Μαμά, χρειάζομαι το μπράβο, το δεν πειράζει, το συγγνώμη
Γράφει η Χριστίνα Καρρά
Η απαιτητική πολλές φορές καθημερινότητα μιας μητέρας και η μοιραία μονοτονία που συνοδεύει συχνά τους ρυθμούς της ζωής της, επικεντρώνει συνήθως το ενδιαφέρον της σε θέματα πρακτικής φύσης. Το διάβασμα του παιδιού ιδιαίτερα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, η ετοιμασία ενός φαγητού αποδεκτού από όλα τα μέλη της οικογένειας, η διατήρηση του σπιτιού σε μια όσο το δυνατόν καλή κατάσταση και χίλια δύο άλλα.
Όλα αυτά περιθωριοποιούν καμιά φορά τη συναισθηματική επαφή με το παιδί, την επικοινωνία επί της ουσίας. Αυτό δε γίνεται αμέσως αντιληπτό, αφού η σιγουριά ότι ως γονείς καλύπτουμε το παιδί μας στα πάντα μπορεί και να μας ξεγελάσει.
Στην πραγματικότητα είναι κάποιες λέξεις που ποτέ δε λέγονται, είναι οι φράσεις εκείνες που δεν τις ακούει το παιδί συχνά, είναι τα λόγια καρδιάς κι ενθάρρυνσης που θα ήθελε να του απευθύνουμε.
Μπράβο
Έξι γράμματα των οποίων η αξία δε μπορεί να μετρηθεί. Το ζητούμενο δε θα πρέπει να είναι πάντα η επιτυχία με την κλασική έννοια ή μ’ αυτή που έχουμε εμείς οι ίδιοι κατά νου. Εξάλλου δίχως αποτυχία ένα παιδί δε μαθαίνει ποτέ να εκτιμάει πραγματικά την επιτυχία που θα έρθει κάποια στιγμή.
Ποιος από μας τους ίδιους τους ενήλικες δεν αισθάνεται που και που την ανάγκη της επιβράβευσης; Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά, μόνο που αυτά δεν έχουν πάντα το τρόπο να μας το εκφράσουν άμεσα. Ένα μπράβο ακόμη και για κάτι που ίσως φαίνεται μικρό στα δικά μας μάτια μα ανδραγάθημα στα δικά τους, μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει.
Δεν πειράζει
Μια φράση σαν κι αυτή αναπτερώνει το πεσμένο ηθικό κάθε μικρού μπόμπιρα κι εφήβου. Δεν είναι απαραίτητο να δίνεται μεγάλη έμφαση σε κάτι που δεν θα ’πρεπε, σε κάτι μικρό και μη ιδιαίτερης σημασίας. Το να χαλάσει κάτι ή να φέρει έναν κακό βαθμό δεν σημαίνει δα και το τέλος του κόσμου!
Συγνώμη
Είναι η λέξη που ένα παιδί δεν την ακούει και πολύ συχνά από τα χείλια ενός γονέα. Περισσότερο την περιμένει εκείνος θεωρώντας την και απαραίτητη όταν το παιδί κάνει μια αταξία ή παρακούσει τις συμβουλές του. Η συγγνώμη δεν έχει ηλικία, δεν είναι προνόμιο ή καθήκον των μικρών ή των μεγάλων μονάχα. Πολύ συχνά υπάρχει στο μυαλό μας η ιδέα πως μόνο το παιδί οφείλει να ζητάει συγγνώμη όταν σφάλει. Λάθος μεγάλο, όλοι την έχουν αυτή την ανάγκη!
Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να δώσουμε στο παιδί μας να καταλάβει πως υπολογίζουμε στην βοήθεια ή συμμετοχή του. Σηκώστε λοιπόν τα μανίκια παιδί και μαμά και πλάστε μαζί τα κουλουράκια του Πάσχα! Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως η συμμετοχή αυξάνει την κοινωνικότητα και την αυτοπεποίθηση των παιδιών.
Σε αγαπώ
Τι να πει κανείς για τις δύο λέξεις που περικλείουν τα πάντα! Διψάει κυριολεκτικά η ψυχή να τις νιώσει και να πάρει δύναμη για παρακάτω. Παιδιά που μεγάλωσαν με το «σε αγαπώ» να ηχεί στα αυτιά τους γίνονται καλύτεροι, πιο δοτικοί άνθρωποι. Ας μη «τσιγκουνευόμαστε» λοιπόν ούτε την αγκαλιά ούτε το σε αγαπώ!
Επιμέλεια κειμένου: Λίζα Καβακοπούλου
