Η διατροφή του παιδιού και μίνι tips για μια… πιο μοντεσσοριανή προσέγγιση!
Η διατροφή είναι κάτι που λίγο πολύ μας απασχολεί όλους, άλλους λίγο περισσότερο και άλλους λίγο λιγότερο. Βλέποντας τον άντρα μου να ανησυχεί που τα παιδιά μας, όπως τα χαρακτηρίζει ο ίδιος, είναι «λιγόφαγα», προβληματιζόμουν ιδιαίτερα με το πώς αυτή η αντίληψη μπορεί να τα επηρεάσει. Και προσοχή… λέω πώς μπορεί να τα επηρεάσει η «αντίληψη» και όχι το γεγονός ότι δεν τρώνε όσο θα προσδοκούσε εκείνος, καθώς μια τέτοιου είδους ταμπέλα μπορεί να συνοδεύει το παιδί για καιρό και να επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία του.
Δυστυχώς είμαστε μια οικογένεια που λόγω φόρτου εργασίας δεν έχουμε τη δυνατότητα να καθόμαστε καθημερινά όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και να απολαμβάνουμε ένα οικογενειακό γεύμα. Έτσι, τα παιδιά μας αναγκαστικά τρώνε μόνα τους το βραδινό τους γεύμα και συνεπώς, οι στιγμές που περνάμε γύρω απ’ το τραπέζι όλοι μαζί είναι λιγοστές. Το να προσδοκούμε, λοιπόν, να παραμείνουν για πολλή ώρα στο τραπέζι απολαμβάνοντας το φαγητό τους, ενώ εμείς βρισκόμαστε στον χώρο κάνοντας δουλειές, είναι ουτοπικό. Είναι επόμενο να θέλουν να βρίσκονται κοντά μας και να συμμετέχουν σε οτιδήποτε κάνουμε, γι’ αυτό και το γεύμα τους θα είναι συντομότερο σε διάρκεια απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.
View this post on Instagram
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τις προσδοκίες μας. Είμαστε μια γενιά που μεγαλώσαμε με την πεποίθηση πως καλό είναι να τρώμε όλο το φαγητό μας. Το εν λόγω «άδειασε όλο το πιάτο σου» κάποιους από εμάς μας συνοδεύει ως μια ακόμη εγκαθιδρυμένη συμπεριφορά που επαναλαμβάνεται στην καθημερινότητα. Επομένως, είναι λογικό και οι προσδοκίες μας να είναι ανάλογες των συνηθειών μας. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να κατεβάσουμε λίγο τον πήχη και να εναντιωθούμε σε αυτήν την προκατάληψη μιας και οι ρίζες της πηγάζουν από τις εμπειρίες των δικών μας γονιών και δε θα πρέπει επ’ ουδενί να συνδέονται με τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών μας;
Έπειτα, είναι γεγονός πως το άγχος μας για το πιάτο που δεν αδειάζει σίγουρα αντανακλάται και στο ίδιο το παιδί, με αποτέλεσμα πολλές φορές αυτό να αντιδρά σε μια φυσική ανάγκη, όπως είναι το φαγητό. Αντί λοιπόν να αγχωνόμαστε, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε την προσοχή μας σε πράγματα μικρά που θα κάνουν ουσιαστική διαφορά στην καθημερινότητα του παιδιού ως προς τη διατροφή του.
Ας ξεκινήσουμε με το να δείξουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας. Κάθε νήπιο μπορεί να αρχίσει να αντιλαμβάνεται εάν έχει χορτάσει ή εάν πεινάει ακόμη. Δίνοντάς του υποδείξεις του τύπου: «πρέπει να φας κι άλλο, γιατί μετά θα πεινάς» ή και το αντίθετο: «τώρα πρέπει να σταματήσεις το φαγητό, γιατί έχεις σίγουρα χορτάσει», το μήνυμα που περνάει υποσυνείδητα στο παιδί είναι ότι δεν είναι ικανό να αντιληφθεί από μόνο του τη δική του ανάγκη. Εάν δεν θέλουμε να έχουμε παιδιά που θα φτάσουν στην ηλικία του Δημοτικού και δεν θα αναγνωρίζουν εάν πεινούν ή όχι ή εάν κρυώνουν ή ζεσταίνονται, θα πρέπει να δράσουμε από νωρίς και πιο συγκεκριμένα ήδη από την προσχολική ηλικία, δίνοντας στο παιδί την ευθύνη να αισθανθεί και να ερμηνεύσει την ανάγκη του. Και αν στα αλήθεια δε θεωρείτε το παιδί σας ικανό να καταλάβει μόνο του εάν πεινάει ή όχι, δώστε του χρόνο να το επεξεργαστεί. Ένα παιδί που δεν χόρτασε, ωστόσο σηκώθηκε από το τραπέζι, σίγουρα στην πορεία θα πεινάσει. Και γιατί να μας τρομάζει η ιδέα του να πεινάσει το παιδί; Εγώ προσωπικά το βλέπω σαν μια πολύ καλή αφορμή να του επισημάνουμε πως την επόμενη φορά θα χρειαστεί να αφιερώσει λίγο περισσότερο χρόνο στο τραπέζι και στο φαγητό του. Έτσι, ακόμη και το μικρότερο παιδί σιγά-σιγά θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη δική του προσωπική ανάγκη για φαγητό. Εξάλλου, το φαγητό δεν είναι μόνο ανάγκη, αλλά και απόλαυση. Και αυτό είναι ένα σπουδαίο μήνυμα που οφείλουμε να περάσουμε στα μικρά μας. Σίγουρα έχετε ευκαιρίες να απολαύσετε ένα γεύμα όλοι μαζί σαν οικογένεια. Αδράξτε τις και προσπαθήστε να είστε το καλύτερο πρότυπο για το παιδί σας. Το φαγητό πρέπει να είναι μια διαδικασία ευχαρίστησης και όχι κάτι που εκτελούμε βιαστικά. Σ’ αυτό το πλαίσιο, καλό είναι να δείξουμε στο παιδί μας πως είναι σημαντικό να τρώμε αργά, όπως προτείνουν και οι επιστήμονες, προκειμένου να καταλαβαίνουμε καλύτερα τι τρώμε και να δίνουμε χρόνο στο στομάχι να δώσει σήμα στον εγκέφαλο ότι έχει χορτάσει.
