Μια γυναίκα που πάλεψε με την υπογονιμότητα, κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό της και να γίνει μητέρα όταν υιοθέτησε τις κορούλες της, τις οποίες υπερλατρεύει!
«Όταν προσπαθούσα (και απέτυχα) να μείνω έγκυος, μια φίλη της μητέρας μου είπε: ”Δεν πρέπει να το αφήσεις στην τύχη του… Δεν θες να είσαι μεγάλη μαμά”.
Δεν είχε ιδέα πόσα χρόνια παλεύαμε με τον σύζυγό μου για ένα παιδί. Ούτε ότι φοβόμουν ότι είχε δίκιο. Μέχρι τότε η ηλικία μου δεν με είχε απασχολήσει. Μεγάλωνα όμως και οι πιθανότητες να μείνω έγκυος μειώνονταν.
Όταν επισκεφτήκαμε μια κλινική γονιμότητας με τον σύζυγό μου, αντί να απελπιστώ με τις στατιστικές που μας είπε ο γιατρός και το ποσοστό επιτυχίας που ήταν μόλις 15%, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση.
Ξαφνικά, όλα έγιναν ξεκάθαρα. Δεν είχε σημασία για μένα πώς θα γινόμουν μητέρα. Το κομμάτι της εγκυμοσύνης και του τοκετού δεν ήταν τόσο σημαντικό για μένα.
Η υιοθεσία ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει καιρό πριν. Ειλικρινά, δεν μας ένοιαζε πώς θα γίνουμε γονείς, αρκεί να αποκτούσαμε ένα παιδάκι. Θα το αγαπούσαμε και θα του προσφέραμε όλο τον κόσμο.
Φυσικά, δώσαμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας για να βεβαιωθούμε ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις ένα παιδί που θα φέρει τα γονίδιά σου, θα σου μοιάζει και θα είναι ”κομμάτι” σου.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα ένιωθα ότι είχα αποτύχει ως γυναίκα επειδή δεν μπορούσα να μείνω έγκυος. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν θα γινόμουν μητέρα! Και, κακά τα ψέματα, αυτό ήταν το μόνο που ήθελα.
Ξεκινήσαμε τις διαδικασίες και 10 μήνες αργότερα κρατούσα στην αγκαλιά μου την 6 μηνών κόρη μου.
Οι επόμενοι μήνες πέρασαν πολύ γρήγορα. Γνωρίσαμε το πολύτιμο κοριτσάκι μας και το φέραμε στο σπίτι μας μετά από μια σύντομη περίοδο γνωριμίας στο σπίτι του ανάδοχου κηδεμόνα της.
Το να βλέπετε το παιδί σας για πρώτη φορά, είτε το έχετε γεννήσει, είτε το έχετε υιοθετήσει, είτε έχετε χρησιμοποιήσει παρένθετη μητέρα, είτε κάτι άλλο, είναι ένα συναίσθημα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Και το πόσο χρονών είστε δεν το αλλάζει αυτό…
Η μικρότερη κόρη μας ήταν μόλις 5,5 μηνών όταν ήρθε στο σπίτι. Εγώ ήμουν σχεδόν 46 ετών και ο σύζυγός μου 55. Ο κοινωνικός λειτουργός μας επικοινώνησε μαζί μας όταν η βιολογική μητέρα έμεινε ξανά έγκυος τέσσερα χρόνια αργότερα και μας ρώτησε αν θέλαμε να υιοθετήσουμε το αδερφάκι της κόρης μας.
Παρόλο που δεν ήταν στα σχέδιά μας, είπαμε το ”ναι”. Οι ηλικίες μας δεν απασχόλησαν ποτέ κανέναν. Ούτε τα παιδιά μας.
Τώρα, τα κοριτσάκια μας είναι 8 και 4 χρονών και δεν τους νοιάζει που τα μαλλιά μας γίνονται πιο γκρίζα (μέρα με τη μέρα!) ή που τα κόκαλά μας ”τρίζουν”. Το μόνο που τις νοιάζει είναι ότι είμαστε μια οικογένεια.
Και ναι, είμαι μεγάλη μαμά, αλλά νομίζω ότι είμαι πολύ καλύτερη μητέρα από ό,τι θα ήμουν στα 20 ή στα 30 μου.»
Πηγή:mama365.gr
