Οι μέρες τρέχουν, μαζί τους και εμείς. Αυτά μεγαλώνουν, μαζί τους και εμείς.
Σήμερα συλλαβίζουν μόνο λεξούλες, και αύριο ξαφνικά – σαν μαγεία, κόβουν κουβέντες και ρωτούν τα πάντα χωρίς σταματημό.
Ενώ χθες έκαναν δύο βήματα και έπεφταν και πάλι ξανά, σήμερα τα βλέπουμε να τρέχουν και να μας λένε «κοίτα, είμαι δυνατό παιδί».
Μεγαλώνουν, μαζί τους και εμείς. Οι στιγμές φεύγουν και μαζεύονται στο κουτί της καρδιάς μας. Και μέσα σ’ αυτή τη ρουτίνα και τη βαβούρα της καθημερινότητας κλείνουμε τα μάτια και αναρωτιόμαστε γιατί όλα τρέχουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν φτάσαμε τίποτα να κάνουμε μέχρι σήμερα.
Πεταχτά φιλιά, όχι και τόσο δυνατές αγκαλιές. Βιαστικές κινήσεις και βλέμματα τσακ μπαμ. Λέξεις πάνε και έρχονται «ντύσου γρήγορα, φάε γρήγορα, φεύγουμε αμέσως, όχι άλλο, βιαζόμαστε».
Δυστυχώς, οι γοργοί ρυθμοί της ζωής, μας κάνουν τις πλείστες φορές να ξεχνάμε τα απλά πράγματα και το πόσο σημαντικός είναι ο ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά μας. Ξεχνάμε επίσης, πως η ζωή είναι μικρή και πως όπως το ρολόι τρέχει, τρέχουν και τα χρόνια και στιγμές μας.
Ας γίνει αυτό το άρθρο, η αιτία να ξεκινήσουμε όλοι σήμερα να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Ας αφήσουμε λίγο απέξω, το άγχος της καθημερινότητας, την πίεση της εργασίας μας, τους προβληματισμούς που μας προκαλούν οι ανθρώπινες σχέσεις της σημερινής εποχής και ας αφοσιωθούμε έστω και λίγα λεπτά στις μαγικές αυτές στιγμές: σπίτι, ζεστασιά της οικογένειας, απλά πράγματα και αγκαλιές.
Κάποια μέρα θα μεγαλώσουν και αυτά πολύ. Και (ίσως) να είναι αργά για να τα «ζήσουμε» ξανά.
Φιλικά,
Χριστίνα | Μια ονειροπόλα μαμά που θέλει κάτι να σου πει.
