Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες που είναι παρόντες στη ζωή των παιδιών τους.
Στους μπαμπάδες που αν και νιώθουν φοβισμένοι στη θέα των νεογέννητων παιδιών τους, αν και δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, δεν θα ήθελαν να βρίσκονται πουθενά αλλού.
Στους μπαμπάδες που αφήνουν τη ζεστασιά του κρεβατιού τους τη νύχτα για να αλλάξουν πάνα στο μωρό τους, να το ταΐσουν και να το νανουρίσουν μέχρι να ξανακοιμηθεί.
Στους μπαμπάδες που νιώθουν την καρδιά τους να ραγίζει όταν το παιδί τους ζητάει τη μαμά και όχι τον μπαμπά, αλλά δεν γίνονται ανταγωνιστικοί. Καταλαβαίνουν και αποδέχονται.
Στους μπαμπάδες που αν και επιστρέφουν κατάκοποι από τη δουλειά, κυλιούνται στο χαλί και παίζουν με τα παιδιά τους μέχρι τελικής πτώσης.
Στους μπαμπάδες που αν και προτιμούν αν δουν ποδόσφαιρο, επιλέγουν μια παιδική ταινία για όλη την οικογένεια.
Στους μπαμπάδες που στέκονται ήσυχα στο πίσω μέρος της μεγάλης αίθουσας για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση του παιδιού τους, κλαίγοντας κρυφά από περηφάνια.
