«Είναι ο τρόπος μάθησης του παιδιού. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί. Έμαθε τα πάντα χωρίς να ξέρει ότι τα μαθαίνει… βαδίζοντας πάντα στα μονοπάτια της χαράς και της αγάπης» Μαρία Μοντεσσόρι.
Η εξομολόγηση μιας μαμάς, της Elizabeth Tenety, που διαβάσαμε στο motherly.com, αναδεικνύει για άλλη μια φορά την παιδαγωγική μέθοδο της Maria Montessori:
«Αυτός ο μήνας συμπληρώνει μια δεκαετία από τότε που έγινα για πρώτη φορά μαμά – η απόλυτη αλλαγή ταυτότητας που με τα χρόνια άλλαξε τα πάντα πάνω μου, κυρίως προς το καλύτερο.
Όπως πολλές νέες μαμάδες, είχα εμμονή με το να τα κάνω όλα «σωστά». Ήθελα μόνο «το καλύτερο» για τον γιο μου. Εξασφάλισα ότι όλα όσα έκανα οδηγούσαν στη «βέλτιστη ανάπτυξή» του.
Αγόρασα ειδικές τροφές που υπόσχονταν να μεγαλώσουν τον εγκέφαλο του μωρού μου.
Του μιλούσα για την ημέρα μου -ΟΛΗ- επειδή διάβασα ότι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος πλούσιου σε γλωσσική επικοινωνία θα τον βοηθούσε στο σχολείο.
Τον πήγα σε μαθήματα μουσικής για την ενδυνάμωση του δεσμού μας, σε μαθήματα γυμναστικής για νήπια και έκανα μαθήματα γονέων. Κατανάλωνα ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, σε μια προσπάθεια να κάνω ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω το παιδί μου.
Του άξιζε όλος ο κόσμος, γι’ αυτό ήθελα να φέρω ό,τι καλύτερο είχα να προσφέρουμε εγώ και ο κόσμος – σε αυτόν.
Αλλά πριν από πέντε χρόνια, που ήταν επίσης πέντε χρόνια μητρότητας για μένα, έμαθα για τη μέθοδο Μοντεσσόρι και με τα χρόνια που πέρασαν, ολόκληρη η οπτική μου για το τι σημαίνει να είμαι γονιός άλλαξε.
Είχα τρία μικρά παιδιά εκείνη την εποχή και ήμουν απασχολημένη κάθε μέρα αναπτύσσοντας την επιχείρησή μου. Ο σύζυγός μου ταξίδευε για δουλειά, κάτι που με άφηνε να διαχειρίζομαι το σπίτι (μαζί με τους παρόχους παιδικής φροντίδας) πέντε ημέρες την εβδομάδα. Αντί να δημιουργήσω ένα περιβάλλον πλούσιο σε γλώσσα, με τον λίγο ελεύθερο χρόνο που είχα, προσπάθησα να κάνω τα νήπιά μου να παίζουν όμορφα μεταξύ τους, ώστε να μπορώ να απολαμβάνω λίγη γαλήνη και ησυχία.
Η ικανότητά μου να συμβαδίζω με τους πολιτισμικούς κανόνες της διαρκώς ενεργητικής, πάντα διεγερτικής-προληπτικής γονικής μέριμνας του παιδιού μου άρχισε να εξαντλείται και να υποχωρεί.
Και καθώς καθόμουν αναπαυτικά μια μέρα ενώ τα παιδιά μου έπαιζαν, πήρα ένα βιβλίο της Simone Davies που ονομάζεται «The Montessori Toddler», το οποίο μου εισήγαγε μερικές από τις έννοιες της Μοντεσσόρι για πρώτη φορά και έγινε το μονοπάτι για να δω τη μητρότητά μου σε ένα εντελώς νέο φως.
Στο βιβλίο, έμαθα τι σημαίνει «ακολουθώ το παιδί»
«Είναι ο τρόπος μάθησης του παιδιού. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί. Έμαθε τα πάντα χωρίς να ξέρει ότι τα μαθαίνει… βαδίζοντας πάντα στα μονοπάτια της χαράς και της αγάπης». — Μαρία Μοντεσσόρι
Όπως γράφει η Davies, «Έχουμε ήδη μιλήσει για το πόσο σημαντικό είναι να αφήνουμε το παιδί να ηγείται, να μη διακόπτεται όταν το παιδί εστιάζει βαθιά σε κάτι (όσο το δυνατόν περισσότερο, τουλάχιστον) και να ακολουθεί τα ενδιαφέροντά του. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές. Αυτή είναι η ρίζα της προσέγγισης Μοντεσσόρι».
