Οι στιγμές εκείνες και οι μικρές συνειδητοποιήσεις που μπορούν να σας βοηθήσουν να γίνετε η καλύτερη εκδοχή σας ως μπαμπάς.
Κάθε γονιός είχε μια στιγμή «αχά», μια στιγμή που ξαφνικά και συχνά ανεξήγητα, κυριαρχεί η σαφήνεια και δημιουργείται μια συνειδητοποίηση που σας βοηθά να επαναπροσδιορίσετε ποιος είστε ως γονέας και ως άτομο γενικά. Ίσως συνειδητοποιήσατε ότι ήσασταν πολύ σοβαροί και όχι αρκετά αστείοι και χαλαροί με τα παιδιά σας. Ίσως συνειδητοποιήσατε ότι είναι πολύ καλύτερο –και πιο απλό– να είστε ειλικρινείς με τα παιδιά για τις πολλές ώρες που εργάζεστε. Τέτοιες στιγμές μπορεί να είναι τόσο αναζωογονητικές όσο και να ανοίγουν τα μάτια, να αναμορφώνουν καθήκοντα και να εξυψώνουν τις έννοιες της συμπόνιας, της κατανόησης, της παρουσίας και της αξιοποίησης κάθε στιγμής στο έπακρο.
Αυτές οι στιγμές σαφήνειας είναι σημαντικές. Εξίσου σημαντικό είναι να τα μοιράζεστε, έτσι ώστε οι συνάδελφοι μπαμπάδες να μπορούν να μάθουν τα σκληρά κερδισμένα μαθήματα λίγο νωρίτερα. Γι’ αυτό ζητήσαμε από μια ομάδα ανδρών να μοιραστούν τη συνειδητοποίηση που τους έκανε καλύτερους μπαμπάδες. Μοιράστηκαν ιστορίες αχά στιγμών τόσο μικρών όσο και μεγάλων που τους συνέβησαν και άλλαξαν την οπτική τους στην πατρότητα, την ανατροφή και τη γονεϊκότητα.
Συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόταν να κρατήσω την εργασία και την οικογένεια χωριστά
«Ήμουν πάντα πολυάσχολος επαγγελματίας και προσπάθησα να το κάνω να λειτουργήσει με την οικογένειά μου. Κάποια στιγμή, ο γιος μου ήρθε να με επισκεφτεί στη δουλειά και είχα μια αποκάλυψη που με έκανε να συνειδητοποιήσω τι είδους μπαμπάς ήθελα να γίνω. Πάντα προσπαθούσα να κρατήσω τη δουλειά και την οικογένεια χωριστά, αλλά αυτή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να είναι έτσι. Όταν με επισκεπτόταν ο γιος μου, ήταν πολύ περίεργος για τη δουλειά μου και έκανε συνεχώς ερωτήσεις. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα πόσο χαρούμενος ήμουν που ήταν εκεί και ήταν τόσο περίεργος για το τι έκανα.
Από τότε χρησιμοποιούσα πάντα τις συζητήσεις για δουλειά ως τρόπο να δεθώ με τα παιδιά μου και να οικοδομήσω μια καλύτερη σχέση. Επίσης, σέβονται περισσότερο τη δουλειά μου εξαιτίας αυτού, οπότε καταλαβαίνουν να κρατούν τη σωστή απόσταση όταν τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Είναι μια σχέση που εύχομαι σε κάθε εργαζόμενο μπαμπά».
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να συμμετέχω περισσότερο
«Η κλήση μου για να γίνω καλύτερος πατέρας ήρθε μετά το θάνατο του ίδιου του πατέρα μου. Σκεφτόμουν συνεχώς ότι θα ήθελα να ήμουν διαφορετικός και να αφιέρωνα περισσότερο χρόνο εκτιμώντας τον όταν ζούσε. Έτσι, το είδα ως την ευκαιρία μου να δυναμώσω και να εμπλακώ περισσότερο στη ζωή των παιδιών μου. Δράττουμε την ευκαιρία να βγαίνουμε σε εξωτερικούς χώρους όσο πιο συχνά γίνεται. Το ψάρεμα είναι το πάθος μου και υπήρξαν ταξίδια όπου ένιωσα τις τρίχες στα χέρια μου να σηκώνονται με τη συνειδητοποίηση ότι ακολουθώ τον δρόμο της καλύτερης γονεϊκότητας. Μερικές φορές είναι τα μικρά πράγματα που σημαίνουν περισσότερο, όπως το να εκφράζομαι πιο συχνά και να είμαι ειλικρινής με τα συναισθήματά μου. Ας ελπίσουμε ότι διδάσκω στα παιδιά μου ότι η ζωή δεν είναι πάντα ομαλή και όλοι αντιμετωπίζουμε την αποτυχία από κάποια άποψη. Εν ολίγοις, θέλω να χρησιμοποιήσω τον θάνατο του πατέρα μου για να ωφελήσω τη ζωή των παιδιών μου και ελπίζω ο μπαμπάς μου να μας κοιτάζει με υπερηφάνεια».
Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να είμαι περισσότερο παρών
«Είμαι πατέρας δύο παιδιών, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της συνειδητοποίησης που με ώθησε όχι μόνο να γίνω καλύτερος πατέρας αλλά καλύτερο άτομο. Η μικρότερη κόρη μου έκανε το πέμπτο πάρτι γενεθλίων της. Αφού σβήσαμε τα κεράκια, με ρώτησε αν θα είχε γενέθλια κάθε χρόνο. Είπα ότι θα το έκανε, και ρώτησε: “Αυτό σημαίνει ότι θα μεγαλώσω όπως εσύ;” Είπα ναι, θα γινόταν, και μου απάντησε: “Τότε αυτό σημαίνει ότι θα μεγαλώσεις λίγο ακόμα και θα γεράσεις σαν παππούς και η γιαγιά; Αλλά, μπαμπά, θέλω να είμαι μαζί σου περισσότερο!”
Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο ακόμα ήθελα να είμαι και εγώ με τα παιδιά μου. Αυτή η μοναδική περίπτωση με ώθησε να είμαι πιο παρών κάθε φορά που είμαστε μαζί. Με ώθησε να προσπαθήσω να διατηρήσω έναν ενεργό και υγιεινό τρόπο ζωής και να γίνω πιο ευγενικός και καλύτερος γονιός και άτομο κάθε ευκαιρία που έχω».
Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να είμαι ο σοβαρός και ο αστείος μπαμπάς
«Όταν απέκτησα τον πρώτο μου γιο, σταμάτησα να “παίζω” για να είμαι “σοβαρός” με το να είμαι ενήλικας και πατέρας. Εγκατέλειψα πολλά από τα πράγματα που μου άρεσε να κάνω, όπως τα θαλάσσια σπορ και τα ταξίδια. Γρήγορα έγινα δυσαρεστημένος και αγανακτισμένος. Ο γιος μου δεν το άξιζε αυτό. Δεν μου ζήτησε ποτέ να εγκαταλείψω τα πάθη μου. Αλλά όλη μου η οικογένεια υπέφερε κάτω από την περιφρόνησή μου, και ντρέπομαι να πω πόσο καταπιεσμένος και χαμένος έγινα. Το ευτυχές τέλος ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου και ο πατέρας του γιου μου ταυτόχρονα. Ακούγεται ανόητο, αλλά σκέφτηκα ότι έπρεπε να διαλέξω το ένα ή το άλλο. Πραγματικά, η σιωπή και το πνεύμα μου ήταν η ευγένεια που χρειαζόταν περισσότερο η οικογένειά μου. Μόλις επέτρεψα στον εαυτό μου αυτά τα δικαιώματα χωρίς ενοχές, είχα την ευθύνη του γονέα πιο κοντά στην καρδιά μου. Επέστρεψα για να γίνω ο άντρας που ήθελα να δώσω ως παράδειγμα στα παιδιά μου».
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να γίνω συνήγορος του παιδιού μου
«Μια συνάντηση εξατομικευμένου εκπαιδευτικού σχεδίου (IEP) για την κόρη μου με ειδικές ανάγκες ήταν ο τρόπος με τον οποίο είδα αλλιώς την πατρότητα. Μέχρι σήμερα, αυτή η συνάντηση παραμένει μια από τις πιο κομβικές στιγμές στη ζωή μου ως γονιός. Είχα νιώσει άνετα και ικανός ως γονιός δύο παιδιών, το μικρότερο με αυτισμό, το μεγαλύτερο όχι. Η πλοήγηση στον κόσμο με την κόρη μας μάς έμαθε να σκεφτόμαστε διαφορετικά για την αναπηρία, την αποδοχή και την κοινότητα. “Δεν πληροί τις προϋποθέσεις για ειδική αγωγή”, ήταν το μόνο που θα έλεγε ο διαχειριστής εκείνη την ημέρα.
