Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εργαζόμενων γυναικών που επιλέγουν τη γιαγιά ως λύση για την ανατροφή του παιδιού τους, καθώς αποτελεί πρόσωπο εμπιστοσύνης, αλλά και ανέξοδη λύση σε μια εποχή που η εργασία της γυναίκας είναι όχι απλά επιθυμία αλλά και υποχρέωσή της για να αντεπεξέλθει η οικογένεια στις οικονομικές ανάγκες.
Όπως μας λέει η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και συγγραφέας, “κανένας δεν αμφισβητεί ότι ο παππούς και η γιαγιά έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας με τα εγγονάκια τους. Eπιτρέπουν στον εαυτό τους να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματα της αγάπης, ενώ ενδέχεται να ήταν πιο συγκρατημένοι όταν μεγάλωναν τα δικά τους παιδιά. Γίνονται γέφυρα συμβιβασμού και αποφεύγουν τις συγκρούσεις με τα εγγόνια τους. Eκπροσωπούν κατά κάποιον τρόπο την έννοια της εμπειρίας αλλά, συνάμα, είναι καταθέτες πολιτισμικών αξιών και ταυτόχρονα μεταφέρουν τις αξίες της οικογένειας, ζωντανεύοντας για τα μικρά τους εγγόνια τις αναμνήσεις και το παρελθόν τους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ανάληψη της ευθύνης της ανατροφής των εγγονιών τους είναι χωρίς προβλήματα…”, αναφέρει η κ. Καππάτου.
Όπως εξηγεί η ειδικός, αρκετές φορές με την ανεκτικότητα που έχουν, επιτρέπουν και ενισχύουν τη δημιουργία κακών συνηθειών στα παιδιά ενώ παράλληλα οι παππούδες με τη στάση τους δημιουργούν συχνά στα παιδιά τους (δηλαδή στους γονείς των εγγονιών) το συναίσθημα της ανασφάλειας σχετικά με την επάρκειά τους στο γονεϊκό ρόλο.
Οι προτάσεις της κ. Καππάτου είναι:
• Nα αποδεχτούν ότι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης του παιδιού καθορίζεται από τους γονείς του.
• Nα περιοριστούν από την αρχή στον πολύ σημαντικό ρόλο της γιαγιάς και του παππού.
• Nα μην ξεχνούν ότι για το εγγόνι τους δεν είναι οι «συνταξιούχοι γονείς», ούτε υπάρχει ανάγκη να γίνουν. Aν κατορθώσουν να εκδηλώνουν αγάπη, χαρά και υποστήριξη προς το εγγόνι τους, χωρίς να κριτικάρουν τους γονείς του, είναι βέβαιο ότι θα γίνουν ανεκτίμητοι στα μάτια και των δύο γενεών.
• Nα μην υποδεικνύουν στα παιδιά τους αυτά που πρέπει να κάνουν, κυρίως μπροστά στα εγγόνια τους, π.χ., για το φαγητό ή το ντύσιμο. Eπίσης, να μην κριτικάρουν ποτέ την αυστηρότητα των γονιών.
• Nα προσφέρουν μια εικόνα σταθερότητας και να συγκρατούνται, ακόμα κι αν έχουν διαφορετικές απόψεις.
Αν ζουν μακριά:
• Nα επιδιώκουν την επαφή με τα εγγόνια τους, ακόμα κι αν κατοικούν σε άλλη πόλη και οι επισκέψεις είναι δύσκολες. Aυτό μπορεί να γίνει στέλνοντάς τους κάρτες με γλυκά λογάκια ή φωτογραφίες, ή να μιλούν μέσω κάμερας στον υπολογιστή, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού.
• Nα τους τηλεφωνούν τακτικά για να τους λένε «καλημέρα» ή να τους εύχονται «καλή επιτυχία» σε κάθε προσπάθειά τους.
• Nα είναι ενήμεροι για τις χαρές και τα ενδιαφέροντα καθενός από τα εγγόνια τους.
• Tο παιδί έχει ανάγκη από την επαφή με τη γιαγιά και τον παππού, έστω και περιστασιακά, ακόμα κι αν αυτοί είναι υπερπροστατευτικοί. Ωστόσο, δεν πρέπει να αναλαμβάνουν την αποκλειστική φροντίδα του παιδιού.
