Τις τελευταίες μέρες η κυπριακή κοινωνία συγκλονίστηκε από δύο τραγικά περιστατικά που άγγιξαν κάθε οικογένεια. Ο θάνατος της 17χρονης Αλίκης Νικολάου σε τροχαίο δυστύχημα και, λίγες ώρες αργότερα, ο σοβαρός τραυματισμός ενός 14χρονου που πήρε το αυτοκίνητο του πατέρα του, υπενθυμίζουν με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο εύθραυστες είναι οι ζωές των παιδιών μας.
Αυτά τα γεγονότα δεν μπορούν και δεν πρέπει να περάσουν στα ψιλά. Φέρνουν στο προσκήνιο την τεράστια ευθύνη που έχουμε όλοι: γονείς, κηδεμόνες, εκπαιδευτικοί και πολιτεία. Είναι επιτακτική ανάγκη να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με παιδεία, με καθοδήγηση, με όρια. Να τους δείξουμε τις «κόκκινες γραμμές», να τους μάθουμε τι σημαίνει κίνδυνος και πώς μπορούν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για έναν γονιό από το να βλέπει το παιδί του να χάνεται ή να κινδυνεύει η ζωή του μέσα σε μια στιγμή. Μια στιγμή απροσεξίας, μια στιγμή ανευθυνότητας, μια στιγμή που δεν γυρίζει πίσω. Κι όμως, πολλές από αυτές τις τραγωδίες μπορούν να προληφθούν αν εμείς οι μεγάλοι δώσουμε στα παιδιά τις σωστές βάσεις.
Τα παιδιά μας έχουν όνειρα, φιλοδοξίες και μια ολόκληρη ζωή μπροστά τους. Αξίζουν να τη ζήσουν. Γι’ αυτό πρέπει να γίνουμε οι καλύτεροι δάσκαλοί τους — με το παράδειγμα μας, με την αγάπη μας, με την καθημερινή μας στάση.
Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Ας σταματήσουμε, επιτέλους, να τους στερούμε το αύριο. Ας κάνουμε όλοι μαζί ό,τι περνά από το χέρι μας για να μη θρηνήσουμε ξανά άλλα παιδικά χαμόγελα.
Του Παναγιώτη Τούμπα
