Αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά. Για όσο! Για όσο… Αλλά κυρίως αφήστε τα πραγματικά ελεύθερα. Αφήστε τα παιδιά να είναι πραγματικά παιδιά…
Δεν ξέρω πώς είναι να μεγαλώνεις αγόρια… Λένε ότι οι άντρες, όσο κι αν μεγαλώσουμε, δεν ξεχνάμε ποτέ το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Μακάρι.
Με όλο αυτόν τον βομβαρδισμό της τεχνολογίας, τα τάμπλετ, τα κινητά κοκ που τα μαθαίνουν πριν μάθουν να λένε «μπαμπά», ξεχνάνε ότι είναι παιδιά… Το βλέπεις από τις εκφράσεις τους, από τον τρόπο που μιλάνε, από το τι λένε, πώς το λένε, σε ποιους το λένε… Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν μεγάλους. Προσπαθούμε να τα «καλουπώσουμε» σαν μεγάλους.
Στο όνομα της ελευθεριότητας, με τον μανδύα της «προοδευτικότητας» τους στερούμε την πραγματική ελευθερία… Κομπάζουμε ότι τους δίνουμε επιλογές χωρίς στην πραγματικότητα να τους δίνουμε. Ονομάζουμε την προπαγάνδα, πληροφόρηση και γνώση! Βαφτίζουμε την πλάνη, καθαρότητα. Αλλά κυρίως του στερούμε την παιδικότητα τους… Ούτε παίζουμε μαζί τους, ούτε τα αφήνουμε να παίξουν. Τα «παγιδεύουμε» σε μια οθόνη για να είναι ήσυχα και ασφαλή. Στο μυαλό μας. Και στο μυαλό τους. Αυτό που γίνεται «πουρές» με την τόση… πληροφορία.
Τα ματωμένα γόνατα της αλάνας, έχουν γίνει κουρασμένα μάτια και μυαλά της οθόνης. Το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά έχει αντικατασταθεί σε παιχνίδι με τα άλλα «καλωδιωμένα» παιδιά στο PS κλπ. Τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να μην έχουν επαφή αλλά σύνδεση… Έτσι μαθαίνουν. Κι έτσι μεγαλώνουν… Και μεγαλώνουν από νωρίς. Εκ… γενετής.
Αν με ακούς; Άσε το παιδί σου να παίξει… Παίξε μαζί του. Μιλήστε. Πολύ ώρα. Όπως παλιά.
Αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά. Για όσο! Για όσο… Αλλά κυρίως αφήστε τα πραγματικά ελεύθερα. Αφήστε τα παιδιά να είναι πραγματικά παιδιά…
Νίκος Συρίγος
Πηγή:mothersblog.gr
