Μια μικρού μήκους ταινία της Pixar που έχει κερδίσει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των μαμάδων.
Τα τελευταία χρόνια η εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων Pixar έχει γίνει συνώνυμο της καινοτομίας, της υψηλής αισθητικής και των πρωτότυπων σεναρίων στις ταινίες που φτιάχνει. Οι ταινίες της Pixar δεν στηρίζονται μόνο σε ένα οπτικό υπερθέαμα όπου εξελίσσουν συνεχώς νέες τεχνολογίες και παρουσιάζουν καινοτόμες τεχνοτροπίες στη σύλληψη αλλά και την τελική απεικόνιση των σχεδίων, αλλά παράλληλα εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο σενάρια όλο ευαισθησία.
Τα σενάρια των ταινιών κινουμένων σχεδίων της Pixar στέλνουν εύστοχα μηνύματα κοινωνικής ευαισθησίας, περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, ενώ ταυτόχρονα πραγματεύονται θέματα που προάγουν τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών. Από την ιστορία του αξιολάτρευτου Wall-e, μέχρι τα «Μυαλά που κουβαλάς», το πρόσφατο Coco και τον κλασικά πια «Ψάχνοντας τον Νέμο», τα συναισθήματα των θεατών γνώρισαν αρκετές δυνατές συγκινήσεις και στις σκηνές των ταινιών της Pixar όλοι έχουμε βρει στιγμές εκπληκτικής ομορφιά, ειλικρινής απόλαυσης – στιγμές που έχουν εγγραφθεί στη μνήμη μας.
Προσωπικά κάθε χρόνο παρακολουθώ τακτικά τα νέα και τις ταινίες που ανακοινώνει ότι θα βγάλει στις αίθουσες αλλά και στο διαδίκτυο. Μάλιστα δείχνω μεγάλο ενθουσιασμό και παρακολουθώ τις εξελίξεις και τα νέα όχι μόνο για τις μεγάλες ταινίες και τις εμπορικές της επιτυχίες, αλλά παρακολουθώ εξίσου με ενδιαφέρουν –ίσως και περισσότερο, το ομολογώ– τις μικρού μήκους ταινίες της. Διαμαντάκια που σε περιορισμένο χρονικό περιθώριο κατορθώνουν να αφηγηθούν μια δυνατή ιστορία με τέτοιον τρόπο που η συγκίνηση και η απόλαυση που προσφέρουν να είναι τόσο συμπυκνωμένη και ο αντίκτυπός της μέσα μας να παραμένει για μεγάλο διάστημα.
Μια από τις μικρού μήκους ταινίες που ξεχωρίζουμε και που κέρδισε μάλιστα –δικαίως– το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους είναι το Bao. Η ιστορία μιας παράξενης και ιδιαίτερης σχέσης που αναπτύσσεται με ένα γεμιστό ψωμάκι σε σχήμα σαν φιογκάκι, από αυτά που συνηθίζουν να φτιάχνουν και να τρώνε τα άτομα ασιατικής καταγωγής και ονομάζονται bao. Μια γυναίκα φτιάχνει αυτά τα bao κι εκεί που τρώει, ένα ανθρωπόμορφο bao της κάθεται στο λαιμό, το φτύνει, άρα το βγάζει από μέσα της (το γεννά) και ύστερα το φροντίζει, όπως θα φρόντιζε κάθε μωρό της. Βλέπουμε το bao να μεγαλώνει, να το προστατεύει, να έχει κάποιες ιδιαιτερότητες και η μαμά του να είναι συνέχεια πλάι του να το παρακολουθεί και να το στηρίζει. Το bao περνάει από όλα τα στάδια, μαθαίνει να παίζει, να κάνει φίλους, να τρέχει ώσπου φτάνει στο σημείο να είναι αυτόνομο, να βγαίνει μόνο του –ξέχασα να πω ότι το bao είναι αγόρι– και έρχεται η στιγμή που ερωτεύεται και πάει να φύγει εντελώς μόνο του με τη γυναίκα του για να ζήσει μαζί της. Εκεί η ταινία απογειώνεται!
Δεν θα σας αποκαλύψω το τέλος. Θα πω μόνο πως δίνει όλο το τρομαχτικό μεγαλείο του να είσαι μάνα – είτε γεννάς η ίδια το παιδί σου, είτε το υιοθετείς είτε για διάφορους λόγους βρίσκεσαι στη θέση ουσιαστικά να μεγαλώνεις και να ανατρέφεις ένα παιδί. Μέσα σε περίπου τρία λεπτά αναδεικνύει τις αγωνίες και τις χαρές, τους φόβους και την ευτυχία που κουβαλάει η ιδιότητα του να είσαι «μητέρα». Και το κάνει λιτά, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φαντασμαγορικά εφέ, το κάνει όπως είναι, όχι όπως φαντάζει ότι είναι…
Πηγή:childit.gr
