Είναι από τις ιστορίες που όταν τις ακούς, ή τις διαβάζεις, έρχονται στο μυαλό σου πολλά ερωτηματικά.Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος, σου μένει ένας θαυμασμός για την Ειρήνη.
Γιατί τόλμησε, γιατί βρήκε το θάρρος και μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της και το θαύμα της μητρότητας που ζεί από τα 16 της χρόνια. Μπράβο όμως και στον περίγυρο που την ενθάρρυνε και την στήριξε και πάνω από όλα το σχολείο, οι καθηγητές και οι συμμαθητές της.
Μοιραζόμαστε μαζί σας την ιστορία της Ειρήνης που η ίδια την αφιερώνει σε όλες τις νεαρές μαμμάδες από καρδιάς
Συχνά οι άνθρωποι με κοιτάνε με θαυμασμό.
Τους ξαφνιάζει το γεγονός ότι απέκτησα το πρώτο μου παιδάκι σε τόσο νεαρή ηλικία. Θαυμάζουνε το θάρρος μου. Ναι είναι αλήθεια. Θέλει θάρρος να μεγαλώνεις ένα παιδί σε τόσο νεαρή ηλικία όταν εσύ η ίδια δεν έχεις καλά καλά ενηλικιωθεί. Θέλει θάρρος όταν ακόμη πας σχολείο και εξαρτάσαι πλήρως από τους γονείς. Όταν αφήνεις πίσω σου κάποια από τα όνειρα σου για να προσφέρεις με όλη σου την αγάπη τα πάντα στο παιδί σου. Θέλεις θάρρος να μην είσαι κοινωνικά αποδεχτή. Εγώ βρήκα το θάρρος αυτό μέσα από την μικρή μου. Όταν κούρνιαζε στην αγκαλιά μου, και ένιωθα πως στα χέρια μου κρατούσα όλο τον κόσμο. Γιατί αυτό ήταν το κοριτσάκι μου, όλος μου ο κόσμος.
Η δική μου εμπειρία σαν έφηβη μαμά είχε πολλά σκαμπανεβάσματά, όμως χαράχτηκε στην μνήμη μου με τα πιο όμορφα χρώματα. Θα ξεκινούσαν τα σχολεία και εγώ ήμουνα ήδη στο 5ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Η κοιλιά μου ήταν πολύ μικρή, έτσι με φαρδιά ρούχα δεν το καταλάβαινε κανείς. Αρκετοί βέβαια το ήξεραν από το καλοκαίρι. Όπως και να ‘χει δεν θα αργούσε να φανεί και εξάλλου δεν είχα σκοπό να το κρύψω. Οι καθηγητές ήταν ενήμεροι από πριν από την μητέρα μου και ευτυχώς σχεδόν όλοι μου συμπεριφέρονται με σεβασμό. Τώρα όσον αφορά τους συμμαθητές μου, υπήρχαν διάφορα. Δηλαδή έτυχε να δω και βλέμματα, να ακούσω και σχόλια , όμως δεν έδινα σημασία. Πολλοί θεωρούσαν ότι το να έκανα έκτρωση θα ήταν το πιο σωστό, εγώ όμως διαφωνούσα. Ήμουν πολύ τυχερή πάντως γιατί άνηκα σε μια πολύ όμορφη παρέα που ήταν δίπλα μου μέχρι το τέλος. Και τα παιδιά από την τάξη μου ήταν εξαιρετικά. Είχαν έρθει όλοι με λεωφορείο στην κλινική όταν γέννησα. Όλο το δωμάτιο είχε γεμίσει με μαθητές, όμορφη εικόνα. Το ζούσαν μαζί μου. Και μέχρι σήμερα, όταν τυχαίνει να τους συναντήσω δείχνουν τεράστια αγάπη στην μικρή μου. Και τους ευχαριστώ για αυτό. Δεν θα ξεχάσω που όταν έμπαινα στο λεωφορείο και δεν είχε θέση πάντα κάποιος σηκωνόταν για να κάτσω εγώ. Βέβαια ήταν και ο αδελφός μου μαζί μου, ο οποίος μου είχε υποσχεθεί πως θα έσπαγε στο ξύλο όποιον μου έλεγε κάτι. Αν και αστειευόταν, ένιωθα ότι θα ήταν εκεί να με προστάτευε. Η ομάδα στήριξης μου ήταν γενικά απίστευτη. Για να φανταστείς όλοι περίμεναν πως και πως να μάθουν το φύλο του μωρού. Μέχρι και ιδέες για ονόματα μου έδιναν. Τελικά έκανα την ανακοίνωση μέσα από το Facebook. Έγραψα απλά PINK και αυτοί ήξεραν. Στην εφημερίδα του σχολείου γράψανε μια παράγραφο για μένα. Στην ομαδική φωτογράφιση της τάξης μια καθηγήτρια μου, πρότεινε να φέρω και το μωρό αφού το θεωρούσε μέρος της ομάδας. Η φωτογραφία βγήκε με την καθηγήτρια να κρατά την μικρή στην αγκαλιά της.
