Ένας πατέρας, ο Rob Pasquinucci, γράφει για τις πολύτιμες αξίες και τις πρακτικές που μας κληροδότησαν οι γονείς μας και που συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε στα δικά μας παιδιά, ακόμα και αν εκείνοι δεν είναι πλέον ανάμεσά μας.
Όταν είδαμε το γιατρό, μετά από ένα χειρουργείο που είχε κρατήσει πολύ περισσότερο από όσο περιμέναμε, καταλάβαμε ότι η επέμβαση ανοιχτής καρδιάς του πατέρα μου δεν είχε πάει καλά. Ο γιατρός επιβεβαίωσε τις υποψίες μας: ο πατέρας μου ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη για να παραμείνει στη ζωή. Τα πράγματα δεν έδειχναν καλά.
Το επόμενο πρωί, μας κάλεσαν στο νοσοκομείο όταν έπεσε πολύ η πίεσή του, και συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τις τελευταίες μου στιγμές μαζί του. Δεν είχε τις αισθήσεις του, αλλά του είπα ότι έλπιζα να του μοιάσω τουλάχιστον στα μισά ως πατέρας. Τότε, ήμουν πρόσφατα παντρεμένος με τη γυναίκα μου και σχεδιάζαμε να κάνουμε παιδιά, αν και όχι πολύ άμεσα. Με πλήγωσε βαθιά το γεγονός ότι δεν θα γνώριζε τα εγγόνια του.
Επτά χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου, αγωνιζόμασταν με τη γυναίκα μου ενάντια στην υπογονιμότητα. Τότε η μητέρα μου μπήκε σε ένα κέντρο περίθαλψης και, σε μια γλυκόπικρη ανατροπή της τύχης, απέκτησα τον πρωτότοκό μου λιγότερο από ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας μου. Παρόλο που εκείνη δεν τον γνώρισε ποτέ, θέλουμε να πιστεύουμε ότι κουβεντιάζει με κάποιον «εκεί ψηλά» για τον αγώνα που δώσαμε.
Το μεγάλωμα των παιδιών μου μού θυμίζει καθημερινά τη δική μου παιδική ηλικία και με βοηθάει να εκτιμήσω βαθιά τις θυσίες που είχαν κάνει οι δικοί μου γονείς για να μας μεγαλώσουν. Επίσης λειτουργεί ένας μπούσουλας για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνω τους γιους μου. Με θλίβει όμως βαθιά το γεγονός ότι δεν μπορώ να μοιραστώ με τους γονείς μου τις ανησυχίες, τους αγώνες και τις επιτυχίες μου ως πατέρας. Τουλάχιστον όμως μπορώ να διδαχθώ κάτι από τα μαθήματα που μου έδωσαν. Ακολουθούν πέντε πράγματα που προσπαθώ να μεταφέρω και στα δικά μου παιδιά:
1. Διδάσκω στα παιδιά μου την υπομονή. Θυμάμαι πόσο υπομονετικός ήταν ο πατέρας μου όταν εγώ, σε ηλικία 4 ετών, έκοβα τα μπουμπούκια από τις γλάστρες του, με αποτέλεσμα για μια σεζόν να μην έχουμε καθόλου λουλούδια. Εύχομαι να είχα την υπομονή του σε θέματα που δοκιμάζουν τη δική μου ανοχή.
2. Μοιράζομαι τις δουλειές του σπιτιού. Παρόλο που μεγάλωσα στη δεκαετία του ’70, οι γονείς μου μοιράζονταν τις δουλειές του νοικοκυριού. Η μητέρα μου δεν εργαζόταν αλλά συμμετείχε σε μια χορωδία, και τα βράδια που είχε πρόβες ο πατέρας μου ετοίμαζε το δείπνο ή το κολατσιό μας για την επόμενη μέρα. Στις μέρες μας, αν και δεν είναι τόσο αξιοσημείωτο το μοίρασμα των υποχρεώσεων του νοικοκυριού ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, συνεχίζουμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε το ίδιο.
3. Υποστηρίζω ό,τι αγαπούν τα παιδιά μου. Όταν εγώ ήμουν παιδί, είχα πάθος με τα αυτοκίνητα και, αργότερα, με τα διαστημόπλοια. Οι γονείς μου υποστήριζαν απόλυτα εκείνες τις αδυναμίες μου. Ενώ μεγαλώνουν οι γιοι μου, προσπαθώ να αντιγράψω την προθυμία των γονιών μου να στηρίξουν ό,τι αγαπούσα, ακόμα και αν χρειαστεί να καλύψω με ταπετσαρία από τα Cars ολόκληρο το παιδικό δωμάτιο.
4. Ενθαρρύνω τις πνευματικές ανησυχίες τους. Οι γονείς μου ήταν Καθολικοί και μας έφεραν σε επαφή με την εκκλησία από μικρή ηλικία. Παρόλο που ήταν βαθιά θρησκευόμενοι όμως, μας έδωσαν την ευκαιρία, μεγαλώνοντας, να κάνουμε τις δικές μας επιλογές σχετικά με την πίστη.
5. Καλλιεργώ την ανεξαρτησία τους. Στο γυμνάσιο, ενώ οι περισσότεροι φίλοι μου έπρεπε να ακολουθήσουν ένα αυστηρό πρόγραμμα, οι δικοί μου γονείς είχαν υιοθετήσει μια πιο χαλαρή προσέγγιση, υποθέτοντας, μάλλον, ότι θα γυρνούσαμε σπίτι μόλις πεινούσαμε. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να είμαι τόσο άνετος, αλλά θα προσπαθήσω να μη γίνω υπερπροστατευτικός, ώστε να αφήσω τα παιδιά μου να αναπτύξουν τις δικές τους δυνάμεις.
Πηγή:childit.gr
