Πρωτόγνωρες είναι οι καταστάσεις που βιώνουμε όλοι μας εν μέσω αυτής της πανδημίας που έχει πλήξει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους Παγκόσμια, αλλά και στην Κύπρο μας. Καταφέραμε όμως, όλοι μαζί, να μειώσουμε σε μονοψήφιο αριθμό τα περιστατικά εδώ και δύο βδομάδες και σταδιακά βλέπουμε πως έρχεται και η επιστροφή, των περισσότερων τουλάχιστον, σε μια ιδιόμορφη κανονικότητα.
Ανακοινώνονται χαλαρώσεις μέτρων, για σχεδόν όλες τις επιχειρήσεις, όμως δυστυχώς παιδαγωγοί και ιδιοκτήτες ιδρυμάτων που αφορούν την προ νηπιακή βαθμίδα εκπαίδευσης έχουν μείνει εντελώς εκτεθειμένοι. Βλέποντας τις ανακοινώσεις για το άνοιγμα των αεροδρομίων, που θεωρήθηκε σαν τρόπος εξάπλωσης του ιού στην αρχή, γι’ αυτό και τα κλείσαμε τόσο γρήγορα, διερωτόμαστε και εμείς τί πραγματικά συμβαίνει.
Αποτελούν τόσο μεγάλο κίνδυνο τελικά οι βρεφοκομικοί, παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία στην εξάπλωση του ιού αλλά τα αεροδρόμια όχι; Τα νήπια και τα βρέφη που θα ταξιδεύουν στους κλειστούς χώρους των αεροπλάνων με άλλα τόσα άτομα δεν κινδυνεύουν, αλλά τα νήπια και τα βρέφη που θα έχουμε εμείς στους αποστειρωμένους και ελεγχόμενους από καταρτισμένους επαγγελματίες χώρους μας τηρώντας κανόνες υγιεινής και ασφάλειας κινδυνεύουν; Οι ίδιες ηλικίες παιδιών στα δημόσια πάρκα ή και παιδότοπους δεν βάζουν αντικείμενα στο στόμα, αλλά τα αντικείμενα που υπάρχουν στους χώρους μας, που σε αυτή την φάση θα μειώνονταν και θα καθαρίζονταν καθημερινά, μπαίνουν πιο εύκολα στο στόμα των παιδιών; Τα πρωτάκια μπορούν να κρατήσουν αποστάσεις, ξέρουν να πλένουν χέρια και να προστατεύονται σε μεγάλο αριθμό στα σχολεία ακόμη και με τον διακανονισμό της εκ περιτροπής, όμως τα δικά μας νήπια, σε μικρότερο αριθμό, λόγω νομοθεσίας παιδιά,είναι ανίκανα να το κάνουν;
Σεβόμαστε πλήρως τις γνώμες των ειδικών και πρώτοι εμείς κλείσαμε και παραμένουμε κλειστοί για την ασφάλεια και υγεία των παιδιών μας και του ευρύτερου πληθυσμού, όπως επίσης αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για ενίσχυση της οικονομίας. Γι’ αυτό υποθέτουμε φυσικά πως φτάσαμε σε άθλιους καιρούς οικονομικά, και σε πολύ καλούς καιρούς επιδημιολογικά για να καταλήγουν να ανοίγουν τα αεροδρόμια.
Τι γίνεται όμως όταν υπολειτουργούν τόσες επιχειρήσεις λόγω απουσίας του προσωπικού τους επειδή εμείς, οι παροχείς της υπηρεσίας φροντίδας και εκπαίδευσης των παιδιών τους παραμένουμε κλειστοί επ’ αόριστον; Που γονείς μένουν άνεργοι ή αναγκάζονται να βρουν άτομα χωρίς καθόλου άδειες και ελέγχους ή πρωτόκολλα ασφαλείας για να φροντίσουν τα παιδιά τους, επειδή δεν έχουν την τύχη να έχουν όλοι κατανοητικούς εργοδότες και δεν θέλουν να βάλουν σε κίνδυνο τους γονείς τους, τις ευάλωτες ομάδες. Δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση στις αποφάσεις επιστροφής όλων των υπόλοιπων βαθμίδων εκπαίδευσης όταν υπάρχουν περιπτώσεις γονέων με μεγαλύτερα παιδιά τα οποία θα έχουν επαφή αναπόφευκτα με τα μικρότερα αδέλφια τους, τα οποία όμως είναι αναγκασμένα να μένουν στο σπίτι. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που δεν δίνεται στους ίδιους τους γονείς το δικαίωμα της επιλογής της φοίτησης των παιδιών τους, από την στιγμή που δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις αυτή την στιγμή, όπως και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές Χώρες;
