Δεν ήμουν ποτέ το παιδάκι που μεγάλωσε στους δρόμους. Ως παιδί της δεκαετίας του 90’ μεγάλωσα ανάμεσα στην ασφαλής αυλή του πατρικού μου σπιτιού αλλά και μπροστά στα πρώιμα τεχνολογικά μέσα της εποχής. Τηλεόραση με κλασικά παιδικά προγράμματα και υπολογιστή με βασικά παιχνίδια.
Ωστόσο μεγαλώνοντας, με τα χρόνια προσπάθησα σε πολλές περιόδους να βρω την πολυζητούμενη ψυχική μου ευεξία ανάμεσα στους αστικούς δρόμους των πόλεων της Κύπρου αλλά και στους πιο χαμηλά σε κινητικότητα δρόμους της περιοχής όπου διαμένω, ανάμεσα σε Λευκωσία-Λάρνακα.
Ως εγκυμονούσα τους χειμερινούς μήνες του χρόνου, επένδυσα έστω και μια ώρα της ημέρας στο περπάτημα. Ως τρόπο απάλυνσης των αλλαγών που δεχόμουν στο σώμα μου αλλά και πάλι κυρίως ως τρόπο ευεξίας. Όλα αυτά σε μια περίοδο που ακόμη ένα κύμα πανδημίας επηρέαζε σημαντικά για δεύτερο χρόνο την καθημερινότητα μας και το απλό περπάτημα ήταν μια ασφαλής επιλογή για μια έγκυο στους πρώτους μήνες εγκυμοσύνης της.
Μέχρι εκείνη την στιγμή, το περπάτημα στους Κυπριακούς δρόμους αστικούς η μη, δεν το είδα με κανένα κριτήριο κοινωνικής παρατήρησης, γιατί απλά θεωρούσα ότι είναι επιλογή του ατόμου να περπατάει στο πεδίο που ζει. Έχοντας πάντα στο μυαλό μου ότι για διάφορους λόγους ως λαός δεν χρησιμοποιούμε τα πόδια μας.
Με την έλευση ωστόσο του καλοκαιρινού παιδιού μου και την πλήρη ανάρρωσή μας από την γέννα, αποφάσισα να ξεκινήσω ξανά το περπάτημα στους δρόμους, αυτή την φορά με την παρέα του παιδιού μου μαζί με το καροτσάκι που το μετέφερα. Ωστόσο, αυτή την φορά τα παρατήρησα όλα.
Πρώτο, τα βλέμματα που δεν έχουν συνηθίσει τα καροτσάκια στους δρόμους ειδικά όταν αυτά κινούνται με την βοήθεια ντόπιων και όχι ξένων. Γιατί ως γνωστό οι περισσότεροι που επισκέπτονται την χώρα μας αντιλαμβάνονται την χαμηλή κινητικότητα μας ως λαός στους δρόμους με τα πόδια. Δεύτερον, την ακαταλληλότητα των δρόμων προς διέλευση αυτών που για οποιοδήποτε λόγο χρησιμοποιούν καρότσια μωρών ή αναπηρικών καθισμάτων. Και Τρίτον, την μηδενική προσπάθεια για βελτίωση, μα κυρίως καμιά σκέψη ότι αυτή η στάση μας στερεί το πιο απλό. Το αέρα σε ένα μωρό ή σε ένα άνθρωπο που για οποιοδήποτε λόγο βρίσκεται σε καρότσι.
Χαμένοι λοιπόν στην περίπλοκη καθημερινότητα, στα παν πολλά ερεθίσματα που θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας επηρεαζόμενοι από τις υπερ- αναλυμένες συζητήσεις των γονιών στα διάφορα γκρουπ, πληρώνοντας πολλά χρήματα μηνιαίως για δραστηριότητες, μαθήματα και ξένες γλώσσες, τρέχοντας να προσφέρουμε την οικονομική άνεση στην οικογένεια μας, ξεχνάμε ίσως όχι τα απλά αλλά τα αυτονόητα. Τη βόλτα με το μωρό στο δρόμο της γειτονιάς.
Μια βόλτα το απόγευμα, το πρωί, την ώρα που βραδιάζει, το Σαββατοκύριακο. Μια στιγμή που ίσως αλλάξει την διάθεση μας, την σχέση μας αλλά και την ίδια μας την νοοτροπία, η οποία ασχολείται μόνο με την διέλευση μας στους δρόμους με τα αυτοκίνητα και όχι ως πεζοι.
Άλλωστε στο τελευταίο μας περίπατο βρήκαμε αυτή την ταμπέλα, που τα λέει όλα.
Ο τόπος εν ο άνθρωπος.
* Το κείμενο υπογράφει η Χ Μαμά.
