Γράφει η Imperfect mum
Που την ημέρα που εν να αποφασίσει μια γυναίκα ότι θέλει να φέρει στον κόσμο ένα μωρό, γεννιέται μια μάμμα. Σταματά να σκέφτεται μόνο τον εαυτό της. Λαλεί ‘όι’ σε τζιείντο δεύτερο ποτηρούι κρασί (μπας τζιαι), προσέχει το σώμα της, τις συνήθειες της. Τζιαι ξεκινά να ονειρεύκεται… Σαν ένα πίνακα ζωγραφικής, ένα έργο τέχνης, σχεδιάζει με κάθε λεπτομέρεια το μέλλον που θέλει να κτίσει για τη δική της οικογένεια.
Κρατά το τεστ. Βλέπει το. Μια μόνο γραμμούα – αρνητικό. Κάθε φορά βιιώνει μιαν απώλεια – κάθε φορά πιο δύσκολη, πιο επίπονη. Τωρά εν να μου πεις, πως μπορείς να απωλέσεις κάτι που εν είσιες ποττε; (τζιαι αν το ρωτήσεις τούτο λογικά εν εβρέθηκες ποττέ σε τούντη θέση). Έχασεν όμως. Γιατί τζιαμέ που ο πίνακας της ήταν σχεδόν έτοιμος, μόλις της τον εκλέψαν που μες τα σιέρκα. Τα όνειρα της εν τα σκοτώσαν, αλλά επιάσαν αναβολή. Όπως ένα μωρό που καρτερά το δώρο του που τον Άγιο Βασίλη τζιαι όταν ανοίει το κουτί, βλέπει απλά ότι εν άδειο. Ματαίωση, απογοήτευση, με τον τζιαιρό ίσως απελπισία.
Μέχρι που μια μέρα, μιαν όμορφη μέρα, κρατά το τεστ στα σιέρκα της τζιαι οι γραμμούες εν θκυο – θετικό! Εν θετικό! Νιώθει σαν να έφκαλε φτερά τζιαι εν έτοιμη να πετάσει. Ενθουσιασμός, μια βαθκια ευτυχία, ανόμοια με ότιδήποτε ένιωσε στη ζωή της ως τωρά. Εν να γίνει μάμα. Τζιαι κάπου τζιαμέ, πιάνει το πινέλο τζιαι ξεκινά να γεμίζει τα όνειρα της με τα πιο όμορφα χρώματα. Τόσο ωραία, τόσο λεπτομερή, έτοιμα να πάρουν ζωή. Τζι αν έσιει στο μυαλό της μια μικρή φωνούα που ψυθυρίζει “προσοχή, περίμενε”, εν μπορεί να την ακούσει. Εν θέλει. Εν γίνεται, τωρά που επιτέλους ήρτε, πρέπει να παν ούλλα καλά. Τζιαι συνήθως παν. Συνήθως ακολουθούν σκαν, τζιαι ραντεβού σε γιατρούς, τζιαι αναλύσεις, τζιαι 8 μήνες αναμονής ώσπου να καλωσορίσει στο σπίτι το δικό της bundle of jοy. Γιατί ναν διαφορετικό για τζιείνη;
“Αγάπη, κάτι εν παει καλά”. Νιώθει το. Εν θέλει να το πει, αλλά το σώμα της μιλά της. Πάει στο γιατρό τζιαι επιβεβαιώνει της τον μεγαλλύττερο της φόβο. “Λυπάμαι, η εγκυμοσύνη δεν είναι υγιής”. Μπορεί να προτείνει κάποιες λύσεις, για να παρατείνουν ή τζιαι να σώσουν την κατάσταση. Καμιά φορά όμως εν ξεκάθαρο.
Εν θα το πιστέψει αμέσως. Θα δοκιμάσει ότι της πουν. Θα εξαντλήσει ότι περιθώριο έσιει. Πρέπει να έσιει happy end. Θα μετρά τις ώρες τζιαι τα λεπτά για το επόμενο ραντεβού τζιαι εν να μπαίνει στο γραφείο με φως μες τα μάθκια της. Σαν να καρτερά να ακούσει, “σόρι λάθος, ούλλα καλά”. Τζιαι η καρδιά της γίνεται σίιλια κομμάθκια άμαν θωρεί στα μάθκια του γιατρού, στο ύφος του το “Λυπούμαι”. Τζι ας το περίμενε η λογική της. Η καρδιά της εν ήταν έτοιμη να το δεχτεί. “Αποβολή”.
