Αγαπημένη μου μαμά,
Σου γράφω εγώ σήμερα. Το παιδί σου. Μετά από πολλή σκέψη, πήρα μολύβι και χαρτί και έγραψα το παρακάτω. Δεν θέλω να κλάψεις από συγκίνηση. Θέλω μόνο να καταλάβεις τι θέλω να σου πω.
Μανούλα, σε σένα μιλάω. Που σκύβεις το κεφάλι επειδή ντρέπεσαι για το σώμα σου – μετά από μία-δύο-τρεις γέννες.
Σε σένα μιλάω. Που τα μαλλιά σου τ’ άφησες απεριποίητα και το πρόσωπό σου χωρίς μακιγιάζ.
Κοιτάω στα μάτια εσένα μανούλα, που κάθε φορά που κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη, παίρνεις μία βαθιά ανάσα και λες «πόσο άλλαξα;». Και το λες με την παρουσία μου. Και εγώ σ’ ακούω, σε βλέπω.
Μην προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν σου περνάνε καθόλου από το μυαλό σου, τα πιο πάνω. Σε ξέρω πολύ καλά. Μπορεί να είμαι μικρό μωρό, αλλά καταλαβαίνω τη θλίψη σου.
Το σώμα σου δεν είναι το ίδιο, όσες διατροφές κι αν έκανες – με μεγάλωσες και με γέννησες.
Το πρόσωπό σου δεν θα είναι ξανά το ίδιο όσες θεραπείες κι αν κάνεις – έμεινες και μένεις ακόμα τόσες ώρες άυπνη.
Το χαμόγελο και το γέλιο σου κάπου χάθηκαν – έχεις τόσα στο μυαλό σου.
Μα να σου πω κάτι μαμά; Θέλω να μην χαθείς εσύ. Να μείνεις εσύ. Δεν με νοιάζει πώς είναι το σώμα, το πρόσωπο και τα μαλλιά σου. Με νοιάζει να είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Μη χάνεσαι στο ότι άλλαξες – μέσα κι’ έξω – από τη γη μέχρι τον ουρανό.
Εγώ θα σ’ αγαπώ για πάντα όπως και να είσαι. Αυτό να το θυμάσαι.
Φιλικά,
Το παιδί σου μαζί με την ονειροπόλα μαμά Χριστίνα… που θέλει κάτι να σου πει.
