Κλαίει το μωρό; Πόσο γρήγορα το σταματάτε;

 

Το κλάμα είναι θεραπεία όχι πόνος .

Δεν ξέρω ποιος χρειάζεται να το ακούσει αυτό σήμερα, ή ποιος χρειάζεται την υπενθύμιση αλλά, το κλάμα είναι θεραπεία – όχι πόνος.

Και χρειάζεται να του δώσουμε χώρο .

 

Χρειάζεται να υποστηρίζουμε τα δάκρυα, αντί να τα σταματάμε.

Είναι ο πολιτισμός που μας έκανε να φοβόμαστε τόσο τα δάκρυα, το κλάμα ;

Κουβαλάμε την κοινωνική πεποίθηση ότι το κριτήριο του «αρκετά καλού γονέα » βασίζεται στο πόσο γρήγορα μπορούμε να σταματήσουμε τα δάκρυα του παιδιού μας;

 

Έχουμε εκπαιδευτεί να φοβόμαστε τα δάκρυα. Αλλά έχουμε χάσει και τη σοφία του τι έχουν σχεδιαστεί να κάνουν τα σώματά μας.

Το σώμα μας έχει σχεδιαστεί να είναι σε θέση να επουλωθεί μετά από συναισθηματική βλάβη, με τον ίδιο τρόπο που είναι προγραμματισμένο ώστε να μπορεί να ανακάμψει από σωματική βλάβη.

 

Θεραπεύουμε τη συναισθηματική μας πληγή μέσω συναισθηματικής έκκρισης: το κλάμα.

Ξεκινάμε με την ικανότητα να κλαίμε όταν πληγώνονται τα συναισθήματά μας, αλλά κάπου στην πορεία μας προγραμματίζουν να τα “καταπίνουμε “.

 

Μαθαίνουμε ότι τα δάκρυά μας πρέπει να είναι άβολα, κάτι που πρέπει να να σταματήσουμε με κάθε κόστος.

Όπως όμως λέει η Pam Leo, “τα δάκρυα που δεν αφήνουμε ελεύθερα, κλαίνε μέσα μας”. Μένουν μέσα μας έως ότου τα αποβάλλουμε και δεν θεραπευόμαστε από το πόνο μέχρι να τον εξωτερικεύσουμε .

 

Χρειαζόμαστε τα δάκρυα μας να απελευθερωθούν στην ασφάλεια μιας σχέσης με κάποιον που αγαπάμε.

Όλοι έχουμε δει παιδί να πέφτει στην παιδική χαρά αλλά να μην κλαίει αν κανείς δεν είναι δίπλα του.

Η τρέχουσα κουλτούρα μας, μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν πόνεσε πραγματικά, αλλά αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι οφείλεται στο ότι χρειαζόμαστε ένα αξιόπιστο άτομο να είναι παρόν για να αφήσουμε τα δάκρυα μας ελεύθερα.

———————————————

Μετάφραση και απόδοση : Διαπροσωπικές Σχέσεις

Πηγή : The Gentle Mamma

Ζωγραφιά :

Hélène Positive Parents