Η Κύπρος έχει εισέλθει σε μια δεύτερη περίοδο εγκλεισμού με στόχο την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού Covid-19, αφήνοντας προσωρινά στο περιθώριο τις θετικές μέρες που όλοι περίμεναν να βιώσουν με τον ερχομό της νέας χρονιάς. Μια σημαντική ομάδα ανθρώπων καλείται να βρίσκεται στο σπίτι μοιράζοντας το χρόνο της μαζί με τα παιδιά, παρέχοντας φροντίδα.
Το “Hope For Children” CRC Policy Center, επιθυμεί να επιστήσει την προσοχή στη στήριξη που χρειάζονται παιδιά, γονείς και όσοι ενήλικες βρίσκονται στο σπίτι για να φροντίσουν παιδιά, εγγόνια ή ακόμη και ανήλικους που τους παρέχουν φροντίδα καθώς αυτό αναλογεί στα εργασιακά τους καθήκοντα.
Υπάρχουν στιγμές που οι υφιστάμενες σχέσεις των φροντιστών με τα παιδιά κλονίζονται, παράμετρος που δημιουργεί την ανάγκη για παροχή συμβουλευτικής τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά με απώτερο στόχο την εξεύρεση λειτουργικών τρόπων για τη διαχείριση των νέων συνθηκών που προκύπτουν.
Μεγάλο ποσοστό γονέων, καλούνται να εργαστούν από το σπίτι, έχοντας παράλληλα ως υποχρέωση τη φροντίδα των παιδιών τους, κατάσταση που αποτελεί “κρίση” στη μέχρι στιγμής ευρύτερη λειτουργικότητα όλων των μελών. Μέσα από τη σημαντική αυτή πρόκληση, δοκιμάζονται τα όρια των γονέων κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο, παρατηρώντας συχνά να προβάλλονται αμφιθυμικά και ενοχικά συναισθήματα. Εσωτερικά διλήμματα και προβληματισμοί όπως «δεν αφιερώνω τόσο χρόνο στη δουλειά μου όσο θα έπρεπε» και «αφιερώνοντας χρόνο στη δουλειά, δεν αφιερώνω χρόνο στο παιδί μου» δημιουργούνται, αποδυναμώνοντας το αίσθημα της ικανότητας αλλά και της ικανοποίησης των πιο πάνω αναγκών. Πολλοί γονείς φαίνεται να βιώνουν καθημερινά την “πάλη” αυτή ανάμεσα στην πραγματικότητα, τα διλήμματα και τα συναισθήματά τους ενώ την ίδια ώρα κρίνεται σκόπιμο να καταφέρουν να έρθουν σε επαφή με τα αποθέματά τους για την εξομάλυνση της νέας κατάστασης.
Από την άλλη, τα παιδιά, στερημένα των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, θυσιάζουν τη σταθερότητα που προϋπήρχε στην καθημερινότητα τους η οποία αντικαθίσταται με νέα, ασταθή πλέον δεδομένα που αφορούν κοινωνικές, εκπαιδευτικές και συναισθηματικές ανάγκες και που επηρεάζουν αρνητικά την ομαλή εξέλιξή τους, ενισχύοντας την ευαλωτότητά τους. Παράλληλα, στρέφονται στην εκπλήρωση των πιο πάνω αναγκών μέσα από το διαδίκτυο, χώρος όπου ελλοχεύουν πλέον μη μετρήσιμοι κίνδυνοι, κατάσταση για την οποία οι γονείς χρειάζεται να βρίσκονται σε εγρήγορση, υπενθυμίζοντας τα ρίσκα αλλά και να βρίσκονται σε θέση να δράσουν άμεσα σε ενδεχόμενο έκθεσης των παιδιών στους κίνδυνους.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι δάσκαλοι που συχνά αποτελούν σημαντικούς ενήλικες εμπιστοσύνης για τα παιδιά δεν έρχονται σε προσωπική επαφή με αυτά, κάτι που αποτελεί παράγοντα κινδύνου ως προς τον εντοπισμό παιδιών πιθανών θυμάτων βίας και κακοποίησης.
Τα ευρήματα ευρωπαϊκών αλλά και διεθνών ερευνών καταδεικνύουν ως αποτελέσματα της κατάστασης την πρόκληση σύγχυσης, το άγχος, την απογοήτευση και την αύξηση των περιστατικών βίας που αδιαμφησβήτητα επηρεάζουν την ευημερία των παιδιών.
Οι επιπτώσεις της περιόδου εγκλεισμού στην ψυχική υγεία των παιδιών αλλά και των ενήλικων φροντιστών τους βρίσκονται στο επίκεντρο, με τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας να εστιάζουν στην παροχή ευκαιριών για στήριξη. Με βάση τα πιο πάνω, κρίνεται σκόπιμη περισσότερο από κάθε άλλη φορά η παροχή βοήθειας σε 24ωρη και δωρεάν γραμμή στην οποία μπορεί να έχει πρόσβαση οποιοσδήποτε ενήλικας ή παιδί το χρειάζεται.
Σ’ αυτήν ακριβώς την ανάγκη ανταποκρίνεται η Γραμμή Βοήθειας 1466 που λειτουργεί το Hope For Children παρέχοντας ψυχολογική, κοινωνική και νομική στήριξη και καθοδήγηση για θέματα που αφορούν την ευημερία και προστασία των παιδιών.
