Με τα χρόνια είναι λογικό η σχέση με την οικογένειά μας ν’ αλλάζει. Η επικοινωνία δεν είναι όπως τους παλιούς, καλούς καιρούς. Το ίδιο και οι ώρες συνάντησης μας, περιορισμένες και ελάχιστες. Δεν είναι ότι απομακρυνόμαστε, είναι ότι μεγαλώνουμε. Και αυτοί και εμείς.
Παρόλα αυτά, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα’ χουμε να λέμε πως η οικογένεια γαληνεύει την καρδιά μας, πιο πολύ από όλους και από όλα.
Οικογένεια: Ότι πιο καλό για να γαληνέψουν οι σκέψεις μας, λοιπόν.
Τα λόγια τους, οι πιο δυνατές απαντήσεις
Πολλές φορές, ακόμα κι αν κάποια από τα μέλη της οικογένειας μας δεν είναι κοντά μας, η φωνή τους είναι πάντα στο μυαλό μας. Ηχεί τόσο ζωντανά. Τόσο αληθινά στ’ αυτιά μας, βρίσκοντας πάντα ένα ακόμα λόγο για να προχωράμε.
Στα αναπάντητα ερωτήματά μας, οι φωνές τους κατοικούν μέσα μας. Όπως και τα δάκρυα που έχυσαν για μας και τα σοφά λόγια τους. Στον ύπνο και στον ξύπνιο μας είναι πάντα εκεί. Διότι τα λόγια τους, ήταν και θα είναι οι πιο δυνατές απαντήσεις.
Κι αν αναρωτιέστε γιατί γίνεται η εξής επισήμανση: Οικογένεια: Ότι πιο καλό για να γαληνέψουν οι σκέψεις μας, σκεφτείτε λίγο παραπάνω. Πόσες ήταν οι φορές που χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας και η οικογένεια ήταν εκεί «σπρώχνοντάς» μας στην επιφάνεια; Όποιος κι αν ήταν αυτός ο τρόπος.
Προσφέρουν πάντα πινελιές ελπίδας
Η γιαγιά και ο παππούς, μπορεί να μην είναι μαζί μας σήμερα, αλλά οι μορφές τους έρχονται πάντα στη σκιά του δέντρου. Ήταν η γιαγιά, εκείνη η σοφή η οποία έδινε πάντα ένα σημάδι ελπίδας σε μας. Με εκείνα τα ταλαιπωρημένα χέρια, συνέχιζε να πλένει τα πιάτα, καμπουριασμένη. Πάντα επειδή είχε ελπίδα.
Ο παππούς, από την άλλη, αν και δεν έκανε τίποτα απολύτως με τα χέρια, «έκανε» με την ομιλία του. Τα λόγια του ήταν πάντα σοφά και ταυτόχρονα μυστήρια. Με γεύση όπως πάντα, ελπίδας. Το ίδιο συμβαίνει μέχρι σήμερα με τον μπαμπά και τη μαμά.
Ακόμα κι αν αυτοί δε ζούνε πια, οι σοφές κουβέντες σου προηγούνται. «Σηκώσου και αύριο έχει η μέρα», «δοκίμασε, όπως δοκιμάζω και εγώ». «Έλα μαζί μου να δεις», «προσπάθησε, μπορείς», «αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα». Όλα αυτά γιατί ήθελαν και θέλουν να βλέπουμε τη θετική πλευρά της ζωής.
Αξίζει να τους θυμόμαστε
Αυτοί και οποιοιδήποτε άλλοι θεωρούνται οικογένειά μας, αξίζει να τους θυμόμαστε. Γιατί ήταν και θα είναι πρωταγωνιστές στην ιστορία της ζωής μας. Είναι αυτοί, μικροί και μεγάλοι που έμαθαν σε μας τι πάει να πει ο αγώνας και η μάχη για τη ζωή.
Αυτοί, που πάντα έλεγαν και ίσως ακόμα λένε «είμαι καλά, ευχαριστώ». Και το έλεγαν και ας μην εννοούσαν το «είμαι καλά». Το «ευχαριστώ» όμως, το εννοούσαν σιγουρότατα. Η καρδιά τότε γαλήνευε περισσότερο, και η δική μας και η δική τους.
Τι πιο όμορφο και σοφό, να μετατρέψουμε τα πιο λόγια σε πράξεις, σήμερα, με «πρωταγωνιστές» τη δική μας οικογένεια. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας τη δύναμη της γαλήνης που μπορεί να δημιουργηθεί μέσα στην οικογένεια.
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου
