Πώς να μάθετε στα παιδιά σας να αποδέχονται τις στιγμές ανίας, μακριά από δραστηριότητες και οθόνες, και τι οφέλη μπορεί να έχει αυτό για την ανάπτυξή τους.
Παλαιότερα η βαρεμάρα δεν ήταν κάτι τόσο παρεξηγημένο. Ακόμη και για τα παιδιά, που θέλουν να είναι διαρκώς απασχολημένα με κάτι, ήταν μια καλή ευκαιρία για δημιουργικότητα. Όταν το παιδί βαριόταν, ερχόταν σε επαφή με τη φαντασία του αλλά και τα συναισθήματά του!
Στην εποχή μας, τα παιδιά είναι συχνά τόσο απορροφημένα από τις συσκευές και τις οθόνες που δεν μπορούν να φανταστούν την καθημερινότητά τους χωρίς αυτές. Όταν θυμώνουν, ντρέπονται ή έχουν άγχος, σκρολάρουν ή μιλούν με τους συμμαθητές τους.
Τι γίνεται όμως όταν βαριούνται; Όταν δεν έχουν στη διάθεσή τους την τεχνολογία και είναι αναγκασμένα να κάτσουν μόνα με τις σκέψεις τους;
Βαρεμάρα και οφέλη για τα παιδιά
Η βαρεμάρα έχτιζε δεξιότητες, όπως η υπομονή, η αυτορρύθμιση και η ικανότητα για την επίλυση προβλημάτων. Ουσιαστικά, όταν τα παιδιά δεν είχαν εξωτερικά ερεθίσματα, ανέπτυσσαν την ικανότητά τους να αντέχουν την οποία δυσαρέσκεια ή εσωτερική ενόχληση αισθάνονταν και κατ’ επέκταση να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους.
Όταν τα παιδιά χάνουν την επαφή με τη βαρεμάρα λόγω συνεχούς διέγερσης, χάνουν και την ευκαιρία να εξασκήσουν αυτές τις δεξιότητες.
Το αποτέλεσμα είναι ένα νευρικό σύστημα που βρίσκεται σε ένταση χωρίς να γνωρίζει ακριβώς τον λόγο. Η προσωρινή δυσφορία μετατρέπεται σε έναν ακαθόριστο εκνευρισμό, μια ανησυχία που δεν μπορούν να περιγράψουν και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν χωρίς οθόνη.
Ένα παιδί που στενοχωριέται τόσο πολύ, όταν κόβεται η σύνδεση στο ίντερνετ, που δεν γνωρίζει πού αλλού να διοχετεύσει την ενέργεια, τη σκέψη και τον χρόνο του, που σχεδόν καταρρέει ψυχικά όταν πέφτει το Wi-Fi, είναι κάτι σύνηθες πλέον σε πολλές οικογένειες.
Αυτή η συναισθηματική αστάθεια, που αισθάνεται ένας έφηβος όταν του παίρνουν το κινητό είναι μία απορρύθμιση του νευρικού συστήματος και αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα ανησυχητικό φαινόμενο της εποχής.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς
Οι γονείς δεν αρκεί μόνο να θέτουν όρια, πρέπει να λειτουργούν και ως πρότυπα. Τα παιδιά παρατηρούν πώς οι γονείς διαχειρίζονται τη δική τους δυσφορία.
Μαθαίνουν πώς να ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους μέσα από τη συμπεριφορά των ενηλίκων, πριν καν μάθουν να ακολουθούν κανόνες.
Αν κάθε «άδεια» στιγμή ενός ενήλικα γεμίζει με σκρολάρισμα ή τηλεόραση στο background, τότε η βαρεμάρα γίνεται κάτι άγνωστο και τρομακτικό.
Όταν οι γονείς έχουν τέτοια συμπεριφορά, χωρίς να το καταλάβουν, διδάσκουν ότι η ησυχία είναι κάτι που πρέπει να αποφευχθεί.
Η ανάκτηση της… βαρεμάρας
Το μυστικό είναι να δουν οι γονείς τη βαρεμάρα ως σύμμαχο στην ανάπτυξη και όχι ως εχθρό. Τι μπορούμε να κάνουμε;
- Να επιτρέπουμε στο παιδί να νιώθει δυσφορία, όταν δεν έχει τι να κάνει για λίγη ώρα, χωρίς να σπεύδουμε να το «σώσουμε».
- Να ανεχόμαστε τα παράπονα χωρίς να προσφέρουμε αμέσως «λύσεις».
- Να δείχνουμε ποιο είναι το σωστό, όχι μόνο να τους το λέμε.
Καμιά φορά όταν ένας γονιός μένει σταθερός την ώρα που το παιδί νιώθει ασταθές, δεν το τιμωρεί, του δίνει χώρο να χτίσει νέες δυνατότητες. Όταν μπορεί και μένει σιωπηλό, όταν αντέχει μερικές στιγμές ανίας, χωρίς διασκέδαση και συνεχή δραστηριότητα, τότε αποκτά σιγά-σιγά αυτοπεποίθηση.
Αποκτά τη δύναμη να αντέχει, χωρίς να δραπετεύει, ενώ παράλληλα καλλιεργεί τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του, μιας και αναγκάζεται να επινοήσει τρόπους για να περάσει την ώρα του.
Πηγή:imommy.gr
