ή παντρεμένους και με το συναισθηματικό φορτίο που τους αναθέτουν, τα παγιδεύουν ανάμεσα σε μια αίσθηση απόγνωσης αλλά και δύναμης.
[…]
Τελικά, το παιδί που αναλαμβάνει το ρόλο του «άλλου γονιού» χάνει την ουσία της παιδικής του ηλικίας. Μπορεί να μην διακρίνουμε αυτή την καταστρεπτική δυναμική, όταν έχουμε μπροστά μας ένα πεντάχρονο νήπιο, που ανακουφίζει την αναστατωμένη μαμά του κατά τη διάρκεια μια δύσκολης στιγμής. Όταν, όμως, μιλάμε για έναν τριαντάχρονο, που δεν βγαίνει ραντεβού, γιατί φοβάται μην αποξενώσει την συναισθηματικά εξαρτώμενη από αυτόν μητέρα του, τότε η εικόνα γίνεται τραγικά ξεκάθαρη.
Άνθρωποι με άλυτα ψυχικά τραύματα έχουν, επίσης, πιθανότητες να γίνουν τέτοιοι γονείς.
Κι αν δεν ξεκαθαρίσουν στους εαυτούς τους ότι η επούλωση είναι δική τους ευθύνη, τότε θα καταλήξουν να αναθέσουν τη δουλειά αυτή στους ανθρώπους που αγαπούν περισσότερο.
[…]
Δεν είναι, όμως, δουλειά ενός παιδιού να θεραπεύσει τον πατέρα ή τη μητέρα του -ή οποιονδήποτε άλλο.
Δεν είναι ευθύνη του να βοηθήσει το γονιό του να βρει την γαλήνη ξεπερνώντας τις κακές αποφάσεις που πήρε. Και, σίγουρα, δεν είναι δουλειά του να βοηθήσει τους γονείς του να επεξεργαστούν τον πόνο μιας αποτυχημένης σχέσης, ακόμη κι αν αυτή είναι με τον άλλο βιολογικό γονιό.
Πρέπει να μάθουμε να χωρίζουμε από ανθρώπους που μας δελεάζουν και εμπλεκόμαστε σε μονόπλευρες, τοξικές σχέσεις, ειδικά όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γονείς μας. Δεν είναι αρκετό να αναγνωρίζουμε τον τρόπο που συμπεριφέρονται -πρέπει να είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε το φαύλο κύκλο.
Και για πολλούς από εμάς, αυτός ο κύκλος αρχίζει στο σπίτι.
Μετάφραση και επιμέλεια: Σπυριδούλα Κώτση για την σελίδα Παιδοψυχιατρική Σήμερα
Απόσπασμα από το πρωτότυπο άρθρο που μπορείτε να δείτε εδώ.
