Υπάρχει μια στιγμή που σχεδόν όλοι έχουμε βιώσει – γονείς ή μη. Εκείνη η αμήχανη, ελαφρώς εκνευριστική στιγμή που ένα παιδί, όχι το δικό σου, συμπεριφέρεται με τρόπο που δοκιμάζει τα όριά σου. Είναι εκείνο το εκκωφαντικό ουρλιαχτό μέσα στο καφέ, το συνεχές χτύπημα του παιχνιδιού στο πάτωμα της αναμονής στο ιατρείο ή η ατελείωτη σειρά ερωτήσεων από ένα παιδί που δεν φαίνεται να κουράζεται ποτέ.
Και τότε, μέσα σου, νιώθεις το «Ω Θεέ μου… όχι πάλι». Μπορεί να μη θες να το παραδεχτείς, αλλά ναι — τα παιδιά των άλλων μπορεί να είναι ενοχλητικά. Το θέμα όμως δεν είναι τι νιώθουμε, αλλά πώς αντιδρούμε. Και, όπως μας υπενθυμίζει η σχολική ψυχολόγος Shira Schwartz, υπάρχει τρόπος να διαχειριστούμε αυτή την πρόκληση με ψυχραιμία, σεβασμό — και κυρίως χωρίς να γίνουμε… οι «κακοί» του πάρτι.
Το πρώτο βήμα: αγνόησέ το
Όπως εξηγεί η Schwartz, πολλές από τις ενοχλητικές συμπεριφορές των παιδιών είναι στην πραγματικότητα κραυγές για σύνδεση. Είναι ο τρόπος τους να πουν: «Είμαι εδώ, δες με!». Αν όμως αντιδράσεις με εκνευρισμό ή τους κάνεις κάποια παρατήρηση, ενισχύεις αυτή τη συμπεριφορά. Αντίθετα, αν δεν τους δώσεις την προσοχή που αναζητούν, είναι πιο πιθανό να σταματήσουν.
Ας το φανταστούμε: βρίσκεσαι σε ένα παγκάκι και ένα παιδί τραγουδά μονότονα και δυνατά ακριβώς δίπλα σου. Αντί να του ρίξεις αυστηρό βλέμμα, συνεχίζεις να διαβάζεις το βιβλίο σου. Σύντομα, όταν δεν βρίσκει κοινό, το παιδί χάνει το ενδιαφέρον του και φεύγει. Ναι, τόσο απλά.
Το δεύτερο βήμα: ανακατεύθυνση
Κάποιες φορές, το να τα αγνοήσεις δεν φτάνει. Εκεί έρχεται η δύναμη της ανακατεύθυνσης. Μπορείς να προσφέρεις στο παιδί μια εναλλακτική – κάτι νέο, ενδιαφέρον, ή ακόμα και έναν “ρόλο”.
Βρίσκεσαι σε μουσείο και βλέπεις ένα παιδί να γκρινιάζει. Αντί να σκεφτείς «αχ, πάλι τα ίδια», του δείχνεις έναν πίνακα και του λες: «Μπορείς να βρεις πόσα ζώα κρύβονται εκεί;». Ξαφνικά, το παιδί γίνεται μικρός εξερευνητής, με αποστολή και ενθουσιασμό. Μερικά παιδιά απλώς ψάχνουν έναν τρόπο να ανήκουν κάπου — και είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα συνδέονται, ακόμη και με ενήλικες που δεν είναι «οι δικοί τους».
Το τρίτο βήμα: αντιστάσου στην παρόρμηση να κάνεις τον… γονιό
Όταν βλέπεις ένα παιδί να δοκιμάζει τα όρια των γύρω του – να χτυπά, να φωνάζει, να πετά αντικείμενα – είναι φυσικό να θες να βάλεις τάξη. Αλλά, όπως μας θυμίζει η Schwartz, δεν είσαι ο γονιός του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να έχεις όρια. Μπορείς – και πρέπει – να εκφράσεις τα όριά σου, με σεβασμό.
Αν ένα παιδί πετάει πράγματα κοντά σου, μπορείς απλά και σταθερά να πεις: «Δεν μου αρέσει αυτό, σε παρακαλώ σταμάτα». Δεν φωνάζεις, δεν επιβάλλεσαι, απλώς δηλώνεις την προσωπική σου γραμμή. Και αυτό είναι απολύτως θεμιτό.
Μια αλλαγή οπτικής
Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα από όλα είναι αυτό της ενσυναίσθησης. Όπως λέει ο ψυχολόγος Dr. Matthew Morand: «Δες τα πράγματα από άλλη οπτική. Έχεις υπάρξει ποτέ εσύ ο γονιός με το “δύσκολο” παιδί;» Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι βρεθεί σε αυτή τη θέση;
Και μην ξεχνάμε: μπορεί το παιδί να είχε μια κακή μέρα. Μπορεί να είχε έναν καβγά στο σχολείο. Μπορεί να νιώθει μόνο του ή μπερδεμένο. Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες – ακόμα μαθαίνουν πώς να λειτουργούν στον κόσμο.
Κλείνοντας…
Δεν είναι πάντα εύκολο να διαχειριστούμε την ενέργεια των ξένων παιδιών. Αλλά με μια βαθιά ανάσα, λίγη ενσυναίσθηση και την “τριπλή” στρατηγική της Shira Schwartz — Αγνόηση, Ανακατεύθυνση, Όρια χωρίς παρεμβατισμό — μπορούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, να σεβαστούμε τον εαυτό μας, αλλά και τα παιδιά που μας περιτριγυρίζουν.
Άλλωστε, στο τέλος της μέρας, τα παιδιά δεν είναι “των άλλων” — είναι όλων μας. Κι αν είμαστε τυχεροί, μπορούμε να τους δείξουμε λίγη από τη σοφία, την ηρεμία και την καλοσύνη που χρειαζόμαστε όλοι μας!
Πηγή:mama365.gr
