Αγαπημένη μου μαμά,
Ξεκινάει νέα βδομάδα και σε βλέπω πολύ σκεπτική πάλι. Δεν εκφράζεσαι, δεν γελάς και κάνεις (και πάλι) την ανήξερη για πράγματα που όλο λες ότι δεν είναι καιρός να τα μάθω τώρα. Και σε ρωτάω… «μαμά τι έχεις», και εσύ πάλι μου λες τα ίδια και τα ίδια: «είμαι καλά».
Σε βλέπω κάποιες φορές που ανασαίνεις γρήγορα και λαχανιάζεις σαν τον λαγό που «τρέχει» σε μαραθώνιο. Σε κοιτάζω κάθε φορά που πας για μπάνιο και το φωνάζεις τόσο δυνατά, ώστε να το ακούσουμε όλοι στο σπίτι – για να μην σε ενοχλήσουμε εκείνα τα πέντε λεπτά που είναι μόνο για σένα. Μα εγώ, θέλω ακόμα λίγο χρόνο για καταλάβω γιατί το κάνεις αυτό. Γι’ αυτό μέσα σε εκείνα τα πέντε λεπτά κτυπάω την πόρτα του μπάνιου και σε ζητώ.
Μια μέρα θα μάθω. Πως θες και εσύ να μείνεις έστω και πέντε λεπτά μόνη. Ν’ ανασάνεις. Ν’ «αγκαλιάσεις» τον εαυτό σου. Να τον ρωτήσεις αν είναι καλά και ύστερα να του χαμογελάσεις.
Είναι ηρωίδα μαμά. Η παντοτινή μου ηρωίδα. Στέκεις βράχος, εκεί που άλλοι δεν θα έστεκαν ποτέ. Το μυαλό σου λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο. Και αυτό μια μέρα θα το αναγνωρίσω.
Θέλω απλώς να ξέρεις πως κάθε φορά που μου μιλάς για τη ζωή, για τα όνειρα και για τις επιλογές μας ως άνθρωποι, τρέμω στη σκέψη να σε χάσω. Γι’ αυτό όταν σε τραβάω από το παντελόνι και κρέμομαι κυριολεκτικά πάνω σου, ζητώ να με πάρεις αγκαλιά και να μη μ’ αφήσεις. Σε θέλω και σε χρειάζομαι.
Γιατί… σε λίγα χρόνια μαμά, θα μεγαλώσω και δεν θα με κρατάς αγκαλιά. Θα κρατώ τα δικά μου παιδιά. Και θα τους λέω πως στέκω εδώ χάρη στην ηρωίδα μου, την υπομονετική, την συμπονετική.
Τη δικιά μου ηρωίδα. Την παντοτινή. Εσένα.
Φιλικά,
Το παιδί σου μαζί με την ονειροπόλα μαμά Χριστίνα… που θέλει κάτι να σου πει.
