Τα νηπιάκια μας μεγάλωσαν, έγιναν ολόκληρα παιδιά και, μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο αυτόνομα και ανεξάρτητα. Αυτό, βέβαια σημαίνει πως κάνουμε καλή δουλειά ως γονείς καθώς το χρέος μας είναι να τα προετοιμάσουμε σωστά, ώστε να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά. Εκτός από την περηφάνια μας που μεγαλώνουν, όμως, ενίοτε μας λείπουν οι μέρες που ήταν μικρά, γεμάτα αθωότητα και χαρά… Και να τι μας λείπει από τα νηπιάκια μας τώρα που έχουν μεγαλώσει:
Όλα του τα «πρώτα»
Η βρεφική και νηπιακή ηλικία είναι γεμάτη από πρωτιές. Το πρώτο του χαμόγελο, η πρώτη του λέξη, τα πρώτα του βήματα, η πρώτη του τούμπα, η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο. Ο χρόνος κυλά γρήγορα όταν είσαι μαμά, γι’ αυτό είναι σημαντικό να συνεχίσεις να αγαπάς τις «πρωτιές» του και να τις αναζητάς ακόμα και όταν τα παιδιά σου μεγαλώνουν! Εξάλλου, δεν σταματούν ποτέ.
Που δεν ξεκόλλαγαν από πάνω σου
Πολλές φορές δυσανασχετήσαμε στο παρελθόν επειδή τα παιδιά ήταν συνέχεια κολλημένα πάνω μας και δεν μας άφηναν σε ησυχία ούτε στο μπάνιο, αλλά τώρα που μεγάλωσαν μας αναπολούμε με τρυφερότητα αυτή τη σχέση εξάρτησης. Κάποτε ακούγαμε τη λέξη «μαμά» πάνω από 100 φορές τη μέρα, ενώ τώρα την ακούμε μετά βίας 10… Όχι ότι παραπονιόμαστε, αλλά μερικές φορές τα κοιτάμε και αναρωτιόμαστε πότε μεγάλωσαν και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Οι άπειρες αγκαλιές και τα εκατομμύρια φιλιά τους
Όταν τα παιδιά είναι μικρά, δείχνουν την αγάπη τους με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Δεν χάνουν ευκαιρία να κουρνιάσουν στην αγκαλιά σου και σε φιλούν συνέχεια, χωρίς συγκεκριμένη αφορμή. Μεγαλώνοντας, οι αγκαλιές και τα φιλιά μειώνονται αισθητά, ενώ απαγορεύεται ρητά να τα αγκαλιάζουμε και να τα φιλάμε μπροστά στους φίλους τους. Δεν πειράζει, όμως. Έτσι είναι η ζωή. Μας αρκούν και οι λίγες αγκαλιές επειδή είναι από την καρδιά τους.
Το γεμάτο παιχνίδια σπίτι
Η κούραση που σου έκοβε τα πόδια
Όσες έχετε μικρά παιδιά και ενίοτε νιώθετε καταβεβλημένες από την εξάντληση, είναι δύσκολο να καταλάβετε πως έρχεται η μέρα που σου λείπει αυτή η κούραση! Όταν τη βιώνεις παρακαλάς να μεγαλώσουν και να γίνουν πιο ανεξάρτητα, αλλά όταν συμβεί αυτό αναπολείς με νοσταλγία τις μέρες που ήταν γεμάτες μόνο από τα μωρά σου. Παράλογο ίσως, αλλά πέρα για πέρα αληθινό.
Η φασαρία, τα κλάματα και τα γάργαρα γέλια τους
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη φασαρία στο σπίτι. Όταν ακούς κάθε μέρα πιτσιρίκια να τσακώνονται, να παίζουν, να κλαίνε υστερικά και να γελούν δυνατά, σκέφτεσαι από μέσα σου «υπομονή, θα μεγαλώσουν και θα ηρεμήσουν». Όταν, όμως, μεγαλώνουν και ηρεμούν, εύχεσαι να ζούσες ακόμα μια φορά τον σαματά που έκαναν όταν ήταν μικρά! Πόση ησυχία να αντέξει κανείς;
Η ώρα του μπάνιου
Σκέφτομαι την ώρα του μπάνιου, κάθε βράδυ στις 8, και σχεδόν δακρύζω από συγκίνηση… Ήταν η ώρα που η κόρη μου πλατσούριζε χαρούμενη χωρίς να σταματά να μιλά για τα πάντα. Παίζαμε με τα παιχνίδια της, κάναμε βρεγμένες αγκαλίτσες και έβλεπα την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Στιγμές ανεκτίμητης αξίας που νιώθω ευγνωμοσύνη που τις έζησα.
Οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού
Είμαι από τις μαμάδες που κάποτε κυλίστηκα στα χώματα, έκανα κούνια και τραμπάλα, έφτιαξα δεκάδες φανταστικές ιστορίες (στις οποίες συμμετείχα κιόλας) κι έπαιξα με όλα τα παιχνίδια του παιδιού μου. Κάποιες φορές ήμουν κουρασμένη ή βαριόμουν να παίξω, αλλά αρκούσαν 5 λεπτά για να με παρασύρουν στον μαγικό κόσμο του παιχνιδιού. Και ναι, μου λείπουν πολύ οι ατέλειωτες ώρες που πέρναγα μαζί της παίζοντας.
Το διάβασμα πριν τον ύπνο
Από όταν η κόρη μου ήταν νεογέννητη μέχρι και την τελευταία τάξη του δημοτικού, κάθε βράδυ καθόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι και της διάβαζα βιβλία. Ήταν η ώρα που ακουμπούσε πάνω με εμπιστοσύνη, με άκουγε με προσοχή και, με αφορμή τις ιστορίες που της διάβαζα, ξεδίπλωνε τις σκέψεις και τις ανησυχίες της. Πλέον διαβάζει μόνη της το βράδυ πριν τον ύπνο (όπως άλλωστε είναι το φυσιολογικό), αλλά μερικές φορές στεναχωριέμαι που δεν με συμπεριλαμβάνει σε αυτά της τα ταξίδια.
Το νανούρισμα
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να κοιμίζεις ένα παιδί! Είτε αυτό γίνεται στην αγκαλιά σου είτε στο παιδικό του κρεβατάκι, η στιγμή που ηρεμεί και κλείνει τα ματάκια του ενώ του χαϊδεύεις το κεφάλι, είναι μαγική. Αν κάτι έχω κρατήσει μέσα στο πέρασμα των χρόνων, είναι αυτό: να τη βάζω ακόμα στο κρεβάτι της, να τη φιλάω, να της χαϊδεύω τα μαλλιά και να της θυμίζω πόσο την αγαπώ πριν την καληνυχτίσω – κι ας είναι πλέον 15 χρονών.
Πηγή:mama365.gr
