Όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε τη μέθοδο cry it out. Για όσους διαβάζουν πρώτη φορά γι’ αυτή όμως εξηγούμαστε αμέσως: πρόκειται για μια μέθοδο εκπαίδευσης ύπνου που βασίζεται στην άποψη ότι ένα μωρό μπορεί να μάθει να κοιμάται μόνο του. Προκειμένου να πετύχει αυτόν τον σκοπό ο γονιός αφήνει το παιδί να κλάψει, ελέγχοντας ανά τακτά διαστήματα πώς είναι, μέχρι να αποκοιμηθεί.
Είναι ένα απ’ τα θέματα-φωτιά της γονεϊκότητας, αφού έχει φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και πολλούς πολέμιους. Η Κατερίνα, καθηγήτρια Μαθηματικών από την Κυψέλη, έγραψε για μας ένα κείμενο εξηγώντας για ποιους λόγους ανήκει στη δεύτερη ομάδα. Για την ακρίβεια, όπως μας είπε η ίδια, «δεν είναι ότι διαφωνώ, απλά ξέρω ότι αποκλείεται να μπορέσω ποτέ να το εφαρμόσω».
«Όταν γεννήθηκε η Μυρτώ, πήρα κι εγώ ένα απ’ τα best sellers για την εκπαίδευση ύπνου. Να’ μαι έτοιμη, λέω. Να ‘μαι προετοιμασμένη. Έχω μια πολύ καλή φίλη, η οποία πίνει νερό στο όνομα του cry it out. Μου είχε περιγράψει με πολλές λεπτομέρειες την εμπειρία της και, ειλικρινά σας το λέω, είχα κάπως σοκαριστεί.
Μου έλεγε, λοιπόν, πώς άφησε τον γιο της να κλαίει για τρεις μέρες. Πώς εκείνος έκλαιγε μέσα στο δωμάτιο κι αυτή απ’ έξω. Πώς ο άντρας της την κρατούσε να μην το σηκώσει το μωρό απ’ την κούνα, γιατί η ίδια του είχε δώσει σαφείς οδηγίες προηγουμένως να μην την αφήσει να υποκύψει. “Να μην υποκύψει σε τι;”, αναρωτιόμουν. “Aξίζε τον κόπο;” τη ρώτησα ευθέως. “Εκατό τοις εκατό”, απάντησε με σιγουριά και με αποστόμωσε. Είναι προφανές: οι ειδικοί δεν το απορρίπτουν εντελώς, κάποιοι γονείς το προτιμούν γιατί μετά από λίγα δύσκολα βράδια, βρίσκεται ο ρυθμός και το παιδί μαθαίνει να κοιμάται μόνο του και σερί.
Άρα; Άρα συμφέρει. Θα το έκανα λοιπόν κι εγώ. Αλλά πρώτα, σαν σωστό φυτό, θα διάβαζα!
Και διάβασα. Πήρα το πιο hot βιβλίο επί του θέματος και στρώθηκα στη μελέτη. Και 10-15 -δεν θυμάμαι πια με ακρίβεια- σελίδες μετά τρώω το χαστούκι που με απομάκρυνε για πάντα απ’ αυτήν την ιδέα. Ο συγγραφέας έλεγε καθαρά: τα παιδιά δεν κοιμούνται επειδή το παίρνουν απόφαση ότι έτσι πρέπει να γίνει. Είναι πολύ μωρά άλλωστε για να κάνουν με τέτοια σκέψη με λογική συνέχεια. Απλά νιώθουν εγκατάλειψη, εξαντλούνται με το κλάμα και νιώθοντας πια ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να έρθει κάποιος να τα “σώσει” απ’ την απελπισία τους, αποκοιμιούνται.
Οκ, μπορεί να μην το έλεγε ακριβώς έτσι, τα χρόνια που πέρασαν είναι αρκετά, αλλά το μήνυμα ήταν ένα: το μωρό σου, το μωρό μου, έστω και για λίγο θα νιώσει μόνο και εγκαταλελειμμένο. Θα υπάρξει έστω και μία νύχτα -που, ναι, πιθανότατα δεν θα εγγραφεί για πάντα στο υποσυνείδητό του- την οποία θα βιώσει απελπισία. Θα με θέλει κι εγώ δεν θα πηγαίνω.
Ξέρω πόσο δραματική φαίνομαι ειδικά για τις μαμάδες που το έχουν εφαρμόσει. Ξέρω, επίσης, ότι όλες τους πόνεσαν ακούγοντάς το να κλαίει. Δεν λέω ότι εκείνες είναι σκληρές κι εγώ η ευαίσθητη μάνα-πρότυπο.
Λέω απλά ότι δεν είναι για ‘μένα. Κι ότι ακολούθησα το ένστικτό μου.
Κι αν είχα μία συμβουλή να δώσω, αυτή θα ήταν: ό,τι κι αν αποφασίσετε να κάνετε με τον ύπνο, τον θηλασμό ή την εκπαίδευση του παιδιού, αποφασίστε το ακολουθώντας το δικό σας ένστικτο. Εσείς ξέρετε τι σας ταιριάζει και τι όχι -καμία φίλη, κανένα βιβλίο, κανένα περιοδικό.»
Πηγή;mama365.gr
