Είναι γνωστό τοις πάσι πως…. για όλα φταίει η μαμά! Το έχει αναλύσει επαρκώς ο Φρόιντ, το έχει διαπιστώσει ο Γιούνγκ και, πλέον, το επιβεβαιώνουν καθημερινά και τα παιδιά μας.
Πρώτη φορά το άκουσα από την κόρη μου σε ηλικία 2 ετών, όταν με κατηγόρησε ευθέως ως την μοναδική υπεύθυνη που χάλασε ο καιρός και ακυρώσαμε την βόλτα μας στη θάλασσα.
Στη συνέχεια, άκουσα πολλές φορές πως φταίω: για την φίλη της που δεν θέλησε να παίξουν μαζί, για τον μπαμπά της που αρρώστησε αναπάντεχα και δεν την πήγε βόλτα, για τα εμπορικά καταστήματα που δεν ανοίγουν τις Κυριακές, για τα αγαπημένα της παπούτσια που την έκοψαν, επειδή την ξύπνησα το πρωί να πάει σχολείο, επειδή μαγείρεψα φακές ή επειδή την πιέζω να πλένει τα δόντια της.
Λίγο πριν μπει επίσημα στην εφηβεία, μάλιστα, με κατηγόρησε που αναπνέω τόσο δυνατά ενώ στην εφηβεία της με θεώρησε υπεύθυνη όταν έζησε την πρώτη της ερωτική απογοήτευση.
Φυσικά, οι μαμάδες κάνουμε άπειρα λάθη και φταίμε όντως για πολλά – ακόμα κι αν τα διορθώνουμε! Τα παιδιά, όμως, μας κατηγορούν όχι μόνο για τα λάθη μας αλλά και για πράγματα για τα οποία δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη! Ωστόσο, κατάλαβα γρήγορα ότι όλο αυτό είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και σχετίζεται με την εγγύτητα και το δέσιμο που έχουνε μαζί μας.
Η μητέρα μας μας ξέρει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη και δεν μπορούμε με τίποτα να της κρυφτούμε. Είναι πολύ φυσιολογικό, λοιπόν, όταν είμαστε μαζί της να είμαστε «ο εαυτός μας» και να ξεσπάμε χωρίς τύψεις και ενοχές.
Μία αναποδιά, μια άσχημη μέρα ή μια δύσκολη περίοδος χρειάζεται εκτόνωση για να αποσυμπιεστεί. Ωστόσο, δεν είναι ευγενικό να ξεσπάμε στους άλλους, και ειδικά εάν εκείνοι δεν μας φταίνε σε τίποτα. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για την μαμά μας! Είτε φταίει είτε δεν φταίει, θα είναι δίπλα μας ακόμα και για να μας ακούει να ξεσπάμε χωρίς να μας κρατάει κακία!
Καλώς ή κακώς, τουλάχιστον στα πρότυπα της δικής μας κοινωνίας, μεγαλώνουμε κυρίως με την μαμά. Εκείνη μας διαπαιδαγωγεί, μας δίνει τα πρώτα ερεθίσματα και την πρώτη ύλη του χαρακτήρα μας, πλάθει τις αρχές και τις αξίες μας και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην μετέπειτα ενήλικη συμπεριφορά μας.
Όταν, λοιπόν, σε μία κρίση αυτοκριτικής εντοπίσουμε σημάδια που δεν μας αρέσουν ή συμβιβασμούς που κάνουμε χωρίς να το θέλουμε, κατηγορούμε (και ευλόγως μάλλον) την μητέρα μας. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν κατηγορήσει τις μανάδες τους στα ντιβάνια των ψυχαναλυτών… Αυτό, βέβαια, είναι ένα τεράστιο θέμα που χρήζει βαθιάς ανάλυσης την οποία, όμως, δεν θα κάνουμε σε αυτό το άρθρο!
Μας αγαπάει άνευ όρων – ακόμα κι αν την κατηγορήσουμε άδικα
Αυτή η ασφάλεια που νιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι με την μητέρα τους, ίσως οδηγεί και σε άδικες συμπεριφορές απέναντί της. Συχνά, ακόμα κι όταν δεν φταίει σε κάτι, θα εξαπολύσουμε εναντίον της κατηγορίες που δεν στέκουν. Βλέπετε, γνωρίζουμε πως μας αγαπά ό,τι κι αν γίνει και πως μας αποδέχεται ό,τι κι αν κάνουμε. Η μαμά μας θα είναι πάντα εκεί χωρίς να μας κρίνει ή να μας κρατάει κακία. Μην νομίζετε, όμως, πως κατά βάθος δεν πληγώνεται….
Επειδή όντως φταίει για πολλά…
Υπάρχει πάντα και αυτό το ενδεχόμενο. Άθελά της, χωρίς και να το συνειδητοποιεί ή να το αποδέχεται, πολλά από αυτά που μας έμαθε ή που έχει κάνει να είναι υπεύθυνα για τα λάθη που κάνουμε εμείς σήμερα. Αντίστοιχα, τα δικά μας σημερινά λάθη θα επηρεάσουν τη ζωή και την ευτυχία των παιδιών μας αύριο. Ένας φαύλος κύκλος που, αν δεν τον δούμε και δεν τον σπάσουμε θα συνεχίζεται εις τον αιώνα τον άπαντα.
Χωρίς εκείνη, όμως, δεν θα υπήρχε τίποτα
Με τα λάθη της και τα σωστά της, η μαμά μας είναι πάντα δίπλα μας! Όσα κι αν της προσάψουμε, όσο κι αν την κατηγορήσουμε, ξέρουμε πως χωρίς εκείνη τίποτα δεν θα ήταν ίδιο…Μάνα είναι μόνο μία κι αυτή η μία και μοναδική γυναίκα στη ζωή μας είναι υπομονετική, ανέχεται, συμβιβάζεται, κάνει λάθη, πειραματίζεται, σκοντάφτει αλλά πάνω απ’ όλα ζει κι αναπνέει για το παιδί της.
Πηγή:mama365.gr