Χάρη στους συμμαθητές μου και στις δύο αυτές υπέροχες καθηγήτριες που μου στάθηκαν από την αρχή, οι μήνες κύλησαν όμορφα και χωρίς κανένα πρόβλημα. Πόσο τους ευγνωμονώ για αυτό! Έχω ακούσει για περιπτώσεις που αναγκάστηκαν να αφήσουν το σχολείο. Όλοι σας με βοηθήσατε πάρα πολύ και μου δώσατε δύναμη να φέρω στον κόσμο το κοριτσάκι μου και να επιστρέψω μαζί σας να τελειώσω το σχολείο. Γιατί δεν ήταν εύκολο να αφήνω την μικρή σπίτι. Μου φαινόταν αδιανόητο στις δύο εβδομάδες , αλλά έπρεπε. Ευτυχώς η μαμά μου δεν δούλευε εκείνη την περίοδο και μπορούσε να μένει μαζί της. Έβγαζα το γάλα το πρωί και έφευγα για το σχολείο. Θυμάμαι πόσο ανυπομονούσα να μπω στο λεωφορείο και να επιστρέψω κοντά της. Κατέβαινα στην στάση και αμέσως άνοιγα το βήμα μου, ήθελα να πάω όσο πιο γρήγορα μπορούσα και να την πάρω αγκαλιά. Οι νύχτες ήταν εξαιρετικά δύσκολες , το μωρό υπέφερε από κολικούς, ότι και να έκανα δεν ηρεμούσε. Σχεδόν δεν κοιμόμουνα καθόλου το βράδυ, μόνο όταν την έβαζα στο στήθος ηρεμούσε, αλλά και αυτό για λίγο. Πήγαινα αρκετά κουρασμένη στο σχολείο, αλλά είχα πεισμώσει και διάβαζα πάρα πολύ, έτσι τα πήγαινα πολύ καλά στα μαθήματα.
Οι μήνες πέρασαν και έφτασα στην αποφοίτηση, όπου και αρίστευσα, το λέω γιατί νιώθω περήφανη για αυτό. Και ήταν βέβαια και η κορούλα μου εκεί, σχεδόν 6 μηνών. Στο πάρτι της αποφοίτησης μου έδωσαν τιμητική κορδέλα με τον τίτλο “Η καλύτερη μανούλα”. Ο τελευταίος μου χρόνος στο σχολείο πάντα θα μου είναι αξέχαστος . Ένα ευχαριστώ σ΄ όλους εσάς που ήσασταν εκεί. Γιατί την μάχη αυτή δεν θα μπορούσα να την κερδίσω χωρίς εσάς.
Υ.Γ: Νεαρές μανούλες εκεί έξω μην διστάσετε να επικοινωνήσετε είμαι εδώ για σας και θα χαρώ να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ .
By: /mynameismom
