Ο Nick Palmer μέσα από ένα απλό και περιεκτικό κείμενο περιγράφει τι είναι η πατρότητα για τον ίδιο αλλά και πόσο σημαντικό είναι να αλλάξουν ορισμένα στερεότυπα για τον μπαμπά.
Συχνά αναρωτιέμαι πόσο καταπληκτική είναι η πατρότητα για μένα. Γιατί το να είσαι μπαμπάς είναι ό,τι καλύτερο. Ναι, ο γάμος με τη γυναίκα που αγαπάς είναι απίστευτος- και ήταν, χωρίς αμφιβολία , η καλύτερη μέρα της ζωής μου – δηλαδή μέχρι που είδα να γεννιέται η κόρη μας.
Νομίζω δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει αυτό που ένιωσα.
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, το να είσαι γονιός είναι επίσης πρόκληση (ναι, ξέρω ότι δεν λέω κάτι καινούριο).
Εννοώ, ότι υπάρχουν ορισμένες πτυχές του να είσαι μπαμπάς που αποτελούν πρόκληση κυρίως λόγω της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Και αυτές είναι οι προκλήσεις που, ως κοινωνία, πρέπει να σκεφτούμε και να διορθώσουμε.
Ιστορικά, οι άνδρες ασχολούνται λιγότερο με την ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, νομίζω ότι σε αυτό το σημείο, η γενιά μας έχει αποφασίσει ότι αυτοί οι στερεότυποι ρόλοι των φύλων δεν έχουν θέση στη ζωή μας, στον κόσμο μας.
Μου φαίνεται ότι οι συμπεριφορές γύρω από τη γονική μέριμνα αλλάζουν όπως και οι εργασιακοί ρόλοι, κι είμαι τόσο χαρούμενος γι’ αυτό. Κοιτάξτε τον Mark Zuckerberg που παίρνει άδεια πατρότητας δύο μηνών και για τα δύο του παιδιά ή τις πολιτικές γονικής άδειας μεγάλων οργανισμών όπου οι γονείς και των δύο φύλων ενθαρρύνονται να αφιερώνουν όσο χρόνο χρειάζονται και όχι μόνο για τα βιολογικά τους παιδιά, αλλά και για τα υιοθετημένα παιδιά, επίσης.
Οι άνδρες πρέπει να επωμίζονται περισσότερο το βάρος της φροντίδας των παιδιών από ό,τι αναμένει η κοινωνία. Όλο και περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά και οι γονείς επωφελούνται όταν οι μπαμπάδες εμπλέκονται περισσότερο – για παράδειγμα, όταν οι μπαμπάδες διαβάζουν στα παιδιά τους, μπορεί να δουν βελτίωση στη συμπεριφορά τους και στις γονικές τους δεξιότητες.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι μπαμπάδες, όπως εγώ, θέλουν πραγματικά να ασχολούνται περισσότερο και να περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους.
Τούτου λεχθέντος, δεν χρειάζομαι επιβράβευση ή ένα χαδάκι στην πλάτη όταν κάνω τη δουλειά μου – το να είμαι πατέρας.
Όταν βρίσκομαι στο πάρκο με την κόρη μου, δεν θέλω να ακούσω, « Κάνεις babysitting , σήμερα, ε;»
ΔΕΝ κάνω babysitting . Είμαι ο κύριος φροντιστής της κόρης μου και λέγομαι γονιός, σας ευχαριστώ πολύ.
Όταν ετοιμάζω δείπνο για την κόρη μου, δεν χρειάζεται να μου πουν ότι είμαι καταπληκτικός σύζυγος και πατέρας.
Το κάνω συνέχεια γιατί είναι μια από τις ευθύνες που επωμίζομαι για την οικογένειά μου. Κανείς δεν θα έλεγε ότι η γυναίκα μου είναι καταπληκτική αν μαγειρεύει δείπνο, γιατί η προσδοκία είναι ότι η μαγειρική για την οικογένεια είναι «γυναικεία δουλειά». Κάτι που είναι σεξιστικό και άδικο.
Όταν κάνω δουλειές με την κόρη μου, δεν χρειάζεται να με συγχαρείτε που μπορώ να χειριστώ το παιδί μου και να ψωνίσω ταυτόχρονα.
Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Το κάνω κάθε εβδομάδα.
Αν και μου αρέσουν τα κομπλιμέντα, εκείνα που βασίζονται σε άλλες προσδοκίες είναι ενοχλητικά και δεν τα θέλω.
Πολλά σχόλια που ακούω καταλήγουν να είναι ισοδύναμα με το « Δεν είσαι κακός σε αυτό το θέμα της ανατροφής… καλά τα πας για μπαμπάς».
Αυτό που σας ζητώ είναι να βοηθήσετε να αλλάξουν αυτά τα στερεότυπα γύρω από την πατρότητα.
Πριν πείτε κάτι σε έναν μπαμπά για τα παιδιά του, αναρωτηθείτε αν θα λέγατε το ίδιο πράγμα σε μια μαμά. Και μετά, αν δεν το έκανες, απλά μην το κάνεις. Είναι απλό.
Οι μπαμπάδες μπορούν να φροντίζουν ισότιμα τα παιδιά με την μητέρα και δεν είναι ασυνήθιστο για έναν μπαμπά να κάνει περισσότερα πράγματα για τη φροντίδα του παιδιού του.
Αυτό είναι απλώς πατρότητα και είναι φοβερή.
Πηγή:mothersblog
