Κυριακή πάλι σήμερα και δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για σένα μαμά. Σε είδα κουρασμένη σήμερα (και πάλι). Μα εκείνο το χαμόγελό σου – έστω και ψεύτικο το είδα. Είσαι στα μάτια μου μία σούπερ μαμά που αγωνίζεται για μένα· αλλά για σένα ποτέ.
Νωρίτερα, μου είπες, «έτοιμο το ψωμί σου όπως το τρως – με αρκετό βούτυρο», και πήγες πάλι στην κουζίνα για να πλύνεις τα πιάτα, να ξεκινήσεις τις πλύσεις στο πλυντήριο και να κάνεις τις προετοιμασίες για το μεσημεριανό γεύμα.
Πάλι σου είπε, «έλα μαζί μου να παίξουμε», και εσύ μου είπες «ένα λεπτό, έρχομαι». Και μαμά, αυτό το λεπτό έγινε ώρα και βαρέθηκα να περιμένω. Και τότε ξάπλωσα στον καναπέ, απορροφήθηκα στην τηλεόραση και όταν πια είπες «τελείωσα για λίγο, έρχομαι!», τότε εγώ αρνήθηκα και σε στεναχώρησα. Και τότε ένιωσες τις τύψεις που νιώθει και η μαμά της διπλανής πόρτας.
Σου κράτησα μούτρα και εσύ προσπαθούσες με κάθε τρόπο να με πείσεις να παίξουμε μαζί. Μα εγώ δεν ήθελα πια. Σου είπα, «μαμά, άσε με, δεν θέλω».
Μια μέρα θα καταλάβω μαμά. Ακόμα, όμως, δεν μπορώ να επεξεργαστώ στον εγκέφαλό μου ότι κάποια πράγματα θέλουν αρκετό χρόνο να γίνουν και πως δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι για μια ζωή (με τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας και με το πώς μας κατάντησαν) να ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο στη δουλειά και στις δουλειές στο σπίτι… παρά μαζί.
Μια μέρα μαμά θα καταλάβω. Μέσα σ’ όλο αυτό… θέλω μόνο ένα πράγμα. Εκτός του ότι θέλω έστω και λίγα λεπτά να περνάς χρόνο μαζί μου, θέλω να μην ξεχνάς ούτε εσένα.
Θέλω να χαμογελάς και το χαμόγελό σου να είναι αληθινό. Θέλω να μου μιλάς και να νιώθεις μέσα σου γεμάτη.
Κι αν εκεί έξω σε κάνουν να νιώθεις μισή, ή ακόμα και άδεια… η αγκαλιά μου να ξέρεις θα σε γεμίσει και με το παραπάνω! Να με αγκαλιάζεις μαμά. Να με νιώθεις και να σε νιώθω!
Φιλικά,
Το παιδί σου μαζί με την ονειροπόλα μαμά Χριστίνα… που θέλει κάτι να σου πει.
