Η συμπεριφορά που έχει ένα παιδί απέναντι σε γνωστούς, φίλους ή ξένους μπορεί να είναι πολύ καλύτερη από αυτή που έχει απέναντι στους γονείς του. Πώς εξηγείται;
Αν τα παιδιά μας συμπεριφέρονται καλά όταν βρίσκονται με οποιονδήποτε άλλο, εκτός από εμάς, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε! Αυτό, όσο κι αν δεν το πιστεύουμε, δεν δείχνει ότι δεν μας σέβονται, ότι δεν μας αγαπούν ή ότι δεν έχουμε σταθεί σωστοί γονείς, το αντίθετο μάλιστα. Το ότι η συμπεριφορά ενός παιδιού είναι πιο κακή με όλους τους υπόλοιπους εκτός από τη μαμά και τον μπαμπά του, εξηγείται. Ουσιαστικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η άνεση που έχει αναπτύξει ένα παιδί με τον γονιό του είναι και αυτή που του παρέχει την ασφάλεια να είναι ο εαυτός του στις οικογενειακές στιγμές. Άρα όσο πιο ασφαλή συναισθηματικά είναι τα παιδιά, τόσο πιο άτακτα θα είναι με τους δικούς τους, μιας και δεν φοβούνται και εκφράζονται ελεύθερα.
H Vanessa LoBue, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Rutgers στη Newark, με ειδίκευση στην ανάπτυξη βρεφών και παιδιών, και διευθύντρια του Κέντρου Μελέτης Παιδιών του εν λόγω πανεπιστημίου, αναφέρεται σε μία συνάντηση γονέων και κηδεμόνων, όπου ήταν παρούσα για τον γιο της. Σημειώνει ότι οι γονείς έκαναν μια σειρά ερωτήσεων στους δασκάλους σχετικά με την καθημερινότητα των παιδιών τους στο σχολείο. Ακούγοντας τις απαντήσεις, απόρησαν με το πώς οι εκπαιδευτικοί κατάφερναν να οργανώνουν τα παιδιά επί ώρες, χωρίς εκείνα να τους δημιουργούν τα προβλήματα που συνήθως δημιουργούσαν στο σπίτι. «Σίγουρα, μιλάμε για το παιδί μου;», αναρωτιούνταν κάποιοι.
Αν ως γονείς έχετε νιώσει ότι τα παιδιά σας δεν σας υπακούν, αλλά όταν είναι μπροστά κάποιος άλλος, αλλάζουν τελείως χαρακτήρα, τότε να ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι. Μπορεί ο μικρός ή μικρή σας, όταν είναι στο σπίτι να κυλιέται στο πάτωμα ουρλιάζοντας, χωρίς σοβαρό λόγο, αλλά να μιλά ευγενικά στους φίλους σας και να καθαρίζει τα παιχνίδια του, όταν του το ζητάει κάποιος άλλος.
Πώς συνδέεται η συμπεριφορά που έχει ένα παιδί με τη σχέση με τους γονείς του
Για τις ανάγκες ενός πειράματος που διενήργησε η ψυχολόγος Mary Ainsworth από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins και το Πανεπιστήμιο της Virginia, κάποιες μητέρες έφεραν στο εργαστήριο τα παιδιά τους για να παίξουν και μετά από μερικά λεπτά, μπήκε στο δωμάτιο ένας άγνωστος και έκατσε κοντά στα παιδιά. Μετά από λίγο, οι μαμάδες έφυγαν, αφήνοντας τα παιδιά μόνα με τον ξένο. Στο τέλος, οι μητέρες επέστρεψαν.
Το ερώτημα ήταν τι θα έκαναν τα παιδιά όταν έμπαινε ο ξένος και πώς θα αντιδρούσαν όταν θα επέστρεφε η μητέρα τους. Σύμφωνα με την Ainsworth, τα περισσότερα από τα παιδιά που έλαβαν μέρος στο πείραμα ήταν συναισθηματικά ασφαλή, οπότε ήταν χαρούμενα να παίζουν σε έναν χώρο, όπου βρισκόταν και η μαμά τους, ήταν κάπως αναστατωμένα όταν εκείνη έφευγε και ένιωθαν καλύτερα όταν γύριζε κοντά τους.
Υπήρχαν βέβαια και δείγματα από κάποια πιο ανασφαλή παιδιά που αδιαφορούσαν για την παρουσία της μητέρας στο δωμάτιο ή την απουσία της από αυτό, κάποια άλλα πάλι, που ήταν πιο αγχώδη, ήταν προσκολλημένα στη μαμά τους και ήταν ακόμη και θυμωμένα όταν εκείνη έφευγε. Τέλος, υπήρχαν και τα πιο αποδιοργανωμένα παιδιά, που είχαν ανάμικτες αντιδράσεις.
Ασφαλής προσκόλληση
Ένα παιδί παρουσιάζει σημάδια ασφαλούς προσκόλλησης με τους γονείς του όταν αυτοί έχουν ανταποκριθεί επαρκώς στις ανάγκες του, δηλαδή το έχουν ηρεμήσει όταν έχει τύχει να κλάψει ή γελούν, όταν γελά και αυτό. Τα παιδιά που λαμβάνουν τέτοιες συμπεριφορές από τους γονείς, μαθαίνουν πως όταν είναι ανήσυχα, η μαμά ή ο μπαμπάς θα είναι εκεί για να τα ηρεμήσει, άρα μεγαλώνουν μέσα σε ένα ασφαλές συναισθηματικό πλαίσιο, χάνουν για λίγο τη σιγουριά τους όταν η μητέρα ή ο πατέρας λείπει, ωστόσο μετά την επανακτούν.
Γι΄ αυτό τα περισσότερα παιδιά που είναι μεγαλωμένα με παρόμοιο τρόπο και έχουν λάβει παρόμοια ερεθίσματα, μπορούν να αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους, με τα καλά και τα άσχημά του, μπροστά στο οικείο οικογενειακό περιβάλλον τους και κυρίως μπροστά στους γονείς, ενώ στους ξένους φέρονται τελείως διαφορετικά, πιο προσεκτικά και μετρημένα.
Αυτό είναι και ένας προθάλαμος για την ενήλικη πραγματικότητα, αφού όπως όλοι ξέρουμε στις συναναστροφές μας με τους ξένους είμαστε πολύ πιο σοβαροί ή ευγενείς, από ό,τι είμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους.
Αν λοιπόν τα παιδιά μας στο σπίτι μαζί μας είναι σωστά διαβολάκια, ενώ ξαφνικά παίρνουν αγγελική μορφή μπροστά στους δασκάλους τους και σε όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους έρχονται σε επαφή, τότε δεν πρέπει να πιστέψουμε πως κάτι δεν πάει καλά!
Πηγή:imommy.gr
