Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει να μάθουμε τα παιδιά να πλοηγούνται στα ταραγμένα νερά του φανατισμού και του μίσους και να τα κατευθύνουμε προς την ισότητα και την αγάπη, τονίζει η Αμερικανίδα blogger Robin Eisenbrei.
Η blogger Robin Eisenbrei γράφει σε άρθρο της στο motherly για ένα θέμα που μας ανησυχεί όλους τους γονείς του σύγχρονου κόσμου όπου η μία κρίση διαδέχεται την άλλη:
«Χθες, καθώς έβλεπα τις ειδήσεις, ο γιος μου κατέβηκε από το δωμάτιό του όπου κοιμόταν. Έκλεισα την τηλεόραση και άρχισαν δάκρυα να κυλούν. Με κοίταξε και με ρώτησε αν ήμουν λυπημένη, και κατάφερα να συγκεντρώσω ένα χαμόγελο και του είπα ότι ήμουν καλά.
Δυστυχώς, υπάρχει κάτι τεράστιας σημασίας που συμβαίνει στο εξωτερικό που μας επηρεάζει τώρα εδώ. Δεν είναι μόνο από τα ειδησεογραφικά μέσα, αλλά και από την αμείλικτη παρουσία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτές είναι αναμφισβήτητα συγκινητικές στιγμές. Καθώς απορροφούσα την είδηση, πολλές λέξεις χαράχτηκαν στο μυαλό μου: Αντισημιτισμός, μίσος, αδικία, ισλαμοφοβία, ρατσισμός, φασισμός. Αυτά είναι ακριβώς τα πράγματα που ελπίζουμε διακαώς να τελειώσουν, πράγματα που προσευχόμαστε να μην χρειαστεί να υπομείνουν ποτέ τα παιδιά μας, πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να ομαλοποιηθούν στην κοινωνία, αλλά συμβαίνουν ακόμα.
Το 3χρονο παιδί μου είναι ένας φυσικός στοχαστής, πάντα περίεργος και θέλει να καταλάβει τα πάντα. Δεν μπορώ παρά να προστατεύσω τα παιδιά μου από το μίσος και την αρνητικότητα. Γιατί αναρωτιέσαι; Γιατί είναι παιδιά. Είναι φάροι αθωότητας και είναι σαν να καταρρίπτουμε αυτή την αθωότητα εκθέτοντάς τα στη ζοφερή πραγματικότητα των τραγωδιών, του θανάτου και του μίσους. Το μυαλό τους είναι απίστευτα εύπλαστο σε αυτή την τρυφερή ηλικία. Η οπτική τους διαφέρει από τη δική μας. Εμείς βλέπουμε σωστό και λάθος, μαύρο και άσπρο, αλλά εκείνα βλέπουν τα πάντα στο ενδιάμεσο.
Σκεφτείτε αυτό το παιδί που χάθηκε κάτω από τα ερείπια. Βλέπουμε ένα νεαρό αγόρι ή κορίτσι, πιθανότατα να κλαίει για τους γονείς τους. Στα μάτια του γιου μου, είναι ένα παιδί που του αρέσει να παίζει υπερήρωες ή Μπάρμπι. Βλέπουμε έναν ηλικιωμένο που έχασε τη ζωή του, αλλά ο γιος μου βλέπει έναν παππού που του αρέσει ο χορός. Βλέπουμε μια μητέρα να χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά της κόρης της, ενώ βλέπει μια μητέρα να παρηγορεί το παιδί της επειδή φοβάται το σκοτάδι. Τα παιδιά έχουν την εξαιρετική ικανότητα να δέχονται τις τραγωδίες και να τις κάνουν ανθρώπινες, να βλέπουν το παρελθόν τους αριθμούς και τα ονόματα.
Γι’ αυτό είναι πρόκληση. Γνωρίζω τον γιο μου. Ξέρω ότι είναι μικρός, αλλά είναι επίσης απίστευτα παρατηρητικός. Λοιπόν, τους κάνω κακό που δεν τους εξηγώ τι συμβαίνει ή διατηρώ την αθωότητά τους για λίγο ακόμα; Είναι μικρά και η ατυχής αλήθεια είναι ότι αυτά τα πράγματα δεν θα σταματήσουν να συμβαίνουν. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει να μάθουμε να πλοηγούμαστε στα ταραγμένα νερά του φανατισμού και του μίσους και να τα ανακατευθύνουμε προς την ισότητα και την αγάπη. Προς το παρόν, όσο είναι μικρά, θα προσπαθήσω να τα προφυλάξω από το βάρος αυτών των πραγμάτων και θα προσπαθώ να τους μαθαίνω την ουσία. Ίσως η οπτική μου να αλλάξει καθώς μεγαλώνουν και αποκτούν περισσότερη πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά αυτή τη στιγμή, η αθωότητά τους είναι πολύτιμη και αξίζει να προστατευτεί».
Πηγή:childit.gr
