Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, ας κάνουμε μια μικρή παύση και ας σκεφτούμε για λίγο όλες αυτές τις μαμάδες που έχουν γεννήσει πρόωρα και περνάνε αρκετό καιρό, βλέποντας το μωράκι τους διασωληνωμένο στο κρεβατάκι της ΜΕΝΝ. Σε όλες αυτές αφιερώνουμε το κείμενο αυτή της μαμάς που μέσα από την εμπειρία της θέλει να δώσει δύναμη και κουράγιο σε αυτές τις οικογένειες.
«Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος σε δίδυμα, πανικοβλήθηκα. Ήξερα από εκείνη τη στιγμή ότι η εγκυμοσύνη μου κάθε άλλο παρά εύκολη θα ήταν.
Στην εξέταση των 20 εβδομάδων, ο σύζυγός μου και εγώ μάθαμε ότι το κοριτσάκι μας είχε μια επικίνδυνη γενετική ανωμαλία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές, όπως καρδιακή ανεπάρκεια, ακόμη και θάνατο, αν δεν αντιμετωπιζόταν.
Εκτός από τις επεμβάσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, θα χρειαζόταν χειρουργική επέμβαση στον πνεύμονα αμέσως μετά τη γέννηση. Αυτή η διάγνωση σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα μωρά μας γεννήθηκαν στις 34 εβδομάδες μας ”χάρισε” μια παραμονή στη ΜΕΝΝ σχεδόν τριών μηνών.
Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για το πόσο τραυματική εμπειρία είναι να να βλέπεις το μωράκι σου διασωληνωμένο, όμως, αποφάσισα να δω το ποτήρι μισογεμάτο.
Θα ήθελα, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας όλα όσα αποκόμισα από εκείνη τη δύσκολη εποχή, για να δώσω κουράγιο σε όλες τις μαμάδες που βιώνουν κάτι αντίστοιχο.
Έγινα πιο δυνατή
Έμαθα να εμπιστεύομαι άλλους ανθρώπους με το μωρό μου
Το να αισθάνεσαι… γονέας μερικής απασχόλησης είναι αναμφισβήτητα το πιο δύσκολο συναίσθημα που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Οι μητέρες της ΜΕΝΝ δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εμπιστεύονται το μωρό τους στους άλλους. Έμαθα πολύ γρήγορα ότι η πλειοψηφία των νοσηλευτών φρόντιζε τα μωρά μου σαν να ήταν δικά τους και αυτό με βοήθησε να ξεκουράζομαι έστω και για λίγο.
Έγινα πιο υπομονετική
Η υπομονή δεν ήταν μία από τις αρετές μου, αλλά στη ΜΕΝΝ θα είναι ο μόνος σου σύμμαχος. Με τον σύζυγό μου γνωρίζαμε ότι θα ”καθόμασταν” στη ΜΕΝΝ για κάποιο χρονικό διάστημα λόγω της χειρουργικής επέμβασης στους πνεύμονες της κόρης μας, αλλά ο γιος μας -το “υγιές” παιδί μας- υποτίθεται ότι θα έβγαινε νωρίτερα. Κάναμε λάθος…
Έμαθα να είμαι ευγνώμων για τα μικρά πράγματα της ζωής
Το να περνάς τους τρεις πρώτους μήνες της ζωής των παιδιών σου σε ένα νοσοκομείο είναι πολύ δύσκολο. Αυτό δεν μπορεί να το περιγράψει κανείς. Αλλά έμαθα να είμαι ευγνώμων γιατί πάντα υπάρχει κάποιος περνάει χειρότερα.
Η πρώτη μαμά που γνώρισα στη ΜΕΝΝ είχε ήδη περάσει έξι μήνες εκεί με το αγοράκι της. Αυτή η υπέροχη γυναίκα με δίδαξε να υπερηφανεύομαι για τις μικρές νίκες και να είμαι απλώς ευγνώμων που θα παρακολουθήσω τα μωρά μου να μεγαλώνουν. Εξάλλου, είναι εδώ και είναι ζωντανά.
Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο και το μωράκι σας βρίσκεται στη ΜΕΝΝ, να ξέρετε ότι η καρδιά μου είναι μαζί σας. Δώστε στον εαυτό σας τα εύσημα για όλα όσα κάνετε αυτή τη στιγμή. Δεν είναι εύκολο και σίγουρα δεν είναι δίκαιο. Αλλά πριν το καταλάβετε, το μικρό σας θα κοιμάται κάτω από την ίδια στέγη με εσάς και θα νιώθετε σαν να ήταν εκεί από την αρχή.»
Πηγή:mama365.gr