Πώς θα αγαπήσει το παιδί το φαγητό
Ένα από τα σπουδαιότερα tips προκειμένου να κάνουμε το παιδί τους να αγαπήσει το φαγητό, είναι να το εντάξουμε στη διαδικασία προετοιμασίας του γεύματος. Είναι ας πούμε ένα μικρό κόλπο, ώστε το παιδί να αγαπήσει ακόμη και την τροφή που στο παρελθόν είχε αρνηθεί να δοκιμάσει. Ο κόπος που έχει καταβάλει και η φροντίδα που έχει δείξει όντως ενταγμένο στη διαδικασία της προετοιμασίας του φαγητού, δεν μπορεί παρά να το ωθήσουν στο να δοκιμάσει αυτό που προετοίμασε. Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε! Στην τελική, το παιδί θα είναι τοσο περήφανο γι’ αυτό που κατάφερε να φτιάξει για εκείνο και όλη την οικογένεια που και πάλι το κέρδος θα είναι μεγάλο!
View this post on Instagram
Μια άλλη ιδέα είναι να το εντάξουμε και στην τέχνη του στρωσίματος του τραπεζιού, καθώς και στη διαδικασία του μαζέματος. Και πάλι φανταστείτε το μικρό σας με πόση φροντίδα θα ετοιμάσει τα σερβίτσια για όλους σας, θα σκουπίσει με το σφουγγάρι τις πιτσιλιές από το νερό, ή θα καθαρίσει τα υπολείμματα από το τραπέζι του φαγητού. Πρόκειται για μία ολόκληρη διαδικασία, μια ρουτίνα που, αν το παιδί τη βάλει στην καθημερινότητα του, το γεύμα θα πάρει από μόνο του πολύ μεγάλη αξία.
Τέλος, φροντίστε τον χώρο όπου διαδραματίζεται η ιεροτελεστία του γεύματος. Ένα όμορφα στολισμένο τραπέζι, με ένα βάζο με κάποιο λουλούδι ή ακόμη και κάποιο κερί αναμμένο σίγουρα προϊδεάζει θετικά τους παρευρισκόμενους και προσθέτει ζεστασιά στην ατμόσφαιρα. Ένας χώρος που το παιδί δεν θα ανυπομονεί να εγκαταλείψει, αντιθέτως θα το προδιαθέτει να καθίσει και να περάσει χρόνο απολαμβάνοντας το γεύμα του.
Μια τελευταία συμβουλή από εμένα είναι να δείξετε για ακόμη μια φορά εμπιστοσύνη στο μικρό σας παρέχοντάς του τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί γυάλινα σκεύη. Όταν ενθαρρύνουμε το παιδί μας να χρησιμοποιεί αληθινά αντικείμενα, μεταβιβάζουμε στο παιδί την αξία της ευθύνης που θα το συνοδεύει για όλη του τη ζωή. Εξάλλου η περηφάνια του για το πώς χειρίστηκε το γυάλινο σερβίτσιο θα σας ανταμείψει! Να έχετε στο νου σας ότι φυσικά και θα συμβούν ατυχήματα, ωστόσο σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα γευματίζετε με έναν μικρό ενήλικα, με εκλεπτυσμένους τρόπους.
Και κλείνοντας, θα μοιραστώ μαζί σας τα λόγια της τετράχρονης κόρης μου που λίγες ημέρες πριν με έκαναν να χαμογελάσω, να νιώσω περήφανη, αλλά και να προβληματιστώ. «Μαμά μην τρως όρθια- δεν τρώμε όρθιοι!»
Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Όμως, με το να δείχνουμε τον σωστό τρόπο στα παιδιά μας, προετοιμάζουμε το έδαφος για να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του μελλοντικού ενήλικου εαυτού τους.
Πηγή:mothersblog.gr
