Κάθε γονιός έχει βρεθεί εκεί. Μια δύσκολη μέρα, η υπομονή εξαντλείται, μια αταξία ή μια επανάληψη του ίδιου “κακού” μοτίβου, και ξαφνικά… φωνάζεις.
Ίσως να κλείσεις δυνατά μια πόρτα, να πεις λόγια που δεν εννοούσες ή απλώς να κοιτάξεις με εκείνο το βλέμμα που κάνει το μικρό σου να χαμηλώσει τα μάτια. Και μετά έρχεται εκείνη η στιγμή. Η σιωπή. Η ενοχή. Και η ερώτηση μέσα σου: «Τι του έκανα τώρα; Πώς να το διορθώσω;»
Η αλήθεια είναι πως ο τσακωμός με ένα παιδί δεν είναι αποτυχία. Είναι κομμάτι μιας βαθιάς, ουσιαστικής σχέσης. Όμως, όπως και σε κάθε σημαντική σχέση, αυτό που μετράει δεν είναι μόνο τι έγινε, αλλά πώς το φροντίζουμε μετά.
Παρακάτω είναι έξι πράγματα –με πρώτο και σημαντικότερο το «Συγγνώμη που σου φώναξα»– που πρέπει να πούμε στο παιδί μας όταν καταλαγιάσει η ένταση.
1. «Συγγνώμη που σου φώναξα»
Δεν είναι αδυναμία να ζητάς συγγνώμη από το παιδί σου. Είναι διδασκαλία. Είναι η στιγμή που του δείχνεις ότι ακόμη και οι μεγάλοι κάνουν λάθη και πως το θάρρος είναι να τα αναγνωρίζεις, όχι να τα κρύβεις κάτω από τον θυμό. Όταν λες “συγγνώμη”, το παιδί νιώθει ότι το βλέπεις, το σέβεσαι και ότι δεν είναι υπεύθυνο για τα δικά σου ξεσπάσματα.
2. «Σε αγαπάω, ακόμα κι όταν θυμώνω»
Αυτή η φράση είναι βάλσαμο. Ο θυμός μπορεί να τρομάξει ένα παιδί και να το κάνει να σκεφτεί πως η αγάπη σου εξαρτάται από τη συμπεριφορά του. Ξεκαθάρισε ότι η αγάπη σου δεν είναι όρος που εξαρτάται από τη “σωστή” του συμπεριφορά. Είναι σταθερή. Είναι αγκυροβόλιο, ακόμα και στην καταιγίδα.
3. «Ήταν λάθος μου. Δεν φταις εσύ για τον τρόπο που αντέδρασα»
Οι γονείς πολλές φορές φορτώνουμε στο παιδί την πίεση της ημέρας, το άγχος, την κούραση. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, του δείχνουμε πώς μοιάζει η συναισθηματική ωριμότητα. Πώς να σταθεί κάποιος απέναντι στα λάθη του χωρίς ντροπή, αλλά με ειλικρίνεια.
4. «Θέλω να μου πεις πώς ένιωσες»
Μετά τον θυμό, υπάρχει ένα κενό. Και είναι πολύτιμο να το γεμίσουμε με επικοινωνία. Όταν ρωτάς το παιδί σου πώς ένιωσε, του δίνεις χώρο να εκφραστεί. Το μαθαίνεις να εμπιστεύεται τα συναισθήματά του. Και κυρίως, του δείχνεις ότι αυτά τα συναισθήματα μετράνε.
5. «Τι μπορούμε να κάνουμε την επόμενη φορά για να μη φτάσουμε ως εδώ;»
Αυτή η ερώτηση ανοίγει τον δρόμο για συνεργασία. Δεν είσαι απέναντί του – είστε μαζί στην ίδια ομάδα. Συζητώντας πιθανούς τρόπους διαχείρισης, του δίνεις εργαλεία και ενισχύεις την αυτορρύθμιση, τόσο τη δική του όσο και τη δική σου.
6. «Σε ακούω. Θέλω να σε καταλάβω»
Πολλές φορές, τα παιδιά φωνάζουν με τη σιωπή τους. Ζητούν προσοχή, κατανόηση, αποδοχή. Όταν επιβεβαιώνεις ότι είσαι παρών, ότι ακούς αληθινά και όχι μόνο με τα αυτιά αλλά και με την καρδιά, δημιουργείται μια σχέση εμπιστοσύνης που κρατάει χρόνια. Και ίσως να μην αλλάζει το παρελθόν, αλλά σίγουρα χτίζει ένα πολύ πιο συνδεδεμένο μέλλον.
Κανείς γονιός δεν είναι τέλειος
Κανείς δεν είναι τέλειος γονιός. Όμως κάθε φορά που, μετά από έναν τσακωμό, επιλέγουμε να σταθούμε με ενσυναίσθηση, να ζητήσουμε συγγνώμη, να αγκαλιάσουμε, να ακούσουμε – τότε μεγαλώνουμε κι εμείς, μαζί με το παιδί μας.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει δεν είναι οι στιγμές που χάσαμε τον έλεγχο, αλλά αυτές που τον ανακτήσαμε με αγάπη.
Πηγή:mama365.gr
