Κάποτε ήταν μια μαμά που δεν έλεγε ποτέ «όχι δεν είμαι καλά».
Κάποτε ήταν μια μαμά που πίστευε πως με τη σιωπή όλα θα κυλήσουν ομαλά. Ήταν εκείνη η μαμά που πίστευε πως εκείνα τα βράδια που δεν περνούσαν με τίποτα, θα διαρκούσαν για πάντα. Πίστευε πως όλες εκείνες οι νύχτες που τα δάκρυα κυλούσαν σαν λάβα, πως εκείνα τα πρωινά – που ενώ ήλπιζε ότι θα κυλήσουν ήρεμα και τελικά ήταν χειρότερα από το προηγούμενο βράδυ – θα διαρκούσαν για πάντα.
Εκείνη η μαμά, δεν έλεγε ποτέ σε κανένα «όχι δεν είμαι καλά». Έκανε πάντα ένα γνέψιμο και έριχνε το βλέμμα της κάτω – αυτό το απλανές. Και όλοι έλεγαν «φαίνεται μια χαρά ευτυχώς». Μα εκείνη έκαιγε εσωτερικά, κρυβόταν στο καβούκι της και «έλεγε θα περάσει».
Λίγο ή πολύ αυτή τη μαμά την ξέρουμε όλες. Ίσως τη νιώσαμε πολύ, ίσως και λίγο. Η περίοδος της εγκυμοσύνης αλλά και η περίοδος μετά τη γέννα, το ξέρουμε όλες ότι δεν είναι και η πιο εύκολη. Παρόλα αυτά, η σιωπή δεν μπορεί να λύσει ούτε την κούραση που νιώθουμε ως νεαρές μανούλες, ούτε την πίεση και το άγχος που μας κυριεύει.
Το «όχι δεν είμαι καλά», δεν είναι ντροπή. Πόσο μάλλον, δεν είναι ντροπή να ζητήσουμε βοήθεια για τους Χ, Ψ λόγους. Ας το πούμε δυνατά, ας το φωνάξουμε και ας το βγάλουμε από τη σκέψη μας!
Δεν είναι ότι δεν είμαστε σωστές μανούλες. Δεν είναι ότι «αφήνουμε το παιδί μας για να ξεκουραστούμε και εμείς». Είναι το ότι χρειαζόμαστε μια καλή κουβέντα, δύναμη, θάρρος, ένα άγγιγμα στον ώμο και μια αγκαλιά γεμάτη αισιοδοξία.
Οι μέρες, κυρίως αυτές οι πρώτες με το νεογέννητο, που περνάνε συνήθως δύσκολα, θα περάσουν… και θα δούμε αργότερα πως δεν θα τις θυμόμαστε σχεδόν καθόλου! Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα, όσο κι αν κάποιες φορές μας φαίνονται όλα… βουνό.
Φιλικά,
Χριστίνα | Μια ονειροπόλα μαμά που θέλει κάτι να σου πει.
