Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι ένα φαινόμενο πιο συχνό απ’ ότι πιστεύουμε και μπορεί να χτυπήσει την πόρτα σε οποιαδήποτε γυναίκα. Αν και θεραπεύσιμη, μπορεί να σε φέρει πραγματικά στα όρια της απελπισίας γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό με το πού εντοπίσεις τα σημάδια της, να ζητήσεις βοήθεια για να την καταπολεμήσεις.
Τρεις μαμάδες που πάλεψαν με την επιλόχειο κατάθλιψη, αποφάσισαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους, έτσι ώστε να αφυπνίσουν αλλά και να βοηθήσουν όσες περισσότερες γυναίκες μπορούν.
Δεν ήθελα να μένω μόνη με το παιδί μου
«Άργησα να το καταλάβω. Είχαν ήδη περάσει 9 μήνες από την γέννηση του γιου μου και είχα αρχίσει πραγματικά να χάνω το μυαλό μου. Έκλαιγα κάθε μέρα και οι σκέψεις μου ήταν πάντα αρνητικές και περίεργες. Είχα παράλογους φόβους που αφορούσαν κατά κύριο λόγο το μωρό. Δεν ήθελα να μένω μόνη μαζί του.
Ήταν σαν να βρίσκομαι σε ένα τούνελ, το οποίο δεν είχε καμία έξοδο και κανένα φως. Κάθε μέρα ξυπνούσα και έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαι μια σκέτη αποτυχία… Λίγο καιρό αφού ο γιος μου είχε κλείσει τους 9 μήνες, κατέρρευσα ψυχολογικά. Η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο και ζήτησα επαγγελματική βοήθεια.
Ντρεπόμουν, αλλά ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Με τη βοήθεια της ψυχολόγου μου έμαθα πώς να μετατρέπω τις αρνητικές μου σκέψεις σε θετικές. Η υποστήριξη του συζύγου μου, των γονιών και των φίλων μου ήταν επίσης ανεκτίμητη».
Άννα, 35 ετών
Σκεφτόμουν να βάλω τέλος στη ζωή μου
«Άρχισα να βλέπω τα πρώτα συμπτώματα δύο μήνες μετά την γέννα. Ήμουν συνέχεια αγχωμένη και απελπιζόμουν με το παραμικρό. Έκλαιγα συνέχεια, αλλά δεν ήξερα γιατί. Προσπάθησα να κάνω πράγματα για μένα όπως γυμναστική, να βγαίνω με τις φίλες μου και να ξεκουράζομαι, αλλά τίποτα από αυτά δεν είχε αποτέλεσμα.
Τα πράγματα σοβάρεψαν όταν άρχισα να έχω αυτοκτονικές σκέψεις. Φαντασιωνόμουν διάφορους τρόπους να κάνω κακό στον εαυτό μου ή να βάλω τέλος στη ζωή μου, σχεδιάζοντας με ακρίβεια στο μυαλό μου πώς θα συνέβαινε. Ποτέ δεν έκανα πράξη αυτές τις σκέψεις, αλλά ένιωθα τρελή. Φώναζα στην οικογένειά μου, έκλαιγα και κάποια στιγμή άρχισα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Χρειαζόμουν επειγόντως βοήθεια!
Πήρα φάρμακα και άρχισα την ψυχοθεραπεία. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει ντροπή γι’ αυτό, ακόμη κι αν κάποιες φορές το σκεφτόμουν. Έπρεπε να γίνω καλά για μένα και το παιδί μου και τα κατάφερα.»
Ρουμπίνη, 39 ετών
Σαν να είχα αδειάσει από συναισθήματα
«Οι πρώτοι μήνες μετά τη γέννηση του μωρού μου ήταν δύσκολοι – η έλλειψη ύπνου, ο κορονοϊός, η κλεισούρα και η απομόνωση με έκαναν να χάνω καθημερινά τον εαυτό μου. Αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν συγκρίνεται με αυτό που έζησα γύρω στον πέμπτο μήνα μετά τη γέννα. Ένιωθα μόνο λύπη και απελπισία. Και τίποτα απ’ αυτά δεν έφευγε ούτε όταν χαμογελούσα στο μωρό μου ή φιλούσα τον σύντροφό μου. Σαν να είχα αδειάσει από συναισθήματα.
Ακόμα και όταν επέστρεψα στη δουλειά μου έκλαιγα συνεχώς. Αυτό που με “ανάγκασε” να συνέλθω και να μιλήσω για το θέμα ήταν ότι… ήθελα να πεθάνω.
Οι σκέψεις που έκανα με φόβισαν κι έτσι ζήτησα βοήθεια. Ευτυχώς, το περιβάλλον μου ήταν πολύ υποστηρικτικό και σιγά-σιγά, όλα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό πιο συχνά, όχι μόνο ως στατιστική- πρέπει να ενημερώνουμε τις γυναίκες για το πώς μπορούν να ζητήσουν βοήθεια και να βρουν τρόπους να το αντιμετωπίσουν».
Μαρία, 42 ετών
Πηγή:mama365.gr