Παρά τα χρόνια αξιολογήσεων και ψυχολογικών αναλύσεων, το γράμμα από τον παιδίατρό της και τα ιατρικά αρχεία και το πιο οδυνηρό, παρά το γεγονός ότι αποκάλυψε ότι το σχολείο είχε αλλάξει τις βαθμολογίες των εξετάσεων της κόρης μου για να την κρατήσει σκόπιμα μακριά από την πρόσβαση που χρειαζόταν. Εκείνη την ημέρα αναγκάστηκα να γίνω συνήγορος. Γιατί εκείνη τη μέρα με χαρακτήρισαν σαν δύσκολος γονιός. Και οι δύο ετικέτες με έβαλαν σε ένα μονοπάτι που αμφισβήτησε όλα όσα ήξερα για τον εαυτό μου και με ανάγκασε να επανεξετάσω την ανατροφή των παιδιών».
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να γίνω καλύτερο παράδειγμα για τις κόρες μου
«Ήμουν σε μια φιλανθρωπική πώληση βιβλίων και είδα ένα παλιό αντίγραφο του «Dr. Spock on Parenting» από τον Dr. Benjamin Spock να πωλείται για ένα δολάριο. Σκέφτηκα για ένα δολάριο, δεν μπορούσα να κάνω λάθος. Ήταν το καλύτερο δολάριο για γονείς που ξόδεψα ποτέ. Καθώς το διάβαζα, κατάλαβα γιατί το βιβλίο Baby and Child Care του Dr. Spock ήταν ένα από τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του 20ού αιώνα. Ρωτήστε οποιονδήποτε baby boomer αν οι γονείς τους διαβάζουν τον Dr. Spock. Το έκαναν όλοι. Σε ένα από τα κεφάλαιά του για το να είσαι πατέρας, έγραψε ότι αν θέλεις να είσαι καλός πατέρας πρέπει να είσαι πρότυπο και ηγέτης των παιδιών σου.
Η σοφία σε αυτή την πρόταση με άγγιξε. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πρωτοστατήσω στην αντιμετώπιση καταστάσεων που αφορούν τις κόρες μου. Έπρεπε να γίνω παράδειγμα των αξιών που ήθελα να έχουν οι κόρες μου. Έπρεπε να είμαι το είδος του άντρα που ήθελα να επιλέξουν οι κόρες μου. Με μεταμόρφωσε από κάποιον που ήταν περισσότερο βοηθός της μητέρας τους σε πατέρα τους».
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αρχίσω να επανεξετάζω τις απόψεις των παιδιών μου
«Έχω δύο εφήβους, 15 και 17. Για όλους εμάς, η πανδημία ήταν μια δύσκολη περίοδος… λόγω της γενικής κατάστασης των πάντων. Είχαμε μια συζήτηση για όλα τα πράγματα που επηρεάζουν τον κόσμο και, με τη σειρά τους, τη ζωή τους. Έμαθα ότι τα παιδιά μου έχουν πολύ διαφορετική οπτική για τον κόσμο από εμένα. Πάντα οδηγούσα με τη φιλοσοφία του “my way or the highway” και η επίγνωση των προοπτικών τους με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να κάνω ένα βήμα πίσω και να επανεκτιμήσω.
Φοβόντουσαν για το πόσο γρήγορα άλλαζε ο κόσμος. Και, ειλικρινά, το ίδιο ένιωθα κι εγώ. Μετά από αυτή την αρχική συζήτηση, είχαμε πολλές ακόμα. Πραγματικά μάθαμε να επικοινωνούμε και να είμαστε ανοιχτοί μεταξύ μας. Αυτή ήταν μια εξαιρετική στιγμή για μένα ως μπαμπάς. Μπόρεσα να βάλω τις απόψεις μου στο πίσω μέρος και να ακούσω τι είχαν να πουν για τον κόσμο. Τα θέματα που είναι σημαντικά για αυτούς είναι πολύ πιο ξεκάθαρα τώρα, και σημαντικά και για μένα».
Συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόταν να κρύψω πληροφορίες για την εργασία μου
«Μερικές φορές το να φέρνεις στο σπίτι επιπλέον δουλειά ή να κάνεις περισσότερες ώρες είναι αναπόφευκτο, ειδικά όταν είσαι το αφεντικό. Μια μέρα σταμάτησα για να μιλήσω στα παιδιά μου και να τους πω ακριβώς γιατί έπρεπε να δουλεύω τόσο συχνά και για τόσο πολύ αυτή τη συγκεκριμένη εβδομάδα, και συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το κλειδί για να μειώσω τις ενοχές μου και να τα βοηθήσω να καταλάβουν γιατί δούλευα περισσότερο από το συνηθισμένο.
Άρχισα να εξηγώ στα παιδιά μου γιατί θα έπρεπε να φέρω τη δουλειά στο σπίτι ή να μείνω περισσότερο στο γραφείο, με απλά λόγια που θα καταλάβαιναν. Φρόντιζα επίσης να τους λέω πάντα ότι ήταν μόνο για λίγες μέρες. Αντί να προσπαθήσω να το κρύψω ή να αγνοήσω το γεγονός ότι τους έβλεπα λιγότερο, τους έδωσα έναν λόγο. Καταλαβαίνουν ότι όταν πρέπει να δουλέψω μέχρι αργά είναι απλώς προσωρινό και αυτό μας έκανε όλους πιο ευτυχισμένους».
Συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνούσαν τα χρόνια
«Νομίζω ότι συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνούσε ο χρόνος τη μέρα που ο μικρότερος γιος μου αποφοίτησε από το δημοτικό. Άρχισα να βλέπω ότι ο χρόνος που περνούσα με τα παιδιά μου δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα ποτέ να πάρω πίσω. Σταμάτησα να ανησυχώ τόσο πολύ για τη δουλειά και προσπάθησα να είμαι πιο παρών και επικεντρωμένος στην οικογένειά μου. Πάντα άκουγα: “Οι μέρες είναι μεγάλες, αλλά τα χρόνια περνούν”. Όταν έβλεπα τον γιο μου να αποφοιτά, με χτύπησε ότι σε οκτώ χρόνια θα έφευγε για πάντα από το σπίτι. Πραγματικά άλλαξε την οπτική μου και αφιέρωσα εκείνη την τελευταία δεκαετία στο να είμαι παρών. Όχι μόνο σωματικά, αλλά επένδυσα σε κάθε λεπτό με τα παιδιά μου και την οικογένειά μου».
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να συμπάσχω περισσότερο με τα παιδιά μου
«Μια από τις στιγμές που με έκανε πιο κατανοητό και συγκεντρωμένο γονιό ήταν όταν είδα τον γιο μου να παλεύει με τη βασική αριθμητική. Ο γιος μου είναι ένα έξυπνο αγόρι. Αλλά, ήταν αποκαρδιωτικό να βλέπεις πόσο συγκλονίστηκε όταν δεν μπορούσε να κατανοήσει τα μαθηματικά. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αλλάξω την προσέγγισή μου και να αναζητήσω πιο δημιουργικούς τρόπους για να τον διδάξω. Προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα δάχτυλά του και τα flashcards του. Τα πήγε καλά, αλλά τελικά μπερδεύτηκε ξανά.
Ήταν σπαρακτικό. Έμοιαζε τόσο χαμένος. Έτσι, σταματήσαμε, κάναμε ένα διάλειμμα και του είπα: “Δεν πειράζει”. Αν και ορισμένα πράγματα μπορεί να φαίνονται προφανή στους ενήλικες, δεν είναι δίκαιο να υποθέσουμε ότι τα παιδιά θα το καταλάβουν αμέσως. Έχω εργαστεί για να συμπάσχω περισσότερο με τα παιδιά μου. Μερικές φορές βοηθάει να καταβάλετε περισσότερη προσπάθεια για να κατανοήσετε από πού προέρχεται το παιδί σας για να βρείτε τη σωστή στρατηγική για να το βοηθήσετε».
Πηγή:childit.gr