Αποβολή. Τι σημαίνει αποβολή; Γιατί αποβολή; Γιατί το σώμα της να “θκιώξει” κάτι που επερίμενε με τόσην ανυπομονησία; Τι άσχημη λέξη. Που την άλλη πάλε, η φράση “έχασε το μωρό” εν ακόμα σιειρόττερη. Πως το έχασε; Γιατί το έχασε; Γιατί να το παρουσιάζουμε ως κάτι για το οποίο η μάμα ή το σώμα της έχει ευθύνη; Ειδικά που τη στιγμή που ξέρουμε ότι τις πλείστες φορές, απλά το μωρό εν ήταν να μείνει. Γιατί να χρησιμοποιούμε τούντο λεκτικό που πληγώνει τη μάμμα ακόμα πιο βαθκιά, ακόμα παραπάνω;
Εν να γυρέψει ευθύνες. Τζιαι εν να τες επιρρίψει στον εαυτό της. Στους καφέδες, στα ξενύχτια, στο άγχος, στη δουλειά. Εν γίνεται κάτι λάθος έκαμε. Τζιαι ας είπεν ο γιατρός ότι εν φταίει. Ξαναπέτε της το. Επαναλάβετε το ώσπου να το πιστέψει.
Εν να στραφεί σε εσάς, στους δικούς της. “Ε καλά, πως κάμνεις έτσι; Θκυο κύτταρα ήταν”. Τζιαι όμως θρηνεί. Πονεί αληθινά. Μπορεί για άλλους να ήταν θκυο κύτταρα, αλλά για τζιείνη ήταν μια ζωή. Σαν να της εκλέψαν τα όνειρα, να της εσχίσαν τον πίνακα τζιαι να της εκαταστρέψαν το πινέλο για να μεν μπορει να κάμει άλλα. Εν να κλάψει. Εν να απογοητευτεί. Μπορεί για λλίο να παραιτηθεί. Αλλά εν κάτι που πρέπει να το περάσει. Αφήστε την να το ζήσει. Τζιαι να μεν το καταλάβετε, σεβαστείτε το.
Εν να φοηθεί. Εν να έσιει ένα μόνιμο άγχος. Εν να περάσει νύχτες να ξεσκονίζει ότι υπάρχει στο google για τούτα τα θέματα τζιαι να ρωτά μαμμάδες για τες δικές τους εμπειρίες. Προσδοκεί παρηορκά τζιαι κυρίως ελπίδα. Εν να ρωτήσει γιατρούς, εν να ψάξει για λόγους τζιαι τρόπους να αποφύγει μια νέα αποβολή. Μπορεί να καταφύγει τζιαι στην εκκλησία. Τζιαι να σας πω τζιαι κάτι; Καλά κάμνει. Ο καθένας ψάχνει λύσεις τζιαι ηρεμία τζιαμε που θέλει. Σταθείτε δίπλα της τζιαι στηρίξετε την σε κάθε βήμα. Δώστε της ελπίδα, τζιαι αισιοδοξία, τζιαι καθοδηγάτε την τζιαμέ που πρέπει να πάει για να νιώσει καλλύττερα.
” Εν σου είπα εν να σε δω ξανά σύντομα;” λαλεί η γιατρός με το που τη θωρεί να μπαίνει στο γραφείο. Κρατά ξανά το τεστ. Ξανά με θκυο γραμμούες. Θετικό. Πιο συγκρατημένη χαρά τούντη φορά. Νικά η αγωνία, ο φόβος. Όσες φορές τζιαι αν ακούσει “ούλλα καλά” μεν φοάσαι”, η έγνοια εν φέφκει. Ο πίνακας συμπληρώνεται προσεκτικά, κομματούι κομματούι. Φοβίες που πολεμά μέρα με τη μέρα, δυσκολίες που ζει στο πετσί της ώσπου να νιώσει ότι εξεπέρασε τον κίνδυνο. Κάμετε υπομονή. Εν να σας κουράσει, αλλά εν το ελέγχει. Σταθείτε της. Γιατί πριν να το καταλάβετε εν να ρτει τζιείνη η ώρα.
“Συγχαρητήρια, μόλις φέρατε στον κόσμο ένα υγιέστατο μωράκι”.
Υ.Γ. Βαρύ το κείμενο μου σήμερα. Συγγνώμη. Σαν γυναίκα που επέρασε που αποβολή, εν κάτι που ακόμα πονεί με. Εν εν κάτι που είμαι έτοιμη να “περιπαίξω”, τουλάχιστον όι ακόμα.
Y.Γ.2. Περίπου 10 – 15% των εγκυμοσύνων καταλήγουν σε “αποβολή”. Αν σας τύχει, σας παρακαλώ μεν απελπιστείτε. Το πιο πιθανό είναι να ήταν η τύχη σας η μαύρη, τζιαι στην επόμενη προσπάθεια να παν ούλλα καλά. Αν έσιετε αμφιβολίες, μιλάτε με ένα γιατρό, προσπαθήστε να έβρετε το πρόβλημα. Τζιαι πιστέψετε το, εν να παν ούλλα καλά.
Υ.Γ.3 Μοιραστείτε το. Μόλις νιώσετε έτοιμη μιλάτε. Μπορεί η δική σας ιστορία να βοηθήσει μιαν άλλη κοπέλα να μεν νιώσει μόνη. Είμαστε πολλές. Τζιαι ναι, καταλαβαίνουμε αμέσως τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει μια αποβολή.
