Στα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση αφού η αγάπη και η υπομονή τους με τα μικρότερα αδέρφια τους (αλλά και με εμάς) είναι ανεκτίμητη και η παρακάτω μαμά εκφράζει το «ευχαριστώ» της στον μεγάλο της γιο με τον καλύτερο τρόπο!
«Σήμερα, καθώς έκανα ακόμα μία απελπισμένη προσπάθεια να βοηθήσω τα μικρότερα παιδιά μου με τις διαδικτυακές τους εργασίες, κι ενώ είχα παγιδευτεί στα δίχτυα του YouTube και της Google, μπήκε στο δωμάτιο ο μεγάλος μου γιος και όλα έγιναν μαγικά!
Αυτή ήταν μόνο μία από τις πολλές φορές που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει τα μικρότερα αδέρφια του στις σχολικές εργασίες.
Είναι απίστευτα διαισθητικός με μένα και καταλαβαίνει από μακριά πότε φτάνω στα όριά μου και πότε τελειώνει η υπομονή μου. Με έχει κυριολεκτικά σώσει από αδιέξοδες καταστάσεις κατά τις οποίες είμαι έτοιμη να εκραγώ και γι’ αυτό του είμαι ευγνώμων!
Είναι γεγονός ότι τα μεγαλύτερα παιδιά είναι οι αφανείς ήρωες των γονιών.
Κρατάνε απασχολημένο το μωρό, ενώ εμείς ψάχνουμε τρελαμένοι μέσα στις τεράστιες τσάντες μας να βρούμε το πορτοφόλι για να πληρώσουμε τις πάνες και να φύγουμε τρέχοντας για το σπίτι, πριν να έρθει η ώρα του φαγητού.
Παίζουν ταυτόχρονα με 5 πιτσιρίκια στο πάρκο ενώ οι μαμάδες κουβεντιάζουν και πίνουν αμέριμνες τον καφέ τους. Δεν έχουν ιδέα πόσο ανάγκη έχουμε αυτό το διάλειμμα!
Παρότι τους είναι δύσκολο να μην βρίσκονται πια στο επίκεντρο ως μοναχοπαίδια, μοιράζονται τα παιχνίδια τους, χορεύουν με το μικρότερο αδερφάκι τους ή το… γαργαλάνε μέχρι τελικής πτώσης!
Μας βοηθάνε να κουβαλάμε μεγάλο βάρος της μητρότητας και όταν είμαστε κουρασμένες και εκνευρισμένες, μας στηρίζουν με το χαμόγελό τους και τον παιδικό τους ενθουσιασμό.
Μερικές φορές, συνειδητοποιώ ότι έχω πολλές απαιτήσεις από τον μεγάλο μου γιο. ”Πρόσεχε τον μικρό σου αδερφό!”, ”Δέσε το μωρό στο καθισματάκι του! ΤΩΡΑ!”’, ”κουβάλα μερικές τσάντες”, ”Κάνε κάτι, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, για να πάει η μικρή στην τουαλέτα και να φύγουμε στην ώρα μας από το σπίτι!”.
Προς όλα τα μεγαλύτερα αδέρφια, ένα ευχαριστώ κι ένα συγνώμη…
Εκ μέρους όλων των γονιών του κόσμου, ζητώ συγγνώμη για όλα αυτά. Δεν είμαστε τέλειοι. Κουραζόμαστε και βιαζόμαστε και συχνά νιώθουμε ότι είμαστε ένα βήμα πριν το φρενοκομείο. Αλλά αυτό που κάνατε, τότε που βάλετε τον αδερφό σας να προσποιηθεί ότι είναι γατούλα για να μπορέσει επιτέλους να πάει στο γιογιό, να κάνει τσίσα και να φύγουμε από το σπίτι… αυτό ήταν πραγματικά ευφυές!
Γι’ αυτό σας έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη. Είστε αρκετά μεγάλοι για να είστε υπεύθυνοι και να έχετε έναν βαθμό ανεξαρτησίας πλέον, αλλά ταυτόχρονα, είστε ακόμα παιδιά, κι αυτό σημαίνει ότι είστε όσο μικροί χρειάζεται για να βλέπετε τον κόσμο με καθαρό βλέμμα και νέες ιδέες, και να εφευρίσκετε δημιουργικές λύσεις σε πράγματα που μερικές φορές οι μεγάλοι είναι υπερβολικά κατάκοποι και βαριεστημένοι τη δεδομένη στιγμή, ώστε να σκεφτούν μόνοι τους.
Προσέξτε, όμως, δεν είναι μόνο ότι μας βοηθάτε. Είστε πολλά περισσότερα από ένα επιπλέον ζευγάρι χέρια, εν μέσω ενός χαοτικού απογεύματος. Είστε περισσότερα από μία κατ’οίκον baby sitter που μας επιτρέπει να κάνουμε ένα μπάνιο με σχετική ηρεμία. Η πραγματική αξία σας είναι πολύ μεγαλύτερη από όλα αυτά.
Ξανά και ξανά, λέμε στα μεγάλα παιδιά πόσο τα μικρότερα τα θαυμάζουν.
Ως μαμά, σε ευχαριστώ, μεγάλε αδερφέ και μεγάλη αδερφή. Όταν επιμελώς τελειώνεις τα μαθήματα του σχολείου, όταν σταματάς για να σκουπίσεις τη μύτη της μικρής σου αδερφής, όταν με χαρά αναλαμβάνεις να προσέχεις ένα μωρό που κλαίει για να μπορέσει η μαμά σου να πάει στο γυμναστήριο, ή όταν υπνωτίζεις μια ομάδα μικρών παιδιών στην παιδική χαρά με τον αυθόρμητο χορό σου, μου ανεβαίνει ένας κόμπος στον λαιμό.
Νιώθω συγκίνηση και χαρά. Παιδιά, είστε υπέροχα, και ξέρω ότι πολύ σύντομα, όταν τα μικρά γίνουν και αυτά μεγάλα, όπως εσείς, θα είναι εξίσου υπέροχα, γιατί είχαν εσάς να τους δείχνετε πώς να το κάνουν».
