«Ακριβώς όπως κάθε άλλος μυς, το να μάθεις το παιδί σου να παίζει αυτόνομα χρειάζεται χρόνο και ευκαιρία να τεντωθεί για να αναπτυχθεί» τονίζει η Holly Peretz, ως εργοθεραπεύτρια και σύμβουλος γονέων
Το αυτόνομο και ανεξάρτητο παιχνίδι καλύπτει αρκετές από τις αναπτυξιακές ανάγκες των παιδιών και τους δίνει επίσης την ευκαιρία να μάθουν τόσα πολλά από τα πράγματα που απλά δεν μπορούν να διδαχθούν, αλλά πρέπει απλώς να τα βιώσουν.
Αλλά όπως κάθε κουρασμένος γονιός ξέρει από πρώτο χέρι, το ανεξάρτητο παιχνίδι μπορεί να μοιάζει λίγο σαν όνειρο.
Ως Εργοθεραπευτής και Εκπαιδευτής Γονέων, η Holly Peretz γνωρίζει από πρώτο χέρι τη δύναμη που μπορούν να κάνουν οι μικρές αλλαγές, όπως ο χρόνος παιχνιδιού στην ολιστική ανάπτυξη των παιδιών.
Αν αναρωτιέστε πώς να ενθαρρύνετε το ανεξάρτητο παιχνίδι, διαβάστε πέντε συμβουλές στις οποίες βασίζεται για να ενθαρρύνει τα παιδιά – από μωρά έως νήπια – να παίζουν ανεξάρτητα.
Πώς να ενθαρρύνετε το ανεξάρτητο παιχνίδι των νηπίων
Προσθέστε το χρόνο παιχνιδιού στο πρόγραμμα
Καθώς το παιχνίδι είναι ένας μυς –δεν είναι ένας διακόπτης που μπορεί να ενεργοποιηθεί και να απενεργοποιηθεί– πρέπει να κάμπτεται και να τεντώνεται τακτικά. Τα παιδιά χρειάζονται το χρόνο και την ευκαιρία να αναπτύξουν αυτόν τον μυ και την έμφυτη ικανότητά τους για βαθιά συγκέντρωση και δημιουργικότητα.
Προσθέτοντας τουλάχιστον μια δομημένη μισή ώρα στην καθημερινή σας ροή, όπου μπορείτε να είστε παρόντες τουλάχιστον τα πρώτα λεπτά για να τους καθοδηγήσετε στο παιχνίδι, μπορεί να κάνει θαύματα στη διδασκαλία των παιδιών πώς να παίζουν ανεξάρτητα.
Μείνετε κοντά, αλλά όχι πολύ κοντά
Συχνά αποκαλούμε το ανεξάρτητο παιχνίδι «παίζοντας μόνοι», αλλά η πραγματικότητα είναι ότι για μικρά παιδιά κάτω των πέντε ετών, για να ασχοληθούν βαθιά με το παιχνίδι, μας χρειάζονται αρκετά κοντά για να νιώθουν ασφάλεια και άνεση.
Ωστόσο, αρκετά κοντά δεν σημαίνει πολύ κοντά. Μπορεί να είναι τόσο εύκολο να νιώθουν ότι παρακολουθούμε διακριτικά ενώ τα παιδιά μας παίζουν. Είτε πρόκειται για ένα ενθαρρυντικό σχόλιο είτε για μια προσπάθεια να τους πείτε πώς να τοποθετήσουν το μπλοκ που πέφτει συνέχεια από την κορυφή του πύργου.
Εδώ βρίσκεται η πρόκληση: πώς να μένουμε αρκετά κοντά για να τους κάνουμε να νιώθουν ασφαλείς, χωρίς να τους διακόπτουμε και χωρίς να βαριόμαστε οι ίδιοι;
Μια λύση είναι να προσπαθήσετε να βάλετε κάποια απόσταση ανάμεσα σε εσάς και το παιδί σας, αλλά όχι πολύ μεγάλη. Δοκιμάστε να πείτε δυνατά τι έχετε να κάνετε οι ίδιοι στη συνέχεια. Μόλις τα παιδιά ασχοληθούν με το παιχνίδι τους, πείτε τους κάτι που πρέπει να κάνετε, ενώ τους λέτε ότι μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν και ότι θα επιστρέψετε σε ένα λεπτό.