Εμείς οι ιδιοκτήτες και παιδαγωγοί, που παρέχουμε υπηρεσίες φροντίδας των μικρότερων ηλικιών για να μπορούν οι εκατοντάδες χιλιάδες γονείς να πηγαίνουν στην εργασία τους συνεισφέρουμε λιγότερο στην οικονομία απ’ ότι τόσες άλλες κατηγορίες επιχειρήσεων που έχουν ήδη μάθει πότε θα επαναλειτουργήσουν, έστω και με κάποιους όρους;
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο πλέον, όλοι οι Ιδιοκτήτες, να παρακαλάμε για μια απλή ανακοίνωση, για την λειτουργία μας με κάποια συγκεκριμένα πρωτόκολλα που να δύναται να εφαρμοστούν στις μικρές αυτές ηλικίες. Να γνωρίζουμε και εμείς οι ‘τελευταίοι’ πόσοι θα κηρύξουμε πτώχευση, λόγω τεράστιων ενοικίων και δανείων που καλούμαστε να αποπληρώσουμε έτσι κ’ αλλιώς άμεσα ή αναδρομικά. Πόσοι θα πουλήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να επιβιώσουμε. Πόσοι από εμάς θα πετάξουμε το έργο 40+ χρόνων σε μερικούς μήνες. Πόσοι από τους χιλιάδες υπαλλήλους που εργοδοτούμε συνολικά θα μείνουν άνεργοι και φυσικά πόσοι εκατοντάδες χιλιάδες γονείς θα πρέπει να ψάξουν άλλα παρόμοια ιδρύματα, εάν θα υπάρχουν διαθέσιμα φυσικά μέχρι και τον Σεπτέμβρη, αφού τα υφιστάμενα του Κράτους δεν μπορούν να τους εξυπηρετήσουν όλους.
Θα έχουμε οικονομική στήριξη τελικά όσοι δεν ζητήσαμε ούτε και ευρώ από τους γονείς μας από το Μάρτιο; Θα έχουμε καθόλου οικονομική βοήθεια για τα τρέχον έξοδα που καλούμαστε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε με μηδέν απολαβές μέχρι το άγνωστη ημερομηνία λειτουργίας μας; Θα επιχορηγούνται οι υπάλληλοι που έχουμε όταν ξεπερνούν τους 9; Θα βοηθηθούν με κάποιο τρόπο και οι ιδιοκτήτες και μέτοχοι των εταιρειών μας που έμειναν έξω από τα σχέδια; Και αν (θεωρητικά πάντα μιλώντας, γιατί πρακτικά είναι αδύνατο) καταφέρουμε και επιβιώσουμε μέχρι τον Σεπτέμβρη, αν τον Οκτώβρη υπάρξει δεύτερο κύμα; Τότε τί; Θεραπεία; Ανοσία της αγέλης; Εμβόλιο; Αυτά δεν προβλέπονται με βάση τους ειδικούς, στο άμεσο μέλλον (επόμενους 12 με 18 μήνες).
Και μέχρι να υπάρξουν τι θα γίνει; Οι νηπιαγωγοί, ιδιοκτήτες και γονείς με μικρά παιδιά, αλλά και τα ίδια τα μικρά παιδιά τι πρέπει να κάνουν;
Είναι πιο ασφαλές για την υγεία και ασφάλεια του κόσμου εάν οι δικοί μας χώροι, ενώ ταυτόχρονα τόσοι άλλοι έχουν αρχίσει την σταδιακή επαναφορά τους, παραμείνουμε κλειστοί; Εάν είναι, τότε πραγματικά δεν το αμφισβητούμε ούτε και επιμένουμε να ανοίξουμε.
Μετά από συμμετοχές σε εκπομπές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές για αναφορά στα τόσα θέματα που αντιμετωπίζουμε, επιστολές του Συνδέσμου αλλά και της ομάδας πρωτοβουλίας μας μέχρι και με εισηγήσεις για την δημιουργία πρωτοκόλλων, καθημερινά και επαναλαμβανόμενα μηνύματα στους αρμόδιους του κράτους με τόσα αναπάντητα μέχρι τώρα ερωτήματα, έχουμε πραγματικά νιώσει την απόλυτη απογοήτευση από ένα Κράτος το οποίο απέτυχε παταγωδώς να σταθεί δίπλα στον πυλώνα του πολιτισμού και της κουλτούρας του, την Παιδεία του.
Δυστυχώς, και αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, η πλειοψηφία από εμάς αν δεν το βιώνει ήδη, σύντομα θα παλεύουμε για την προσωπική και όχι επαγγελματική μας επιβίωση. Θα υπάρξει κάποια στήριξη επιτέλους, ή να βάλουμε λουκέτο στις επιχειρήσεις μας και να βρούμε τρόπους και εμείς να φροντίσουμε τις οικογένειες μας;
Εκ μέρους της Ομάδας Πρωτοβουλίας Ιδιωτικών Βρεφοκομικών, Παιδοκομικών Σταθμών και Νηπιαγωγείων Κύπρου
