24 Οκτωβρίου 2018. 22 εβδομάδων έγκυος με το δεύτερο μου παιδι.
Σε μηνιαία επίσκεψη στην ιατρό μου ανέφερε πως έχει κοντινή ο τραχηλος ανησυχητικά και έχω πρόωρες συσπάσεις.
Συστήνει εξέταση από υπερηχολόγο για πιο λεπτομερή αξιολόγηση, να ξαπλώνω και να λαμβάνω προληπτική αγωγή για τις συσπάσεις. Παγωμαρα! Χειρότερη από αυτή που είχα πριν 4 χρονια όταν και πάλι ο ιατρός μου, μου ειπε σε μηνιαίο ραντεβού ‘έχεις 6 εκ. διαστολή και ισως γεννήσεις μέχρι τα μεσάνυχτα (ήταν 6μ.μ. και ημουν μόλις 34 εβδομάδων).
Η υπερηχολόγος αισιόδοξη απο την εξέταση. Συνέχισαν συναντήσεις κάθε 2 εβδομάδες με τη γιατρό.
Οι οδηγίες ξεκάθαρες: σταματάς να εργάζεσαι, ξαπλωμένη όσο πιο πολύ γίνεται, λίγες και μόνο αναγκαίες μετακινήσεις και οποιοδηποτε χαρακτηριστικό τοκετού ή ανησυχία να αναφέρεται.
Ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρχίσει ο τοκετός… Οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό: ‘τι γεννιέται στις 22 εβδομάδες;’ ‘γιατί να συμβαίνει πάλι σε μένα αυτό;’ ‘τι κάνω λάθος;`!
Συναισθήματα: φόβος, απόγνωση και απερίγραπτο άγχος. Ένα άγχος που διαρκεί 12 εβδομάδες τώρα… η πιο μεγάλη διάρκεια άγχους που έχω βιώσει ποτέ! Το πιο μικρό και κατά τα άλλα φυσιολογικό ‘συμπτωμα’ προκαλεί άγχος και φόβο. Μιλώντας με φίλες και γνωστές στο περιβάλλον μου άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως αυτες οι δυσκολίες στην εγκυμοσυνη ήταν πιο συχνές από ότι είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως κάμια δεν τις συζητάει ή τουλάχιστον αφού όλα έχουν αίσιο τέλος, δεν μιλάνε για τις δύσκολες μέρες και ώρες… … Που το μόνο που βλέπεις είναι το ταβάνι και αν είσαι τυχερή την θέα από τα παράθυρα/μπαλκόνι του υπνοδωματίου και του σαλονιού. … Που με την καθηλωση σε ένα κρεβάτι επερχεται μοναξιά και οι ατελείωτες μέρες στην ίδια στάση προκαλούν μια σειρά άλλων ψυχοσωματικων δυσκολιών… … Που όταν είσαι μέχρι εκείνη την στιγμή ανεξάρτητο/ δυναμικό άτομο και ξαφνικά γίνεσαι εξαρτημένη από άλλους (και κυρίως από τον συζυγο σου) για να σε βοηθήσουν ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα…
… Που νιώθεις απεριγραπτες ενοχές ως μαμά ενός 4χρονου παιδιού που θέλει να παίξει, να κάνει πράγματα μαζί σου και δεν μπορείς.
Όπως κατάλαβα ίσως ήμουν από τις ‘τυχερές’. Μια φίλη ξαπλωνε 24/7 για να κρατήσει την κύηση της από 2 μηνών μέχρι 9 μηνων, άλλη από τον 6ο μήνα με πολλαπλά προβλήματα (διαστολή, διαβήτη της εγκυμοσύνης κτλ).
Προσωπικά αυτό που μου έδινε διαρκώς ελπίδα ήταν τα λόγια του γέροντα και πνευματικού μου ‘Θα κρατήσει κόρη μου το μωρό, μην ανήσυχεις’.
Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που περνούσε ήταν χρυσός! Άρχισα να θέτω μαξιλαράκια και να βαζω στοίχημα με τον εαυτό μου…25 εβδομάδες, της Αγίας Δομνας (προστάτιδα δυσκολιών στην εγκυμοσύνη), 28 εβδομάδες, τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τα Θεοφάνια, τέλος Γενάρη…..
Έχω φτάσει αισίως στις 34 εβδομάδες και ίσως γεννήσω νωρίτερα από την καθορισμένη ημερομηνία αλλά τώρα πια δεν νιώθω το ίδιο άγχος γιατί έχω ξεπεράσει την κρίσιμη περίοδο.
Γνωρίζω τις δυσκολίες που έχει η προωρότητα και δεν τις υποτιμώ αλλά πιστεύω σε μένα και στα άτομα που δίνουν και τη ζωή τους για τα προωρακια στην εντατική νεογνών. Συνειδητοποίησα πολλά αυτό το διάστημα (ποιοι σε νοιάζονται και καταλαβαίνουν τι βιώνεις κτλ) αλλά αυτό που μένει είναι οι αντοχές μας ως γυναίκες, πόση υπομονή και επιμονή έχουμε (προσωπικά πιστεύω πως μας την δίνει ο Θεός), που ξεπερνουμε το προηγούμενο μας ρεκορ.
Επίσης από αυτή την εμπειρία θα ήθελα να εισηγηθώ να κάνουμε ότι μπορούμε για τις μέλλουσες μαμάδες που είναι σε αυτή την δύσκολη φάση: τηλεφωνική ή κατευθείαν παρέα, ένα φαγητό, ένα γλυκό, να της πάρουμε ένα καφέ στο σπίτι, να της κάνουμε μια εξυπηρέτηση κ.α.
Για εμάς είναι ένα μισάωρο από την ζωή μας, για εκείνη ίσως το πιο σημαντικό πράγμα εκεινης της εβδομάδας!
By: Έφη Χρίστου-Ανρέου – μαμά δύο αγγέλων