Όταν επιστρέψετε, καθίστε λίγο πιο μακριά από το παιχνίδι για μερικές στιγμές και μετά ξαναφύγετε για να κάνετε κάτι άλλο, επιστρέφοντας ξανά ανάλογα με την ικανότητα του παιδιού να συνεχίσει να παίζει μόνο του.
Less is more όταν πρόκειται για παιχνίδια
Ακριβώς όπως η προσπάθεια επιλογής από ένα μενού οκτώ σελίδων είναι συντριπτική για εμάς, το να έχουμε πάρα πολλά παιχνίδια σε έναν χώρο παιχνιδιού είναι συντριπτική για τα παιδιά.
Οι ερευνητές το δοκίμασαν πρόσφατα με μια ομάδα νηπίων σε δύο διαφορετικούς χώρους παιχνιδιού – έναν με τέσσερα παιχνίδια και έναν με δεκαέξι παιχνίδια. Διαπίστωσαν ότι η ομάδα με λιγότερα παιχνίδια έπαιζε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και με πιο δημιουργικό τρόπο.
Η ακριβής ποσότητα των παιχνιδιών που θα είναι η κατάλληλη για το παιδί σας θα εξαρτηθεί από το ίδιο. Ωστόσο, γενικά περίπου 6-9 παιχνίδια σε ένα ράφι παιχνιδιών λειτουργούν καλά για τις περισσότερες οικογένειες.
Το είδος του παιχνιδιού έχει σημασία
Το μεγάλο αστείο κάθε ευκαιρίας δώρου με τα παιδιά είναι εκείνη η στιγμή που κάθε γονιός συνειδητοποιεί ότι το παιδί του φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για το κουτί που μπήκε το δώρο παρά για το ίδιο το παιχνίδι.
Υπό το πρίσμα αυτής της καθολικής εμπειρίας, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η έρευνα δείχνει ότι τα ανοιχτά, απλά παιχνίδια προωθούν το παιχνίδι υψηλότερης ποιότητας και τον εμπλουτισμό για τα παιδιά.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα νήπια, επειδή τα απλά παιχνίδια καθώς και τα παιχνίδια με ανοιχτό άκρο (όπως ένα κουτί) προσφέρονται καλύτερα για σχηματικό και βασισμένο στη διαδικασία παιχνίδι που είναι σωστό για τα μικρά χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι όταν επιλέγουν και ετοιμάζουν παιχνίδια για ανεξάρτητο παιχνίδι, οι γονείς θα πρέπει να επιλέγουν αυτά που μπορούν να τα παίξουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Σκεφτείτε: μπλοκ, κούκλες, υλικά με μαγνήτη ή αισθητήρια υλικά.
Η ρύθμιση είναι το κλειδί
Ξέρεις πώς είναι όταν μπαίνεις σε ένα κατάστημα ρούχων που έχει εκπτώσεις; Αυτό το βιαστικό συναίσθημα. Και πόσο διαφορετικό νιώθεις να μπαίνεις στο κατάστημα σχεδιαστών με μόνο τρία από κάθε αντικείμενο, μουσική και μυρωδιά κανέλας στον αέρα;
Κάπως έτσι είναι για τα παιδιά όταν τα παιχνίδια είναι όλα συσκευασμένα ή πεταμένα σε ένα κουτί. Λίγο φρενήρης, μια γενική αποδιοργάνωση.
Προσπαθήστε να στοχεύσετε τα παιχνίδια σας να δείχνουν οργανωμένα, να έχουν ξεκάθαρο σκοπό ή λειτουργία και ένα στοιχείο ίντριγκας. Καλάθια, δίσκοι και ένα σύστημα ραφιών μπορεί να είναι πραγματικά χρήσιμα για τη ρύθμιση αυτή. Αυτό θα αφήσει το περιβάλλον να κάνει την πρόσκληση στο παιχνίδι πιο εύκολη.
Ακριβώς όπως κάθε άλλος μυς, το να διδάξετε το παιδί σας να παίζει αυτόνομα χρειάζεται χρόνο και ευκαιρία να τεντωθεί για να αναπτυχθεί. Συνεχίστε σε αυτό και θυμηθείτε τα μεγάλα βραβεία στο τέλος: την ώρα που το παιδί σας βυθίζεται στο παιχνίδι ενώ εσείς απολαμβάνετε τον ζεστό καφέ σας ή στέλνετε εκείνο το email που έχετε ήδη ετοιμάσει πέντε φορές.
Πηγή:childit.gr
