Μαμά, σήμερα σου γράφω ένα γράμμα και θέλω να το κρατάς για πάντα στην καρδιά σου. Όπως κρατάω εγώ τη μορφή σου στη μνήμη μου κάθε φορά που μ’ αφήνεις γιατί «πρέπει».
Το σχολείο ξεκινά πολύ σύντομα και δεν ξέρω τι θέλω και τι πρέπει πρώτα να σου πω. Σε βλέπω κάπως νευρική αυτές τις μέρες και προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τον λόγο. Και τις πλείστες φορές που κάνω «ντου», λες πάλι κάτι διαφορετικό για να ξεχνιέμαι. Και χαμογελάς, συνεχίζεις και μετά ξανά. Αυτές οι νευρικές σου κινήσεις.
Σε παρακολουθώ να ξεφυσάς σαν να έχεις μέσα σου ένα τσούρμο ηφαίστεια που είναι έτοιμα να εκραγούν. Τρέχεις να ετοιμάσεις τα σχολικά μου και σε ακούω να παραμιλάς για το πρόγραμμά σου που (πάλι) αλλάζει.
Πάντα τέτοιο καιρό μου μιλάς, λες και είμαι ενήλικας. Λες και καταλαβαίνω και μπορεί ο νους μου να χωρέσει τι πάει να «αποχωρισμός», «μεγάλο σχολείο», «μεγαλώνω» και «τα λέμε πιο μετά».
Μέχρι να το καταλάβω θέλω να μου υποσχεθείς κάτι: την ώρα του αποχωρισμού, πριν χαθώ στον διάδρομο και χωρίσουν οι δρόμοι μας, βρες τρόπους, μαμά, να με καθησυχάσεις εκείνη την ώρα με «μυστικά» δικά μας.
Θέλω την πιο σφικτή σου αγκαλιά. Το πιο δυνατό σου φιλί και ένα μαλακό κτύπημα στην πλάτη και στην καρδιά ότι όλα είναι καλά.
Θέλω να μου πεις ένα ψιθυριστό κομπλιμέντο και φεύγοντας να μου κλείσεις το μάτι και να μου πεις «είσαι δυνατό παιδί». Και αυτό το «τα λέμε μετά», να το πεις με σιγουριά και με χαρά.
Θέλω την ηρεμία και τη δύναμή σου.
Πάρε τον χρόνο σου μαμά, όπως θα πάρω και τον δικό μου.
Φιλικά,
Το παιδί σου μαζί με την ονειροπόλα μαμά Χριστίνα… που θέλει κάτι να σου πει.