Το «Ακολουθώντας το παιδί» αναφέρεται σε μια απλή αλλά επαναστατική ιδέα που διαδόθηκε από την Ιταλίδα γιατρό και καινοτόμο στην εκπαίδευση Δρ. Μαρία Μοντεσσόρι. Σημαίνει ότι η δουλειά μας ως γονείς είναι να παρατηρούμε αθόρυβα τα παιδιά μας στις φυσικές επιθυμίες, τα ένστικτα και τις προτιμήσεις τους. Σημαίνει να παρατηρούμε αν τα παιδιά μας είναι χαρούμενα ή λυπημένα, δεκτικά ή εχθρικά, γεμάτα ενέργεια ή χρειάζονται ένα διάλειμμα. Και αφού το έχουμε παρατηρήσει και αναρωτηθεί, τότε είμαστε σε θέση να εισαγάγουμε ερωτήσεις, έννοιες και αιτήματα που είναι πιο πιθανό να ικανοποιηθούν με διαφάνεια. Σημαίνει ότι δεν προσεγγίζουμε τα παιδιά μας (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) με μια επιθετική ατζέντα. Αντίθετα, επιλέγουν να καλλιεργήσουν τα φυσικά τους ενδιαφέροντα, την ανεξαρτησία και τη λαχτάρα για σύνδεση.
Η σημασία του να «ακολουθώ το παιδί» εφαρμόστηκε στο σπίτι μου ίδια εβδομάδα που διάβαζα την Ντέιβις, όταν παρακολούθησα ένα μικρό βίντεο που βιντεοσκόπησα με το παιδί μου. Στο κλιπ, είδα τον εαυτό μου να ταλαιπωρεί την κόρη μου με τις επίμονες ερωτήσεις-απαιτήσεις, πραγματικά. Της ζητούσα να απαγγείλει σωστά το χρώμα μιας μπάλας, ρωτούσα αν μπορούσε να επισημάνει αντικείμενα στο δωμάτιο και τραβούσα την προσοχή της από μια δραστηριότητα που ήταν σαφώς πιο ενδιαφέρουσα για εκείνη υπέρ της δικής μου ατζέντας. Στο βίντεο, η κόρη μου προσπαθούσε να παίξει με μια σκιά που έπεφτε στο δωμάτιό μας. Αντί να ακολουθήσω το ενδιαφέρον της για τη σκιά, προσπάθησα να της κάνω πολλές ερωτήσεις, βγάζοντάς την από τη ροή και μη βλέποντας την όμορφη στιγμή που εξελισσόταν ακριβώς μπροστά μου. Την ενδιέφερε η σκιά. Με ενδιέφερε το πρόγραμμά μου.
Παρακολουθώντας από κοντά την προσέγγισή μου με γνώμονα τη γονεϊκότητα, σε αντίθεση με τη στρατηγική «ακολουθήστε το παιδί», πραγματικά ανέτρεψε τη μητρότητά μου.
Άρχισα να υποχωρώ, να παρατηρώ περισσότερα και να περιμένω λιγότερα αδικαιολόγητα αιτήματα από τα παιδιά μου.
Και τότε άρχισε να συμβαίνει πραγματικά η μαγεία.
Θα περίμενα μέχρι το παιδί μου να τελειώσει με μια δραστηριότητα προτού ζητήσω κάτι από το δικό του πρόγραμμα.
Θα ζητούσα τη συμβολή τους σε μικρές αποφάσεις και θα ακολουθούσα το παράδειγμά τους σχετικά με το τι θα ήθελαν να φάνε, να φορέσουν ή να κάνουν.
Θα τους επέτρεπα να ολοκληρώσουν μια εκπομπή, έναν γύρο ενός παιχνιδιού ή μια συνομιλία με έναν φίλο πριν απαιτήσω να απενεργοποιήσουν μια συσκευή.
Θα σκεφτόμουν να ρωτήσω πρώτα τα παιδιά μου πριν τα εγγράψω για μια δραστηριότητα, ή αλλάξω το σχολείο τους ή αλλάξω τα καλοκαιρινά τους σχέδια.
Θα υπέθετα λιγότερα και θα συνεργαζόμουν περισσότερο, κάτι που οδήγησε σε κάποιους διασκεδαστικούς και απροσδόκητους τρόπους που συνεργαστήκαμε για τον προγραμματισμό οικογενειακών διακοπών και άλλων δραστηριοτήτων.
