Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το παιδί μου να σκοντάφτει και να πέφτει. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να τρέξω, να το σηκώσω, να το προστατέψω από κάθε πιθανό τραύμα. Κι αν ξαναπέσει; Κι αν πονέσει; Κι αν νιώσει απογοήτευση; Αυτές οι ερωτήσεις τριγυρίζουν στο μυαλό κάθε γονιού. Όμως, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φροντίδα και στην υπερπροστατευτικότητα…
Οι «γονείς-οδοστρωτήρες», γνωστοί και ως «lawnmower parents», είναι αυτοί που απομακρύνουν κάθε πιθανό εμπόδιο από τον δρόμο του παιδιού τους. Δεν θέλουν να το δουν να δυσκολεύεται, να απογοητεύεται, να νιώθει άβολα. Έτσι, τρέχουν μπροστά του, «ισοπεδώνοντας» κάθε εμπόδιο, είτε αυτό είναι μια δύσκολη εργασία για το σχολείο, μια παρεξήγηση με έναν φίλο ή μια απόρριψη σε μια δραστηριότητα. Το αποτέλεσμα; Ένα παιδί που δεν μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις μόνο του.
Η επιθυμία να προστατέψουμε… και το τίμημα που πληρώνουμε
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι προθέσεις των «γονιών-οδοστρωτήρων» είναι αγνές. Θέλουν απλώς να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τον πόνο και τις απογοητεύσεις της ζωής. Όμως, στην πραγματικότητα, αυτή η συμπεριφορά τα εμποδίζει να αναπτύξουν βασικές δεξιότητες όπως η ανθεκτικότητα, η αυτοπεποίθηση και η ικανότητα να λύνουν προβλήματα μόνα τους.
Όταν ένας γονιός κάνει τις εργασίες του παιδιού του, παρεμβαίνει σε κάθε διαφωνία του ή επικοινωνεί με τους καθηγητές και τους εργοδότες του για να ζητήσει «χάρες», το μήνυμα που περνάει είναι ξεκάθαρο: «Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου». Ένα παιδί που μεγαλώνει με αυτή τη νοοτροπία δυσκολεύεται να διαχειριστεί την αποτυχία, νιώθει πανικό όταν συναντά δυσκολίες και συχνά κατηγορεί τον εαυτό του για κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται στη ζωή του.
Η μετάβαση στην ανεξαρτησία
Αν έχεις αναγνωρίσει παρόμοια στοιχεία στη δική σου γονεϊκή συμπεριφορά, μην ανησυχείς. Δεν είναι ποτέ αργά για αλλαγές. Το κλειδί είναι να μάθουμε να στηρίζουμε τα παιδιά μας χωρίς να τους αφαιρούμε την ευκαιρία να μάθουν από τις εμπειρίες τους.
- Επιτρέψτε τους να αποτύχουν. Η αποτυχία είναι μέρος της ζωής. Είναι σημαντικό να αφήνουμε τα παιδιά μας να κάνουν λάθη, ώστε να μάθουν να τα διαχειρίζονται.
- Διδάξτε τους πώς να λύνουν προβλήματα. Αντί να δίνουμε έτοιμες λύσεις, μπορούμε να ρωτήσουμε: «Τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό;».
- Βάλτε όρια στη δική σας παρέμβαση. Αντί να τρέξουμε να μιλήσουμε στον προπονητή ή στον δάσκαλο του παιδιού μας, μπορούμε να το ενθαρρύνουμε να το κάνει μόνο του.
- Δείξτε εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. Όταν δίνουμε στο παιδί μας χώρο να δοκιμάσει, να αποτύχει και να προσπαθήσει ξανά, το βοηθάμε να χτίσει αυτοπεποίθηση και αυτονομία.
Πηγή:mama365.gr
