Γιατί τα μωρά μου ΔΕΝ είναι το νόημα της ζωής μου

“Τα μωρά μου εν το νόημα της ζωής μου”.

” Δεν ήξερα τι θα πει ευτυχία πριν να ‘ρθεις εσύ”.

” Είσαι ο ήλιος τ΄ουρανού μου”.

 

 

Αν οι παραπάνω ατάκες εν του στυλ σας, τότε μάλλον εν θέλετε να συνεχίσετε να διαβάζετε τούτο το άρθρο.  Ίσως ούτε το μπλογκ, γιατί η φιλοσοφία η δική μου εν άκρως αντίθετη. Μαύρο – άσπρο δηλαδή!  Άμαν βλέπω αναρτήσεις τούντου τύπου, ομολογώ ότι εκνευρίζουμαι τρομερά! Εν τζιαι λέω, μπορεί τζίεινος που το μοιράζεται να το εννοεί. Τζιαι εγώ μπορεί να τα πίστευκα τούτα (πριν να γινώ μάνα).

 

Ξέρετε, είμαι πολλά τυχερή! Εγνώρισα τον Prince Charming μου την κατάλληλη στιγμή (αν τζιαι αντί για άλογο, κυκλοφορά με με άσπρο μονοκάμπινο αλλά οτι έσιει ο καθένας εν καλό). Επαντρευτήκαμε τζιαι η ζωή μας έμπηκε νωρίς σε μια ήρεμη τροχιά. Όταν , δε, έμεινα έγκυος, εθεωρούσα ότι ήταν να έρτει τζιαι το cherry on top of the cake: ούλλα τα προβλήματα μου ήταν να λυθούν, ήταν να νιώσω ολοκληρωμένη σαν ύπαρξη και άλλα πολλά σχετικά. “Εν να γίνω μάνα”, εσκέφτουμουν. “Θα αφιερωθώ στα μωρά μου, τζιαι δεν θα έχω ανάγκη κανένα, τζιαι τίποτε άλλο”.

 

Guess what… I was in for a shock! Παρόλη την ευτυχία μου μόλις πρωτοαντίκρυσα τον πρωτότοκο μου (τον πουσιουρο μου, το καμάρι μου, τον έξυπνο μου, τον όμορφο μου – οκ σταματώ!), δεν εδούλεψε κανένα ξόρκι. Δεν έγινε κανένα μαγικό. Δεν ήβρα το νόημα της ζωής overnight. Αντιθέτως. Ένιωσα πιο μπερδεμένη, πιο κουρασμένη, τζιαι κάποιες φορές πιο απελιπισμένη που ποτέ. Έχασα τον έλεγχο της ζωής μου. Έχασα τον εαυτό μου. Γενικά, έχασα τον ππούσουλα μου. Τζιαι τούτον εσύγχυζε με! Γιατί να μεν νιώσω την απόλυτη ευτυχία όταν έγινα μάνα; Γιατί εν ήταν αρκετό τούτο για με καλύψει πλήρως σαν Εύα; What’s wrong with me?

 

Επήρεν μου μήνες soul searching για να συνειδητοποιήσω τελικά ότι το ότι είμαι μάνα, απλά εν εν αρκετό.  Το ότι έγινα μάνα, εν σημαίνει ότι εσταμάτησα να είμαι γυναίκα, δασκάλα, φίλη, ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Το ότι έγινα μάνα, εν σημαίνει ότι εν να σταματούσα να έχω προσωπικές ανάγκες. Σίουρα, όταν γίνεσαι γονιός συνειδητά αφήνεις στην άκρη τον εαυτό σου για ένα διάστημα – αλλά εν σημαίνει τούτο ότι εν θα σου στοιχίσει. Ούτε ότι τούτο εν να γίνεται επ’ αόριστο.

 

Εξάλλου, σκεφτείτε πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το να στηρίζεις ούλλη σου τη ζωή τζιαι την ευτυχία στα μωρά σου. Το να μεταφέρεις τες φιλοδοξίες σου στις δικές τους ζωές. Τα μωρά σου εν να μεγαλώσουν, εν να φύουν που κοντά σου τζιαι εν να κτίσουν τη δική τους ζωή. Then what? Εν να ξυπνήσεις μια μέρα τζιαι να βλέπεις γυρώ-γυρώ γιατί εν θα ξέρεις ποια είσαι χωρίς τους. Εν υγειές να έχεις προσωπικές ανάγκες, προσωπικές φιλοδοξίες τζιαι προσωπική ζωή.

 

Έτσι λοιπόν, εκατάληξα στο συμπέρασμα ότι η μητρότητα εν ένα κομμάτι μου. Ένα μεγάλο κομμάτι μου. Τα μωρά μου εδώκαν στη ζωή μου χρώμα, τζιαι, ναι, ούλλα πλέον έχουν διαφορετική σημασία τζιαι πιο βαθύ νόημα. Τα μωρά μου εν ξεκάθαρα η προτεραιότητα μου, αλλά εν εν “η ζωή μου όλη”. Τζιαι οφείλω το στον εαυτό μου να ξεφεύγω, τζιαι να γίνουμαι ξανά η Εύα η γυναίκα, η δασκάλα, η φίλη τζιαι ο άνθρωπος.  Τζιαι πιστέψετε με, έγινα πολλά πιο ευτυχισμένη μάμμα μόλις το εσυνειδητοποίησα τούτο.

 

Ισορροπία λοιπον. Τούτη εν η μαγική λέξη. ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ.

 

Άτε, τωρά που το έλυσα το φιλοσοφικό κομμάτι, πάω να λύσω το πρακτικό. Γιατί το να χωρέσω ούλλα όσα θέλω να κάμω στες 24 ώρες της μέρας, είναι που χλωμό, εώς τζιαι αδύνατο!

 

– ΤΕΛΟΣ –