Θα αναζητούσα ευκαιρίες για να καλλιεργήσω την ανεξαρτησία τους – από το να ζητήσω να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους σε ένα ταξίδι ή να βοηθήσουν να μαγειρέψουν το δείπνο ή να τα αφήσω να ηγηθούν.
Το να ακολουθήσω το παιδί οδήγησε σε λιγότερους καβγάδες – αφού ψάχνω ευκαιρίες να βρω τα παιδιά μου με πιο δεκτικές διαθέσεις.
Το να ακολουθήσω το παιδί απέσυρε την πίεση από πάνω μου και μου επέτρεψε να παρατηρήσω και να τιμήσω τα παιδιά μου και καθεμία από τις προτιμήσεις τους. Καθοδηγείται λιγότερο από το αποτέλεσμα και περισσότερο επικεντρώνεται στη διαδικασία, και με απελευθέρωσε από τόση γονική πίεση που δεν είχα καν συνειδητοποιήσει ότι δεχόμουν. Με έκανε λιγότερο σκηνοθέτη της παιδικής τους ηλικίας και περισσότερο προπονητή, που περπατούσε παράλληλα με τη ζωή τους που άνθιζε. Σημαίνει να φαντάζονται το μέλλον τους μαζί τους, αντί για εκείνους.
Καθώς άρχισα να δημιουργώ χώρο για τα παιδιά μου να οδηγούν πιο συχνά, παρατήρησα τον εαυτό μου να χαλαρώνει περισσότερο στη μητρότητα, να βυθίζεται στην ευχαρίστηση του να χαίρομαι με τα παιδιά μου και να τα αποδέχομαι όπως είναι αντί να τα πιέζω να πετύχουν ορόσημα νωρίτερα ή να πετύχουν κάποιο στόχο ή να εκπληρώσουν μια στερεότυπη ιδέα για το ποια «πρέπει» να είναι. Ένιωθα λιγότερο υποχρεωμένη να τα πιέσω και να απαιτήσω πράγματα από αυτά και ήμουν πιο ικανή να συνεργαστώ μαζί τους με αμοιβαίο σεβασμό.
Για να είμαστε πολύ σαφείς, το «ακολουθώντας το παιδί» δεν σημαίνει ότι τα παιδιά μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Εγώ (και η μέθοδος Μοντεσσόρι) πιστεύω απόλυτα ότι η υγιής γονεϊκότητα σημαίνει επίσης τη διαμόρφωση ορίων, κανόνων και αμοιβαίου σεβασμού. Αντίθετα, θεωρώ ότι «ακολουθώ το παιδί» είναι το να προσφέρω στα παιδιά μου τον ίδιο σεβασμό για τις ανάγκες και τις προτιμήσεις τους που θέλω για τις δικές μου.
Και το να ακολουθώ το παιδί με έχει προκαλέσει επίσης με νέους τρόπους: για παράδειγμα όταν ο γιος μου ήθελε απεγνωσμένα να παίξει ένα άθλημα που θα έπαιρνε πολύ χρόνο το Σαββατοκύριακο. Προς το παρόν, αποφασίσαμε να τιμήσουμε το αίτημά του να παίξει, παρόλο που αυτό μπορεί να μην είναι πάντα δυνατό, δεδομένου των μελλοντικών ορίων του χρόνου μας.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η τακτική του «ακολουθώ το παιδί» έχει αφαιρέσει ένα τεράστιο βάρος από τους ώμους μου.
Ναι, είμαι μαμά, αλλά δεν χρειάζεται να έχω όλες τις απαντήσεις. Το να ακολουθώ το παιδί μου υπενθύμισε ότι είμαι παρούσα αυτή τη στιγμή με ριζοσπαστικό τρόπο—και έκανε δυνατή μια χαρούμενη μητρότητα μετά από χρόνια που πέρασα ανησυχώντας, ελέγχοντας και απαιτώντας τα πράγματα να πάνε με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Το να ακολουθούμε το παιδί μπορεί να είναι ένα δώρο για τα παιδιά μας—αλλά ήταν εξίσου ευλογία για μένα ως μαμά.
Τα παιδιά μας είναι λαμπροί επιστήμονες, μικροί σοφοί και ικανοί για πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε.
Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κάτσω αναπαυτικά και να το δω να συμβαίνει.
Βιβλία της Simone Davies στα ελληνικά:
Μοντεσσόρι στο σπίτι με το μικρό παιδί (1-3 ετών) – Book Odyssey
Πηγή:childit.gr
