Να μπαίνουν ή όχι οι μπαμπάδες στην αίθουσα τοκετού; Να μπαίνουν!
Δεν είμαι απ’ αυτούς που το παίζουν ατρόμητοι στη θέα του αίματος… Ούτε γουστάρω να βλέπω ιατρικά ντοκιμαντέρ. Το αντίθετο. Δεν είχα ποτέ όνειρο να μπω σε ένα χειρουργείο ως θεατής. Για την ακρίβεια μάλλον ήταν ο εφιάλτης μου… Κι όμως όταν γεννήθηκε η Έλενα ήμουν παρών από την πρώτη στιγμή της διαδικασίας μέχρι την τελευταία. Τα είδα όλα. Κυριολεκτικά. Κάθε στιγμή. Από το σπάσιμο των νερών της μαμάς της μέχρι την ώρα που η μικρή βγήκε στον κόσμο. Στις 9.04 το πρωί…
Ακούω από κάποιους μπαμπάδες ότι φοβούνται τη διαδικασία. Άλλος γιατί φοβάται τα αίματα, άλλος γιατί φοβάται μην επηρεαστεί η ερωτική του ζωή με τη γυναίκα του μετά, άλλος γιατί απλά είναι γενικά φοβιτσιάρης και δεν αντέχει… Όλα είναι σεβαστά. Αλλά και όλα… μπούρδες! Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να σε εμποδίσει από το να είσαι εκεί. Τίποτα απολύτως. Και δεν πρέπει. Γιατί, πίστεψε με, το συναίσθημα που έχεις όταν βλέπεις το μωρό, όταν βιώνεις το θαύμα της γέννησης του, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα! Με τίποτα! Ακόμη κι αν αυτά που καταλαβαίνεις από τη διαδικασία είναι τα ελάχιστα… Τα SOS που λέγαμε μικροί.
Μπαμπά, μην το χάσεις! Μην ψάχνεις και μην ψάχνεσαι για το αν έχεις το κουράγιο να το ζήσεις… Αδικείς τον εαυτό σου. Και τη μαμά που ξεπερνάει τα όρια του ανθρώπου, που γίνεται Θεός για να γεννήσει… Κι αυτό πρέπει να της το αναγνωρίζεις για πάντα.
Ό,τι και αν συμβεί στο μέλλον…
Νίκος Συρίγος
Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.
Πηγή:mothersblog.gr
