Κάθε νέα μαμά ακούει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της αυτή την ατάκα, συνήθως από πεθερές και γιαγιάδες – συνήθως από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. «Άφησέ το για λίγο να κλάψει», σου λένε, «για να μην κακομάθει». Στην πραγματικότητα οι νέες μελέτες επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για μια λανθασμένη, έως και επικίνδυνη θεωρία, ειδικά όταν μιλάμε για ένα νεογέννητο.
Όπως διαβάζω στο PsychologyToday, αυτή η ιδέα καλλιεργήθηκε γύρω στο 1880, όταν τα θεραπευτικά μέσα ήταν πενιχρά και το συχνό άγγιγμα ενός βρέφους ανέβαζε τον κίνδυνο δυνητικά θανατηφόρων λοιμώξεων. Διαδόθηκε μέσα στον εικοστό αιώνα από επιστήμονες όπως ο Αμερικανός συμπεριφοριστής John Watson, επικεφαλής μιας εκστρατείας που εξαπολύθηκε ενάντια στη μητρική τρυφερότητα που εκδηλώνεται αβίαστα σε όλα τα πρωτεύοντα θηλαστικά από την αρχή του κόσμου.
Σήμερα η επιστήμη επιβεβαιώνει την αρχέγονη σοφία: Όταν αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει, αγνοώντας το ένστικτο που μας λέει να τρέξουμε στην κούνια του, το βλάπτουμε με πολλούς τρόπους. Μάλιστα αντί να το «κάνουμε ανεξάρτητο», όπως ίσως πιστεύουμε, του καλλιεργούμε ένα αίσθημα βαθιάς ανασφάλειας.
Γιατί να πάρουμε αμέσως αγκαλιά ένα μωρό που κλαίει;
-Το κλάμα είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ένα μωρό επικοινωνεί τις βασικές ανάγκες του. Από τη στιγμή που ανταποκρινόμαστε σε αυτό, οι ανάγκες του ικανοποιούνται και ηρεμεί.
-Η σωματική επαφή συμβάλλει στην ανάπτυξη του εγκεφάλου ενός μωρού. Ουσιαστικά, η τρυφερότητα το κάνει πιο έξυπνο, σύμφωνα με μελέτες. Από την άλλη, η παραμέληση των αναγκών του, ακόμα και όταν δεν γίνεται σκόπιμα αλλά στο πλαίσιο της τεχνικής του ελεγχόμενου κλάματος, εκτοξεύει την ορμόνη του στρες, κορτιζόλη, η οποία εμποδίζει τον σχηματισμό νευρώνων, των κυττάρων του εγκεφάλου.
-Όταν δεν ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες ενός μωρού, προδίδουμε την εμπιστοσύνη του τραυματίζοντάς το ψυχικά από κούνια. Όπως είχε τονίσει ο αναπτυξιακός ψυχολόγος Erik Erikson, ο πρώτος χρόνος της ζωής ενός παιδιού είναι καθοριστικός για τη σχέση που θα χτίσει μακροπρόθεσμα με τους γονείς του αλλά και τον κόσμο. Όταν οι ανάγκες του αγνοούνται, αναπτύσσει ένα βαθύ αίσθημα ανασφάλειας που μπορεί να το συνοδεύει διά βίου.
-Τα μωρά που κλαίνε χωρίς ανταπόκριση σταδιακά παύουν να εκφράζονται. Όταν η έκφραση των συναισθημάτων τους δεν έχει αντίκρισμα, μεγαλώνοντας σταματούν να τα εξωτερικεύουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και τις σχέσεις τους (ψυχοσωματικά προβλήματα κ.λπ.).
-Η άμεση ανταπόκρισή μας στις ανάγκες ενός μωρού, από την άλλη, έχει συνδεθεί με οφέλη όπως η ενσυναίσθηση, ο μειωμένος κίνδυνος επιθετικών συμπεριφορών και κατάθλιψης, ο αυτοέλεγχος, οι κοινωνικές δεξιότητες, όπως γράφει το PsychologyToday. «Η σημασία της είναι κοινή λογική στην αναπτυξιακή ψυχολογία» συνοψίζει χαρακτηριστικά.
Από την εποχή των σπηλαίων, οι γονείς ήταν «προγραμματισμένοι» να ηρεμούν ένα μωρό που κλαίει, διαφορετικά η οικογένεια κινδύνευε να βρεθεί στα δόντια μεγάλων θηρευτών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχιατρικής και Συμπεριφορικών Επιστημών Allan Schore, τα βρέφη, με τη σειρά τους, είναι «προγραμματισμένα» ώστε να περνούν τους πρώτους μήνες της ζωής τους σε μια «εξωτερική μήτρα», δηλαδή να απολαμβάνουν απλόχερα το άγγιγμα, τον θηλασμό και την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Όταν μιλάμε για μωρά λίγων μηνών, λοιπόν, δεν υπάρχουν «κακομαθημένα» και «με καλή ανατροφή». Ο μόνος διαχωρισμός είναι ανάμεσα σε αυτά που απολαμβάνουν τη μητρική φροντίδα για την οποία έχει προνοήσει η φύση και εκείνα που τη στερούνται.
Πηγή:boommag.gr
